Κυβέρνηση χωρίς το σύνδρομο της μεταρρυθμιστικής κόπωσης

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Η νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές της 7ης Ιουλίου του 2019 σηματοδότησε το τέλος μιας επώδυνης, για την νεότερη ιστορία μας, εποχής. Η δεκαετής οικονομική κρίση, που εξελίχθηκε σε δομική με κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις,δημιούργησε συνθήκες εσωτερικού διχασμού μέχρι του σημείου να τεθεί ζήτημα προσανατολισμού της χώρας. Ο δημαγωγικός λαϊκισμός βρήκε εύφορο έδαφος για να αναπτυχθεί και να τροφοδοτήσει επικίνδυνες ψευδαισθήσεις. Οι υπερβολές και οι παθογένειες της μεταπολίτευσης, που υπονόμευσαν την παραγωγική δομή και την κοινωνική συνοχή, επιχειρήθηκε να επιβιώσουν με όποιο κόστος, ακόμη και αυτή την ίδια την παραμονή της χώρας στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Οι ανυπόστατες προσδοκίες κατέρρευσαν με πάταγο από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που παρ’ ολίγον να θέσει την Ελλάδα εκτός ΕΕ. Αυτή η περίοδος, που σημαδεύτηκε από μια συμφωνία διάσωσης -μνημόνιο- με βαρύτατους όρους, η οποία ήταν αποκλειστικά αποτέλεσμα τυχοδιωκτικών πολιτικών, καθώς και μια συμφωνία με την ηγεσία των Σκοπίων -Πρέσπες- με σαφώς αρνητικούς όρους για την πλευρά μας, αποδόμησε οριστικώς την αξιοπιστία των πολιτικών δυνάμεων του λαϊκισμού.
Σε αυτή την δύσκολη συγκυρία, για μια ακόμη φορά μετά το 1974, η ΝΔ, το μόνο κόμμα εξουσίας που έμεινε όρθιο μέσα στην κρίση, με τις βαθιές ρίζες του στην ελληνική κοινωνία, κλήθηκε να χαράξει μια νέα πορεία για τη χώρα. Μια πορεία που θα άλλαζε τα κακώς κείμενα, στην οικονομία, στη λειτουργία του κράτους, στην εκπαίδευση, στην καταπολέμηση του εγκλήματος, στο μεταναστευτικό, στις διεθνείς σχέσεις.
Και πράγματι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη επιχείρησε να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα οικονομικών μεταρρυθμίσεων και εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης. Ωστόσο, πολύ σύντομα, ήλθε αντιμέτωπη με δύο μη αναμενόμενες προκλήσεις.
Η μία ήταν η τουρκική επιθετικότητα, η οποία ξεδιπλώθηκε σε πολλές φάσεις. Αρχικώς, με την απόπειρα οργανωμένης εισβολής χιλιάδων μεταναστών στην περιοχή του Έβρου, που σκόπευε όχι μόνον στον εκβιασμό της Ευρώπης αλλά και στην αποσταθεροποίηση της χώρας. Η αποφασιστική στάση της κυβέρνησης και όλων όσοι είχαν την ευθύνη για την αποτροπή της τουρκικής επιχείρησης, ανέτρεψε τον τουρκικό σχεδιασμό, και τα ελληνικά σύνορα στη συνείδηση των Ευρωπαίων έγιναν και πάλι ευρωπαϊκά.
Το ίδιο αποφασιστική υπήρξε και η ελληνική στάση στις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο το θέρος του 2020, που οδήγησε την Άγκυρα σε αναγκαστική αναδίπλωση. Η έντονη διπλωματική δραστηριότητα, με συμμαχίες όχι μόνον στον ευρωπαϊκό χώρο και τις ΗΠΑ, αλλά και στον αραβικό κόσμο, όπως και στο Ισραήλ, ενίσχυσε το διεθνές προφίλ της Ελλάδας. Ταυτόχρονα, μετά από πολλά χρόνια ξεκίνησε ένα πρόγραμμα εξοπλισμών και ενίσχυσης των αμυντικών δυνατοτήτων της χώρας, με την αγορά νέων αεροσκαφών από τη Γαλλία, την προμήθεια νέων φρεγατών, που βρίσκεται σε εξέλιξη, και κινήσεων για το ξεπάγωμα της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας. Προκρίνοντας πάντα την ειρηνική επίλυση της μόνης διαφοράς με την Τουρκία, που είναι αυτή της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, έχει δοθεί πλέον το μήνυμα ότι η χώρα είναι ικανή να βάλει φραγμό στον νεο-οθωμανικό αναθεωρητισμό.
Η δεύτερη μεγάλη πρόκληση υπήρξε η πανδημία του COVID-19. Μία έκτακτη συγκυρία, που έχει ταυτόχρονα υγειονομικές αλλά και οικονομικές επιπτώσεις. Η Ελλάδα, σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες κατόρθωσε να μην βιώσει ακραίες συνθήκες χάους και το δημόσιο σύστημα υγείας, που ενισχύθηκε κατάλληλα όλο αυτό το διάστημα, μπόρεσε να ανταπεξέλθει στην αποστολή του. Το πρόγραμμα εμβολιασμού, που η επιτυχία του εξαρτάται πλέον από την ατομική ευθύνη, θα μπορέσει να μας οδηγήσει στο τέρμα αυτού του επώδυνου τούνελ και στην επιστροφή στην κανονικότητα. Στο οικονομικό πεδίο η κυβέρνηση επεδίωξε και κατόρθωσε να στηρίξει εργαζόμενους και επιχειρήσεις, σε συνθήκες παγώματος της οικονομικής δραστηριότητας, με ποικίλα χρηματοδοτικά εργαλεία και μέτρα.
Με ορατή, πλέον, την επόμενη μέρα από την πανδημία, η χώρα θέτει σε εφαρμογή ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο πρόγραμμα απορρόφησης δεκάδων δισεκατομμυρίων, μέσω και του «Ελλάδα 2.0-Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας», που στοχεύει στην παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας μας.
Ιδιαίτερα ελπιδοφόρα είναι τα αποτελέσματα από την ψηφιοποίηση του κράτους, που επιταχύνθηκε ραγδαία λόγω της καραντίνας, και έχει περιορίσει δραστικά τα αιώνια γραφειοκρατικά εμπόδια και την παραδοσιακή ταλαιπωρία των πολιτών στις ουρές. Η εξοικείωση, μάλιστα, όλο και περισσοτέρων με τα ηλεκτρονικά μέσα κάνει αυτές τις εφαρμογές ακόμη πιο αποτελεσματικές.
Ανάλογη αισιοδοξία προσδίδουν, επίσης, οι μεταρρυθμίσεις στο πεδίο της προσέλκυσης επενδύσεων, έχοντας ήδη κάποια απτά δείγματα του νέου θετικού επενδυτικού περιβάλλοντος. Στην οικονομική ανάπτυξη σημαντική συμβολή θα έχουν, ακόμη, μεγάλα δημόσια έργα, όπως ο αυτοκινητόδρομος Ε-65 της Κεντρικής Ελλάδος και η επέκταση του μετρό.
Κομβικό ρόλο στο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της κυβέρνησης αναμένεται να παίξουν οι αλλαγές στην εκπαίδευση. Η ανάδειξη της αριστείας και της αξιοκρατίας, η υπέρβαση της λογικής της ήσσονος προσπάθειας, η επένδυση στη γνώση και στην αξιοποίηση των ικανοτήτων των νέων μας, με τη σύνδεση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την αγορά, είναι ο μόνος δρόμος για να βάλουμε ένα τέλος στο καταστροφικό brain drain.
Πλέον των παραπάνω είναι ακόμα πολλά τα προβλήματα τα οποία ταλανίζουν την χώρα και στα οποία αυτή η κυβέρνηση πρέπει να δώσει λύσεις. Αναφέρομαι για παράδειγμα στην αδήριτη ανάγκη της ανασυγκρότησης της πρωτογενούς παραγωγής, η οποία δυστυχώς είναι ελάχιστα αξιοποιημένη, σε σχέση με τις τεράστιες δυνατότητες που έχει ο τόπος μας. Στα δυο χρόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη αναμφίβολα έγιναν πολλά. Στο παρελθόν διάφορες κυβερνήσεις με μεταρρυθμιστικό πρόσημο, στο μέσον της θητείας τους, αντιμετώπισαν το σύνδρομο της μεταρρυθμιστικής κόπωσης, και ανέστειλαν το μεταρρυθμιστικό τους πρόγραμμα, κάτι που εντέλει αποδείχθηκε μοιραίο γι’ αυτές. Η εγρήγορση που επιδεικνύει σε όλα τα μέτωπα, ακόμη και εν μέσω θέρους, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, δείχνει ότι δεν κινδυνεύει από… κόπωση.
Οι πολίτες δικαίως βαθμολογούν με υψηλό βαθμό τις επιδόσεις της κυβέρνησης, σε αντίθεση με αυτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης που επιδίδεται στην καταστροφολογία και στον μηδενισμό, ποντάροντας στη συνωμοσιολογία και στον διχασμό. Η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να στηρίζει τις ελπίδες της για ένα καλύτερο αύριο στη ΝΔ. Κι αυτό, αφενός προσδίδει ισχύ στην κυβέρνηση, αφετέρου, όμως, ανεβάζει τον πήχη των προσδοκιών. Στο χέρι μας είναι να μην την διαψεύσουμε.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

 Το άρθρο του Μ. Χαρακόπουλου δημοσιεύθηκε στο tomanifesto.gr στις 07.07.21

Μια κυβέρνηση που “σπάει αυγά”

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Αν και ο πόλεμος εναντίον της πανδημίας, μέσω του εμβολιαστικού προγράμματος, δεν έχει λήξει, ήδη τίθεται επιτακτικώς η ανάγκη επιτάχυνσης των πολιτικών της επόμενης ημέρας. Η Νέα Δημοκρατία ερχόμενη στην εξουσία, πριν δύο χρόνια, είχε δεσμευτεί για μια ολοκληρωμένη μεταρρυθμιστική διακυβέρνηση, η οποία θα επεδίωκε όχι μόνο να υπερβεί τη δεκαετή κρίση, αλλά και όλες τις παθογένειες της μεταπολίτευσης. Παρά τις έκτακτες συνθήκες που επέβαλε ο κορονοϊός, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει, ήδη, «ξεδιπλώσει» το μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα.
Πρώτιστος στόχος είναι η ταχεία οικονομική ανάπτυξη, με την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου και ατμομηχανή τις επενδύσεις. Οι πρόσφατες υπογραφές για την αξιοποίηση του Ελληνικού, εκτός από την εισροή κεφαλαίων και τη δημιουργία χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας, ανάβουν το πράσινο φως για την προώθηση και άλλων επενδυτικών πρωτοβουλιών. Καθοριστική για την επιτυχία του στόχου της ανάπτυξης είναι η εφαρμογή του Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας «Ελλάδα 2.0», μέσω του οποίου θα εισρεύσουν στη χώρα δεκάδες δισεκατομμύρια, συμβάλλοντας στην παραγωγική ανασυγκρότηση.
Ένα από τα διδάγματα της πανδημίας, είναι η συνειδητοποίηση ότι η «μονοκαλλιέργεια» του τουρισμού έχει πεπερασμένα όρια. Η αναπτυξιακή προσπάθεια πρέπει να δώσει ιδιαίτερο βάρος στην χωλαίνουσα πρωτογενή παραγωγή. Χρειαζόμαστε αναγέννηση του αγροτικού τομέα με την προσέλκυση νέων αγροτών, τη διεύρυνση της «έξυπνης γεωργίας» και την ανάδειξη της ποιοτικής ταυτότητας των προϊόντων μας με στόχο την εξωστρέφεια. Αυτή θα βοηθήσει όχι μόνον στην αύξηση των εσόδων από τις εξαγωγές, αλλά θα διασφαλίσει τη διατροφική επάρκεια και την αναζωογόνηση της αποψιλωμένης πληθυσμιακά περιφέρειας.
Ταυτόχρονα, ο αναπτυξιακός σχεδιασμός ορθώς επικεντρώνεται στην ενίσχυση του τομέα των νέων τεχνολογιών, έτσι ώστε να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος, λόγω της καθίζησης της οικονομίας, αλλά και να σταματήσουμε το οδυνηρό brain drain μεταξύ των νέων μας.
Πιστεύω ότι με γοργά βήματα οφείλουμε να προχωρήσουμε και στην αναζωογόνηση της αμυντικής βιομηχανίας, η οποία είχε κυριολεκτικά αφεθεί στη τύχη της. Είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο ότι βλέπουμε ήδη θετικές κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση, μετά την ενσυναίσθηση του κινδύνου που, δυστυχώς, συνιστά η γειτονία με την αναθεωρητική Τουρκία του Ερντογάν.
Οι μεταρρυθμίσεις στην οικονομία θα έμεναν μετέωρες, αν δεν συνοδεύονταν από τομές σε κρίσιμους τομείς που την επηρεάζουν, όπως η δικαιοσύνη, η εκπαίδευση και η δημόσια διοίκηση. Οι παθογένειες που έχουν συσσωρευθεί είναι πολλές και ενίοτε δύσκολες στην επίλυσή τους. Η επιμονή, όμως, σε μεταρρυθμίσεις για την ταχύτερη απονομή της δικαιοσύνης προκειμένου να μην υπάρχουν φαινόμενα αρνησιδικίας, όπως και η άρση γραφειοκρατικών εμποδίων που λειτουργούν ως τροχοπέδη σε κάθε επιχειρηματική πρωτοβουλία, επιβραβεύονται από τους πολίτες. Τέλος, αλλά ίσως σημαντικότερες, είναι οι αλλαγές που συντελούνται στην εκπαίδευση, η οποία χρόνια τώρα είναι αποκομμένη από τις ανάγκες της αγοράς, αναπαράγοντας στερεότυπα του παρελθόντος.
Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αποδείξει ότι, δεν φοβάται να «σπάσει αυγά» και ότι μπορεί να πετύχει σε αυτό που έως πρόσφατα φαινόταν απίθανο. Η ίδια η κοινωνία, άλλωστε, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αναμένει τις αναγκαίες αλλαγές.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 29.06.21

ΔΙΑΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ένας διεθνής θεσμός που γεννήθηκε στην Ελλάδα

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Μία από τις πιο εύστοχες και οξυδερκείς κινήσεις της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη υπήρξε η στήριξη που παρείχε στην ίδρυση της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας (ΔΣΟ) το 1993. Είμαστε στην εποχή που ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» έχει καταρρεύσει σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι ελευθερίες αποκαθίστανται και οι λαοί ξαναβρίσκουν τις ρίζες τους. Δομικό χαρακτηριστικό της ταυτότητάς τους ήταν οπωσδήποτε η θρησκεία τους, και η πλειοψηφία αυτών ανήκουν στην Ορθοδοξία, είναι τα εγγόνια του Βυζαντίου. Η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα της τότε ΕΟΚ, με συντριπτική πλειοψηφία ορθόδοξου πληθυσμού, πνευματικός κληρονόμος του Βυζαντίου. Είχε την υποχρέωση να δημιουργήσει έναν θεσμό που θα έφερνε τους Ορθοδόξους εγγύτερα, μέσω των κοινοβουλίων των κρατών τους, και θα έδινε δυνατότητες ευρύτερων παρεμβάσεων στη διεθνή σκηνή, τόσο στον ευρωπαϊκό χώρο, που πλέον η Ορθοδοξία γινόταν υπολογίσιμος παράγων, όσον και στην ευρύτερη γειτονιά μας.
Στα χρόνια που μεσολάβησαν η ΔΣΟ, έδρα της οποίας είναι η Ελλάδα, μπόρεσε σταδιακά να συμπεριλάβει εκπροσώπους από 25 χώρες και κοινοβούλια από την Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική και την Αυστραλία.
Σήμερα, συμπληρώνοντας 28 χρόνια από την ίδρυσή της, η ΔΣΟ καλείται να απαντήσει σε σημαντικές προκλήσεις και να αναβαθμίσει έτι περαιτέρω τον ήδη σημαντικό ρόλο της ως διεθνής θεσμός. Ανάμεσα στους στόχους που έχουμε θέσει είναι:
Α. Η ανάδειξη της χριστιανικής παράδοσης ως βασικού πυλώνα του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού, μαζί βεβαίως με την κλασική αρχαιοελληνική παιδεία και το ρωμαϊκό δίκαιο. Οι τάσεις που θέλουν μια Ευρώπη χωρίς αυτά τα δομικά της στοιχεία εντέλει οδηγούν σε μια Ευρώπη χωρίς ευρωπαϊκό πολιτισμό, χωρίς τη δική της ταυτότητα και ουσιαστικά στην απουσία ενότητας. Ο στόχος αυτός ενώνει όλους τους χριστιανούς της λεγόμενης γηραιάς ηπείρου, και θα μπορούσε να υπάρξει αγαστή συνεργασία με τους ανάλογους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, όπως οι Καθολικοί Νομοθέτες, για την προώθησή του.
Β. Η προστασία του διωκόμενου χριστιανικού πληθυσμού της Μέσης Ανατολής, που βιώνει σχεδόν συνθήκες γενοκτονίας, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει με εξάλειψη. Ιδιαίτερες προσπάθειες πρέπει να καταβληθούν για την ειρήνευση στις περιοχές που επικρατούν πολεμικές συνθήκες, όπως η Συρία και το Ιράκ, και να αποχωρήσουν οι ξένοι στρατοί που βρίσκονται παράνομα εκεί, όπως ο τουρκικός, συμβάλλοντας στις διώξεις των μειονοτήτων. Για τη σύσταση ενός ινστιτούτου που θα καταγράφει τις διώξεις που υφίστανται οι χριστιανοί, αλλά και πρωτοβουλίες που θα αναδεικνύουν τη δυνατότητα ειρηνικής συνύπαρξης Χριστιανών και Μουσουλμάνων, υπογράψαμε Μνημόνιο συνεργασίας με το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Κέντρο Αριστείας «Αξιοποίηση Ορθόδοξης Κληρονομιάς και Διαθρησκειακός Διάλογος». Επιπλέον, είμαστε σε διάλογο και με άλλους θεσμούς, ακόμη και από τις ΗΠΑ, όπως η Ορθόδοξη Επιτροπή Δημοσίων Υποθέσεων (ΟΡΑC).
Γ. Η διενέργεια διεθνούς εκστρατείας για τη διάσωση χριστιανικών μνημείων και ναών, που είτε καταστρέφονται, είτε αλλάζει η χρήση τους. Αυτό αφορά, μεταξύ άλλων, τη Συρία, την κατεχόμενη από τους Τούρκους Βόρεια Κύπρο, την περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ και, βεβαίως, την ίδια την Τουρκία. Ειδικά στην τελευταία, η απόφαση της τουρκικής ηγεσίας για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη σε μουσουλμανικό τέμενος απετέλεσε μια πράξη βαρβαρότητας και σκοταδισμού, καθώς ανέδειξε ως πρωτεύον το δίκαιο της ισχύος και της κατάκτησης από την ισχύ του δικαίου και της ιστορικής αλήθειας. Συντονίζουμε τις ενέργειές μας με όλους όσοι αντιδρούν με αυτήν την εξέλιξη, πιστεύοντας ότι τελικώς θα ανατραπεί.
Δ. Η προώθηση ενός διαλόγου αλληλοκατανόησης και συνεργασίας με τον μουσουλμανικό κόσμο. Ήδη, στο πλαίσιο αυτό, η ΔΣΟ εξέδωσε τα πρακτικά του διεθνούς συνεδρίου που έλαβε χώρα στη Βηρυτό για τη «Συνύπαρξη Χριστιανών και Μουσουλμάνων στη Μέση Ανατολή», ενώ επίκειται η υπογραφή ενός Μνημονίου Κατανόησης με τη Μουσουλμανική Λίγκα, με στόχο την καταλλαγή και την αλληλοκατανόηση των λαών.
Ε. Η συμβολή στην ενότητα του ορθόδοξου κόσμου, χωρίς βεβαίως να υπάρξει ανάμειξη στα εκκλησιαστικά πράγματα και στις όποιες διαφορές έχουν ενσκύψει μεταξύ των εκκλησιών.
Είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο ότι η πολιτειακή, πολιτική και θρησκευτική ηγεσία της χώρας μας έχει πλήρη αντίληψη του ρόλου που μπορεί να παίξει η ΔΣΟ, και με ικανοποίηση διαπιστώσαμε ότι απολαμβάνουμε της αμέριστης συμπαράστασής τους. Απόδειξη αυτού ήταν οι πρόσφατες συναντήσεις που είχαμε, μαζί με τον πρόεδρο της Γενικής Συνέλευσης κ. Σεργκέι Γκαβρίλοφ, με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου, τον πρωθυπουργό κ. Κυριάκο Μητσοτάκη -η πρώτη συνάντηση της ΔΣΟ με Έλληνα πρωθυπουργό-, τον πρόεδρο της Βουλής κ. Κώστα Τασούλα και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο.
Φιλοδοξούμε στη Γενική μας Συνέλευση, που θα πραγματοποιηθεί στις 23-25 Ιουλίου στην Κρήτη, η ΔΣΟ να ανοίξει μια νέα, ακόμη πιο δημιουργική, σελίδα για την επόμενη δεκαετία.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας και πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε την Τρίτη 22 Ιουνίου 2021 στο real.gr και στο enikos.gr

Μπορείτε να δείτε το άρθρο όπως δημοσιεύθηκε: https://www.real.gr/politiki/arthro/m_xarakopoulos_diakoinobouleutiki_syneleusi_orthodoksias_enas_diethnis_thesmos_pou_gennithike_stin_ellada-747735/

https://www.enikos.gr/politics/783508/arthro-m-charakopoulou-diakoinovouleftiki-synelefsi-orthodoxias-e

Τι πρέπει να προσέξουμε στο νέο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Το μεταναστευτικό προσφυγικό ζήτημα συνιστά ένα από τα σημαντικότερα και πιο ακανθώδη προβλήματα για την ΕΕ στο σύνολό της. Η επιρροή του είναι καταλυτική σχεδόν σε όλες τις πολιτικές εξελίξεις στα κράτη μέλη κυρίως της δυτικής Ευρώπης για πάνω από μια δεκαετία. Όποιος δεν βλέπει αυτή την αλήθεια, απλώς εθελοτυφλεί απέναντι στην πραγματικότητα. Η άνοδος πολλών λαϊκιστικών ακόμη και ακροδεξιών κομμάτων από την Σκανδιναβία μέχρι την Ιταλία και την Ελλάδα -η Χρυσή Αυγή θυμίζουμε αντρώθηκε στην συνοικία γκέτο του Αγίου Παντελεήμονα- και από την Γερμανία έως την Ισπανία εδράζεται στις τεκτονικές μετακινήσεις του εκλογικού σώματος εξαιτίας και του μεταναστευτικού ζητήματος. Το ίδιο διαπιστώνουμε και στην Γαλλία, όπου η Λεπέν διεκδικεί ακόμη και την προεδρία ενός κράτους πρότυπου της ανεκτικότητας και της δημοκρατίας, στην οποία μάλιστα πρόσφατα απόστρατοι αλλά και εν ενεργεία στρατιωτικοί έκαναν λόγο ακόμη και για εμφύλιο πόλεμο, ενώ και στην επικράτηση του BREXIT, στην αρχαιότερη φιλελεύθερη δημοκρατία, αυτή του Ηνωμένου Βασιλείου, επίσης το μεταναστευτικό ήταν κυρίαρχο στην ατζέντα των οπαδών της απόσχισης από την ΕΕ.
Την ίδια ώρα, και υπό την πίεση των κοινωνικών τους, το πρόβλημα επιδιώκεται να μετατεθεί στις χώρες σύνορο της Ευρώπης. Ανάμεσά τους η Ελλάδα έχει ίσως το σημαντικότερο πρόβλημα για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος ασφαλώς είναι η γεωγραφική της θέση στο σταυροδρόμι της Δύσης με την Ανατολή, και ταυτοχρόνως έναν γείτονα κυριολεκτικά ανεξέλεγκτο, όπως είναι η Τουρκία. Η Άγκυρα έχει εργαλειοποιήσει στο μέγιστο το μεταναστευτικό. Εδώ και χρόνια, το χρησιμοποιεί για να προωθεί τους στόχους της τόσο σε σχέση με την ΕΕ όσο και έναντι της Ελλάδας. Από την πρώτη επιθυμεί τα δισεκατομμύρια για την διαχείριση των προσφύγων, οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω, προέρχονται συχνά από περιοχές που η ίδια έχει συμμετάσχει ενεργά στην πρόκληση χάους. Η Τουρκία έδειξε τις προθέσεις της τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 2020, όταν συγκέντρωσε δεκάδες χιλιάδες μετανάστες για μια οργανωμένη εισβολή τους, με την βοήθεια της στρατοχωροφυλακής, στο ελληνικό έδαφος. Ο στόχος αναμφισβήτητος: η πρόκληση χάους στην Ελλάδα, στο πλαίσιο ενός υβριδικού πολέμου, που είχε εξαπολύσει εναντίον της. Έχοντας ως προηγούμενο τα γεγονότα του 2015, πίστεψε ότι και αυτή την φορά θα γινόταν το ίδιο. Αλλά λάθεψε. Η κυβέρνηση, με αποφασιστικότητα, κινητοποίησε τον κρατικό μηχανισμό, και εν μέσω μιας σχεδόν καθολικής ομοψυχίας -πλην των γνωστών Λακεδαιμονίων, οι οποίοι ωστόσο σιώπησαν στα ανάλογα γεγονότα της Θέουτα στο Μαρόκο- απέτρεψε το τουρκικό σχέδιο. Η ελληνική στάση κατόρθωσε να ενεργοποιήσει και φίλες ευρωπαϊκές χώρες, που στάθηκαν στο πλευρό μας όχι μόνον στα λόγια αλλά και πρακτικά, στέλνοντας το μήνυμα ότι στον Έβρο βρίσκεται το σύνορο της Ευρώπης. Η επανάληψη του σκηνικού στο Αιγαίο, εν μέσω της πανδημίας, βρήκε την ίδια αποφασιστική απάντηση από τις δυνάμεις του ελληνικού λιμενικού και της FRONTEX, αποδεικνύοντας ότι και στη θάλασσα υπάρχουν σύνορα.
Όπως έχει πολλές φορές διατυπωθεί, το όλο ζήτημα απαιτεί μια συνεκτική και ολοκληρωμένη νέα ευρωπαϊκή μεταναστευτική και προσφυγική πολιτική. Είναι φανερό ότι η υπάρχουσα είναι παρωχημένη. Αυτό το κενό καλείται να καλύψει το νέο Σύμφωνο για την Μετανάστευση και το Άσυλο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο προτεινόμενο σχέδιο υπάρχει μια διάθεση συγκερασμού διαφορετικών επιδιώξεων, των οπαδών μιας «Ευρώπης που δεν θα είναι φρούριο» αλλά ταυτόχρονα να φυλάει τα σύνορά της, που θα δέχεται τους πρόσφυγες αλλά δεν θα έχει μεγάλες ροές προς τα κράτη-μέλη. Για την Ελλάδα το σύμφωνο αυτό μπορεί να αποτελέσει ένα ισχυρό εργαλείο, αρκεί να συμπεριλάβει μερικές βασικές πρόνοιες, όπως η μετεγκατάσταση να είναι υποχρεωτική και να γίνεται με βάση πληθυσμιακά κριτήρια, ο έλεγχος για όσους επιθυμούν να εισέλθουν στο έδαφος της ΕΕ να γίνεται πριν εισέλθουν σε αυτό, δηλαδή, στο έδαφος της Τουρκίας και οι ρήτρες για επιστροφές και επανεισδοχή θα πρέπει να αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα όλων των συμφωνιών της ΕΕ με τρίτες χώρες για αναπτυξιακή ή εμπορική συνεργασία.
Τις θέσεις μας αυτές και από πλευράς του κοινοβουλίου και ιδιαίτερα της Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης, στην οποία έχω την τιμή να προεδρεύω, τις καθιστούμε σαφείς σε όλες τις αντιπροσωπείες των ευρωπαίων κοινοβουλευτικών που μας επισκέπτονται στο πλαίσιο της διαβούλευσης για το νέο Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για την Μετανάστευση και το Άσυλο. Πιστεύω ότι με επιμονή και σωστό σχεδιασμό μπορούμε να καταφέρουμε οι θέσεις μας να γίνουν τελικώς αποδεκτές από τους εταίρους μας.

Ο δρ Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, και πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε (06·06·21) στην εφημερίδα “ΠΑΡΟΝ”