Η Ορθόδοξη Οικουμενικότητα ως απάντηση στην Παγκοσμιοποίηση

 Του δρ Μάξιμου Χαρακόπουλου

Ως παγκοσμιοποίηση καλούμε, πρωτίστως, τη διαδικασία που ενοποιεί τον παγκόσμιο χώρο μέσω των οικονομικο-εμπορικών συναλλαγών, αλλά και την επικράτηση συγκεκριμένων κανόνων λειτουργίας των αγορών. Χρονική αφετηρία της παγκοσμιοποίησης θεωρείται η πτώση των σοσιαλιστικών καθεστώτων και το τέλος του ψυχρού πολέμου. Επρόκειτο, δηλαδή, για την επικράτηση των δυτικών προτύπων της ελεύθερης αγοράς αλλά, ταυτόχρονα, και των αξιών της δημοκρατίας, της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που επέπρωτο να επεκταθούν και να εμπεδωθούν σε παγκόσμια κλίμακα.

Δεν ήταν, άλλωστε, τυχαίο ότι εκείνη την αρχική περίοδο, τη δεκαετία του 1990, εμφανίσθηκε και η «προφητεία» του φιλοσόφου Φράνσις Φουκουγιάμα για το τέλος της Ιστορίας. Το συμπέρασμά του, ωστόσο, όπως και ο ίδιος ομολόγησε, δεν πραγματοποιήθηκε -τουλάχιστον ακόμη. Διότι βλέπουμε πως στο παγκοσμιοποιημένο οικονομικό γίγνεσθαι εντάσσονται, με εξαιρετική επιτυχία, κράτη με αυταρχικά συστήματα, που πόρρω απέχουν από τις αρχές της αστικής δημοκρατίας και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που η Δύση έχει ως βασικούς πυλώνες.

Η παγκοσμιοποίηση, όμως -και εδώ νομίζω ότι οφείλεται και η σχετική κακοφημία της- συνεπαγόταν και την πολιτισμική ομογενοποίηση του παγκόσμιου πληθυσμού. Και πράγματι, παρατηρούμε την ανάδυση αυτής της ομοιομορφίας σε πλανητικό επίπεδο, βοηθούμενης από την έκρηξη των νέων τεχνολογιών αλλά και των μεταφορών, που επιτρέπουν τη διάχυση κοινών προτύπων ζωής, ένδυσης, ψυχαγωγίας, ακόμη και σκέψης και λεξιλογίου.

Η πορεία αυτή, όμως, δεν είναι ανέφελη. Και ευτυχώς θα λέγαμε. Γιατί, αν και η πολιτισμική παγκοσμιοποίηση φέρνει τους ανθρώπους εγγύτερα, επιτρέπει οπωσδήποτε την ευκολότερη επικοινωνία, δημιουργεί πολίτες με παγκόσμια συνείδηση, γίνεται ανησυχητικά εμφανές πως ταυτοχρόνως, καταστρατηγούνται, καταρρίπτονται και αγνοούνται πολιτισμικές παραδόσεις και υψηλές διαχρονικές ανθρώπινες αξίες.

Διαπιστώνουμε, παράλληλα, ότι χάνεται η εντοπιότητα και η αυθεντική πολυμορφία. Οι λαοί τείνουν να μεταβληθούν σε έναν πολτό, χωρίς διακριτά γνωρίσματα. Οι άνθρωποι γίνονται καταναλωτές υλικών και άυλων προϊόντων, που προωθούνται στην αγορά με σκοπό το κέρδος ή και την χειραγώγηση.

Ένα χαρακτηριστικό της νέας εποχής είναι ότι ενώ αυξήθηκε γεωμετρικά η δυνατότητα πρόσβασης στην γνώση και στην πληροφόρηση, έπεσε το επίπεδο της μέσης καλλιέργειας. Ειδικά στους νέους το βιβλίο δεν αποτελεί μια υψηλή αξία, όπως ήταν ακόμη πριν από λίγα χρόνια, και σίγουρα την εποχή που ήμασταν και εμείς νέοι.

Σε αυτό το περιβάλλον, που απομακρύνεται από την πνευματικότητα, ήταν επόμενο να ερχόμαστε αντιμέτωποι με ακραίες ιδεοληψίες που επιζητούν με αυταρχικό τρόπο να καταστούν παγκόσμια επίσημη ιδεολογία, όπως είναι η λεγόμενη γουόκ ατζέντα ή η κουλτούρα της ακύρωσης.

Έτσι με γοργά βήματα φθάσαμε στο σημείο να ζητείται η κατάργηση του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Σαίξπηρ, και όλης της ύψιστης πνευματικής παραγωγής του ανθρώπου, διότι όλοι αυτοί οι γίγαντες της σκέψης ήταν εκπρόσωποι της λευκής φυλής, του δυτικού πολιτισμού και της πατριαρχίας. Γελοιότητες μεν, επικίνδυνες δε.

Απέναντι σε όλα αυτά τα φαινόμενα, και στην ίδια την πολιτισμική παγκοσμιοποίηση καλείται να υψώσει τη δική του πρόταση ο Χριστιανισμός και δη η Ορθοδοξία. Κατ’ αρχάς να πούμε ότι η Ορθοδοξία είχε τη δική της παγκοσμιοποίηση, με την ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με τον βυζαντινό πολιτισμό. Παγκοσμιοποίηση η οποία, όμως, δεν ισοπέδωνε ούτε τις ιδιομορφίες των λαών, ούτε τις προσωπικότητες των ανθρώπων. Αντιθέτως, γονιμοποιούσε αυτό που προϋπήρχε για να ανέλθει υψηλότερα.

Ας κοιτάξουμε λίγο τι συνέβη στην Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Ευρώπη, αλλά και στον δυτικό κόσμο, που επηρεάστηκε απ’ όσα γίνονταν στο Βυζάντιο. Μάλιστα, και σε αντίθεση με τον καθολικισμό και τη δύση, ο ενοφθαλμισμός του χριστιανικού μηνύματος γινόταν στη γλώσσα των λαών που εισέρχονταν στην Ορθοδοξία. Γι’ αυτό και η βυζαντινή παγκοσμιοποίηση καλείτο οικουμενικότητα. Είχε, δηλαδή, βάθος πνευματικό, δεν ήταν μια εξωτερική διαδικασία επιβολής.

Για τον λόγο αυτό ο χριστιανισμός και ιδιαίτερα η Ορθοδοξία οφείλει να συνεχίσει στα βήματα της οικουμενικότητας, απέναντι σε αυτά της παγκοσμιοποίησης. Που σημαίνει στις διεθνείς σχέσεις συνεργασία μεταξύ διακριτών οντοτήτων, με αλληλοσεβασμό και αλληλοκατανόηση. Σημαίνει, επίσης, σεβασμό στις τοπικές παραδόσεις, στις διαχρονικές αξίες που απέδειξαν την αλήθειά τους στην πορεία του χρόνου. Και βεβαίως, σεβασμό στον άνθρωπο, στον κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από την θρησκευτική ή την εθνική του ταυτότητα.

Αυτές τις αξίες προσπαθούμε ως Διακοινοβουλευτική Συνέλευση Ορθοδοξίας (ΔΣΟ) να προάγουμε στα τριανταένα χρόνια της λειτουργίας της, με ένα πολυσχιδές και πολύπλευρο έργο. Στους κόλπους της ΔΣΟ σε επίπεδο εκπροσώπων κοινοβουλίων ετέθη εξ αρχής ως στόχος αυτή η ώσμωση, μεταξύ των απαιτήσεων για εμπέδωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών και των ορθοδόξων παραδόσεων. Και τα δύο αναδύθηκαν ως προκλήσεις την επαύριον της πτώσεως των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην ανατολική Ευρώπη και στα Βαλκάνια, όπου αποδείχθηκε ότι οι δεκαετίες της αυταρχικής αθεΐας δεν είχαν το αποτέλεσμα που επεδίωκαν τα κομουνιστικά καθεστώτα.

Ηγετικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια ανέλαβε η Ελλάδα, η οποία και ορθόδοξη είναι, έχοντας μάλιστα δικαιωματικά και τα πρωτοτόκια του Βυζαντίου -στον πολιτισμό του οποίου στεγάζονται και όλες οι υπόλοιπες ορθόδοξες χώρες- αλλά και εμπεδωμένες τις δημοκρατικές αξίες. Με δόγμα την ισχύ εν τη ενώσει επιχειρήθηκε να αναδειχθεί το ορθόδοξο στίγμα, σε μια συνεργασία που συνέθετε και δεν αποσυνέθετε ούτε ισοπέδωνε. Έτσι το κύρος της ΔΣΟ στον ορθόδοξο κόσμο είναι σήμερα ιδιαίτερα υψηλό.

Σε αυτή την συγκυρία, όπου δυστυχώς η ανθρωπότητα δοκιμάζεται από αιματηρές συγκρούσεις και ανταγωνισμούς, ενώ υποχωρούν οι πνευματικές αξίες στο όνομα της τεχνολογικής προόδου και των υλιστικών επιδιώξεων, η ΔΣΟ με αισιοδοξία αλλά και αποφασιστικότητα θα συνεχίσει να υπηρετεί τις οικουμενικές αξίες που διέπουν την λειτουργία της.

Το άρθρο είναι βασισμένο στην Εισήγηση του Γενικού Γραμματέα της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, βουλευτή Λαρίσης της ΝΔ, δρ Μάξιμου Χαρακόπουλου, στο 3ο Επιστημονικό Συνέδριο «Παγκοσμιότητα, Παγκοσμιοποίηση και Χριστιανισμός» της Ιεράς Μητροπόλεως Πολυανής και Κιλκισίου.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ (03.02.25)

Χρέος μας η προστασία των χριστιανών της Μ. Ανατολής

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα στη Συρία έχουν προκαλέσει εύλογη ανησυχία σε Ελλάδα και Κύπρο. Πέρα από την άδηλη πορεία των πραγμάτων, με την θριαμβευτική δια… περιπάτου επικράτηση των τζιχαντιστών -με την ολοφάνερη «ευλογία» της Άγκυρας- δικαιολογημένη είναι η αγωνία για την τύχη του χριστιανικού πληθυσμού.

Η Συρία αποτελεί «λίκνο» του χριστιανισμού. Εκεί δίδαξαν οι Απόστολοι, εκεί οι μαθητές του Ιησού αποκλήθηκαν Χριστιανοί, εκεί, κατά την περίοδο της βυζαντινής αυτοκρατορίας, αναδείχθηκαν σπουδαίες μορφές της χριστιανικής πίστης, όπως οι άγιοι Ιωάννης ο Χρυσόστομος ή ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός.

Η χριστιανική παρουσία κατόρθωσε να διατηρηθεί ως εκ θαύματος δια μέσω των αιώνων που ακολούθησαν, κατά τους οποίους η πλειοψηφία των κατοίκων έγιναν μουσουλμάνοι. Έτσι, σήμερα στη Συρία εξακολουθούν να ζουν οι απευθείας απόγονοι του Βυζαντίου, που είναι κυρίως οι Ελληνορθοδόξοι που υπάγονται στο πρεσβυγενές Πατριαρχείο Αντιοχείας, οι προχαλκηδόνιοι νεστοριανοί Ασσύριοι και μονοφυσίτες Συροϊακωβίτες, αλλά και οι Μελχίτες, που μόλις τον 18^ο αιώνα προσχώρησαν στην Ουνία. Συνολικά, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι χριστιανοί αποτελούν το 10% του συνολικού πληθυσμού των 23 εκατομμυρίων περίπου κατοίκων. Λόγω, βεβαίως της έκρυθμης κατάστασης που επικρατεί στη Συρία, από το 2011, με την έκρηξη του εμφυλίου πολέμου, κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα πόσοι χριστιανοί έχουν παραμείνει στις εστίες τους ή έχουν μετακινηθεί σε άλλες περιοχές ή και εκτός της χώρας για να γλυτώσουν.

Το βέβαιο είναι ότι όλο το προηγούμενο διάστημα οι χριστιανικές κοινότητες ήρθαν αντιμέτωπες με τον φανατισμό και την μισαλλοδοξία ακραίων ισλαμιστικών οργανώσεων. Κι αυτό συνεπαγόταν απηνείς διώξεις, δολοφονίες, βιασμούς, βίαιους εκτοπισμούς, καταστροφές οικιών αλλά και των χριστιανικών μνημείων, εκκλησιών, μονών, νεκροταφείων. Ανάμεσα στα θύματα συγκαταλέγονται και οι απαχθέντες Μητροπολίτες Χαλεπίου Παύλος (Πατριαρχείου Αντιοχείας) και Ιωάννης (Συροϊακωβίτης).

Μετά την αστραπιαία προέλαση οργανώσεων, όπως η «Χαγιάτ Ταχρίρ Αλ Σαμ» (HTS) αλλά και ο ελεγχόμενος από την Τουρκία «Συριακός Εθνικός Στρατός» (SNA), που έχουν καταλάβει όλες τις πόλεις και τα εδάφη που ήλεγχε το καθεστώς Μπασάρ αλ Άσαντ, γίνεται φανερό ότι οι χριστιανικές κοινότητες, βρίσκονται υπό πραγματική απειλή. Ακόμη και αν, προς ώρας, οι πρώην τζιχαντιστές επιδεικνύουν ένα «πολιτισμένο» πρόσωπο για να νομιμοποιηθούν στη διεθνή κοινότητα, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί τι θα γίνει αργότερα. Πολλώ δε μάλλον, που μεταξύ των οργανώσεων υπάρχουν μεγάλες αντιθέσεις και δεν υπακούουν όλοι σε ένα κέντρο.

Αυτές τις κρίσιμες στιγμές, η ΕΕ έχει χρέος να δράσει με ταχύτητα και αποφασιστικότητα. Η Ευρώπη οφείλει να προστατεύσει τους χριστιανούς και να παρέμβει με όσα διπλωματικά μέσα διαθέτει, και προς όλες τις κατευθύνσεις, συμπεριλαμβανομένης της έμπρακτης και όχι μόνον ρητορικής πίεσης σε όσους επηρεάζουν ή και υποστηρίζουν τις ενέργειες των ισλαμιστών, όπως είναι η Άγκυρα. Πρέπει όλοι να κατανοήσουν ότι για την ΕΕ συνιστά επιτακτικό ιστορικό και ηθικό καθήκον να στηρίξει τον δοκιμαζόμενο χριστιανικό πληθυσμό στη Συρία, όπως και συνολικά στη Μέση Ανατολή, πριν αυτός εξαλειφθεί παντελώς.

Ως Διακοινοβουλευτική Συνέλευση Ορθοδοξίας συνεχίζουμε, με όσες δυνάμεις διαθέτουμε, να προσπαθούμε να αφυπνίσουμε συνειδήσεις, κυρίως μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της Ευρώπης, ώστε να αποτρέψουμε μια εξέλιξη που μπορεί να οδηγήσει σε μια ακόμη γενοκτονία Χριστιανών της Ανατολής, αυτή τη φορά στη Συρία, όπως συνέβη πριν από 100 χρόνια στην Μικρά Ασία.

Ο δρ Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας και πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Political στις 11.12.2024

Ψηλά ο πήχης προσδοκιών από την κυβέρνηση

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Και ο πλέον κακόπιστος δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί ότι από το 2019 έχουν γίνει πραγματικά άλματα στην ελληνική οικονομία. Η χώρα έχει βρει επιτέλους τον βηματισμό της, έχει αφήσει πίσω της την μαύρη δεκαετία της χρεοκοπίας, των μνημονίων και των πολιτικών αναταράξεων, αλλά και των τυχοδιωκτισμών από διάφορους αυτοχρισμένους σωτήρες. Πλέον, δεν αποτελούμε το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, το παράδειγμα προς αποφυγήν. Έχουμε καταφέρει, με την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη να είμαστε φερέγγυοι απέναντι στις υποχρεώσεις μας, αλλά και να δημιουργούμε συνθήκες ανάπτυξης, προόδου και ευημερίας στην ελληνική κοινωνία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η ανεργία, που ταλάνισε κυρίως την νέα γενιά, έχει αποκλιμακωθεί από το 18% στο μονοψήφιο 9,3%. Και ταυτοχρόνως από το brain drain, την αθρόα φυγή των νέων μας στο εξωτερικό προς άγραν εργασίας, έχουμε το φαινόμενο brain gain, την επιστροφή στην πατρίδα κυρίως επιστημόνων, που είχαν μεταναστεύσει τα προηγούμενα χρόνια. Σύμφωνα με την Eurostat, από εκείνους που είχαν μετακομίσει στο εξωτερικό την περίοδο 2010-2021, είναι περίπου 350.000 αυτοί που έχουν επιστρέψει στην Ελλάδα. Σε αυτό συνετέλεσε βεβαίως και η νοσταλγία για την οικογένεια, τον τόπο, καθώς παραμένουμε -και ευτυχώς- ένα έθνος κατά βάση συντηρητικό. Όμως όλοι αυτοί οι συμπατριώτες μας δεν θα μπορούσαν να μείνουν αν δεν έβρισκαν δουλειά που να ανταποκρινόταν σε κάποιο βαθμό στις απαιτήσεις τους. Κι αυτό είναι το ζητούμενο. Περισσότερες και καλύτερα αμειβόμενες δουλειές. Επίσης, μην λησμονούμε ότι στην Ελλάδα το 2019 ο βασικός μισθός ήταν 650 ευρώ, σήμερα είναι 830 ευρώ και το 2027 θα φτάσει στα 950 ευρώ, ενώ στόχος της κυβέρνησης είναι ο μέσος μισθός να πλησιάσει τα ευρωπαϊκά δεδομένα, στα 1.500 ευρώ.

Όλ’ αυτά δεν είναι, ασφαλώς, αποτέλεσμα μιας συγκυρίας, αλλά μιας συντονισμένης εργασίας που γίνεται από αυτήν την κυβέρνηση, η οποία στοχεύει στην στήριξη του υγιούς επιχειρείν και στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων.

Κανείς, επίσης, δεν μπορεί να αρνηθεί την πρόοδο που έχει γίνει στο πεδίο της αντιμετώπισης της γραφειοκρατίας, κυρίως στην Δημόσια Διοίκηση. Άπειρες χαμένες εργατοώρες και συνεχή προσκόμματα για τους επιχειρηματίες αλλά και για κάθε πολίτη, έχουν γίνει παρελθόν με την εφαρμογή των πιο σύγχρονων τεχνολογικών μέσων, στη χρήση των οποίων μέχρι πριν λίγα χρόνια ήμασταν ουραγοί στην Ευρώπη.

Ευύλογα θα αναρωτηθεί κανείς, όλα είναι ρόδινα; Ασφαλώς όχι. Πολλά είναι ακόμη τα προβλήματα που ταλανίζουν το μέσο νοικοκυριό, με πρώτιστο την ακρίβεια των προϊόντων και των υπηρεσιών, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα. Πρόκειται για ένα φαινόμενο, δυστυχώς, με διάρκεια και επιμονή, που οφείλεται σε εξωγενείς, αλλά και εσωτερικούς παράγοντες.

Ένας από τους λόγους είναι, οπωσδήποτε, η άστατη και δυσμενής διεθνής συγκυρία. Ξεκινώντας με τις κυρώσεις και το εμπάργκο με τη Ρωσία, για να συνεχίσουμε με τις συνέπειες των πολέμων στην Ουκρανία και στην Μέση Ανατολή, που περιλαμβάνει την έκρυθμη κατάσταση στην Ερυθρά Θάλασσα που εκτινάσσει το κόστος των πρώτων υλών. Το πρόβλημα με τις εισαγωγές βασικών αγαθών για τομείς της οικονομίας, οι αυξήσεις στις τιμές της ενέργειας, στα ναύλα και στις μεταφορές μοιραία μετακυλήθηκαν και στις τιμές των προϊόντων στο ράφι ή στους λογαριασμούς των νοικοκυριών.

Όμως  κακά τα ψέματα. Δεν είναι μόνον αυτές οι αιτίες της ακρίβειας, που παρατηρείται σε πολλά προϊόντα, και δη πρώτης ανάγκης. Το «χέρι» του στην τελική υψηλή τιμή βάζει και ο λεγόμενος πληθωρισμός της απληστίας -που έχει επισημάνει και η Επιτροπή Ανταγωνισμού- το υπερβολικό κέρδος που προσπορίζονται αυθαίρετα κάποιες, πρωτίστως πολυεθνικές, εταιρείες.

Εκεί, λοιπόν, οφείλει να εστιάσει ακόμη περισσότερο την προσοχή της η κυβέρνηση. Με τσουχτερά πρόστιμα αλλά και αυστηρούς ελέγχους των ελεγκτικών φορέων, που πρέπει να ενισχυθούν περαιτέρω

Ο πολίτης που δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα δεν πρέπει να αισθάνεται έρμαιο των τυφλών τάσεων των αγορών. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι όλες οι δημοσκοπήσεις φέρνουν την ακρίβεια ως το πρώτο ανάμεσα στα προβλήματα. Βεβαίως, αυτή τη στιγμή η κοινωνία αναγνωρίζει ότι δεν υπάρχει κυβερνητική εναλλακτική. Τα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύουν και ποιοι ήταν αυτοί που είχαν τα ηνία της εξουσίας την προηγούμενη δεκαετία και από τι γλιτώσαμε! Ωστόσο, οι πολίτες έχουν βάλει ψηλά τον πήχη της επιτυχίας για την ΝΔ, ιδιαίτερα αυτή τη δεύτερη τετραετία, και αναμένουν ουσιαστική βελτίωση της καθημερινότητάς τους.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Political στις (21.11.24)

Διδάγματα από τις αμερικανικές εκλογές

Του δρ Μάξιμου Χαρακόπουλου

Οι αμερικανικές εκλογές εύλογα αποτέλεσαν ένα γεγονός που προκάλεσε το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας, καθώς οι ΗΠΑ εξακολουθούν να αποτελούν την μεγαλύτερη παγκόσμια υπερδύναμη. Τα αποτελέσματα, όμως, της κάλπης απέδειξαν τις κοινωνικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα, κυρίως, στον δυτικό κόσμο και τις οποίες οφείλουμε να επεξεργαστούμε και να κατανοήσουμε. Η θριαμβευτική επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος σάρωσε στην λαϊκή ψήφο, στους εκλέκτορες, στην Γερουσία, και όπως φαίνεται και στην Βουλή των Αντιπροσώπων, συνιστά ένα πρωτοφανές ιστορικό κατόρθωμα.

Δεν είναι μόνον ότι επέστρεψε με δόξα και τιμή στον Λευκό Οίκο, κάτι που είχε να γίνει από τις αρχές του 19^ου αιώνα. Το θέμα είναι ότι νίκησε έχοντας εις βάρος του τις κατηγορίες για υποκίνηση εκείνου του… παρδαλού όχλου που εισέβαλε στο Κογκρέσο, όταν ηττήθηκε πριν 4 χρόνια από τον Τζο Μπάιντεν. Μια αντιδημοκρατική κηλίδα ανεξίτηλη στην πρώτη Δημοκρατία της υφηλίου. Κι όμως, οι Αμερικανοί ψηφοφόροι δεν πτοήθηκαν από αυτό το γεγονός, ούτε από τις άλλες κατηγορίες για διάφορα σκάνδαλα που έσερναν τον Τραμπ σε δίκες. Ούτε πείσθηκαν από τις εκκλήσεις των αστέρων του Χόλυγουντ και της μουσικής σκηνής, με τα εκατομμύρια ακολούθους, να ψηφίσουν την Κάμαλα Χάρις. Άρα, στις κάλπες οι Αμερικανοί πολίτες κάτι θέλησαν να πουν, κάποιο μήνυμα θέλησαν να στείλουν, ψηφίζοντας τον εκκεντρικό δισεκατομμυριούχο.

Και πράγματι, την επαύριον των εκλογών άρχισαν να γίνονται κάποιες ειλικρινείς παραδοχές, που δεν λέγονταν κατά την προεκλογική περίοδο. Πέρα από την οικονομική κατάσταση, καθώς το πορτοφόλι παίζει πάντα ρόλο στην ψήφο, ο μέσος Αμερικανός ζήτησε να μπει και ένας φραγμός στην τρέλα της γουόκ ατζέντας. Κάθε ακρότητα και ιδεοληψία αποκτούσε κύρος αφού βαπτιζόταν σε «διαφορετικότητα», και κάθε παραδοσιακή αξία, όπως η πυρηνική οικογένεια, οι χριστιανικές εορτές, η ανθρωπιστική παράδοση, ρίχνονταν στο πυρ το εξώτερο, ως ρατσιστική, πατριαρχική και αντιδραστική. Ο απλός κόσμος ασφυκτιούσε σε αυτό τον… ζουρλομανδύα που πήγαν να του φορέσουν οι διάφορες μειοψηφικές ελίτ. Και το έδειξε στην κάλπη...

Η επιβολή των αντιλήψεων των λίγων επί του κοινωνικού σώματος είναι λογικό να προκαλεί αντιδράσεις. Όπως όλα δείχνουν, αυτό το κεφάλαιο της γουοκ κυριαρχίας έκλεισε, τουλάχιστον για την ώρα. Το εκκρεμές γυρίζει και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη σε πιο συντηρητικές κατευθύνσεις. Και ευτυχώς, γιατί διαφορετικά θα οδηγούμασταν σε επικίνδυνες ατραπούς.

Ένα άλλο σημείο το οποίο έπαιξε ρόλο στις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές είναι ο πόλεμος. Η τετραετία Μπάιντεν σημαδεύτηκε, δυστυχώς, από δύο πολύχρονους και αιματηρούς πολέμους, στην Ουκρανία και στην Μέση Ανατολή. Χωρίς να σημαίνει ότι οι ΗΠΑ έχουν ευθύνη για την έκρηξή τους, η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να κάνει περισσότερα για να επανέλθει η ειρήνη και η διπλωματία. Σε αυτό, βεβαίως, δεν βοηθούσε και η εικόνα του νυν προέδρου, που πολύ αργά κατάλαβε, έπειτα και από αφόρητες πιέσεις, ότι έπρεπε να αποσυρθεί από τη κούρσα των εκλογών.

Μετά τις 20 Ιανουαρίου θα έχουμε μια νέα πραγματικότητα για την Αμερική. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια ποια θα είναι, λόγω της προσωπικότητας του Τραμπ. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι οι επιλογές του θα επηρεάσουν άμεσα όχι μόνον την αμερικανική κοινωνία αλλά ολόκληρο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων ημών.

Ο δρ Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 20.11.24