09-05-10_
Τα γεγονότα που βιώνουμε έχουν ιστορική σημασία. Γύρω μας τελειώνει μια ολόκληρη εποχή. Ανατρέπονται βεβαιότητες, δεδομένα και σταθερές. Ο κόσμος μας καταρρέει και αυξάνεται η αγωνία για το τι θα τον αντικαταστήσει. Η μεταπολίτευση, όπως τη γνωρίσαμε, κλείνει οριστικά τον κύκλο της, ίσως και με καθυστέρηση.
Οι εξελίξεις αυτές σφραγίζονται, δυστυχώς, και με το αίμα αθώων συνανθρώπων μας. Η είδηση της δολοφονίας των τριών νέων, με τη μια κοπέλα κυοφορούσα, στην τράπεζα της οδού Σταδίου, ήταν γροθιά στο στομάχι. Κι όμως, η κατάληξη ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη.
Η τυφλή βία, με πρόσχημα την πολιτική διαμαρτυρία, ταλανίζει την ελληνική κοινωνία για δεκαετίες. Ομάδες «γνωστών-αγνώστων», με ή χωρίς κουκούλες, πυρπολούν δημόσια κτίρια, καταστρέφουν περιουσίες, κτυπούν ανθρώπους, καταδυναστεύουν τα πανεπιστήμια. Άνθρωποι του σκότους, έμπλεοι μίσους για την ίδια την κοινωνία, αυτοαναγορευόμενοι τιμωροί συνεχίζουν να απειλούν τη ζωή των πολιτών.
Απέναντι σε αυτή την παράνοια, το σύστημα εξουσίας, με την ευρεία έννοια, φαίνεται ότι έχει προσβληθεί από ένα είδος μιθριδατισμού. Δεχόταν σχεδόν σαν δεδομένο τον παραλογισμό. Μετά από κάθε θλιβερό γεγονός γυρνούμε στα ίδια, αναμένοντας μοιραία το επόμενο κτύπημα.
Δυστυχώς, συχνά ακούγονται και φωνές δικαιολόγησης «ακραίων συμπεριφορών» ως δήθεν δείγμα έκφρασης της οργής των νέων. Και ενίοτε αυτό γίνεται από ανθρώπους με επιρροή στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
Ποιο είναι, λοιπόν, το ιδεολογικό υπόβαθρο που υπαγορεύει αυτή τη στάση; Αναμφίβολα, το φαινόμενο συνιστά μια τερατογένεση της σταδιακής παρακμής της μεταπολίτευσης και της διαστροφής των συνθημάτων της.
Από τη δεκαετία του 1970 κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της ιστορίας. Οι εποχές άλλαξαν, η δημοκρατία εδραιώθηκε, η ελευθερία έκφρασης κατοχυρώθηκε. Επιπλέον τα «παιδιά της γενιάς του Πολυτεχνείου» πήραν στα χέρια τους τα ηνία της χώρας. Κατέχουν καίριες θέσεις στην πολιτική και στην οικονομική ζωή του τόπου, και στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ο τρόπος του βίου τους άλλαξε ριζικά. Στην καθημερινότητά τους επαναπροσδιορίσθηκε η ιεράρχηση των επιδιώξεών τους. Εντούτοις, η νομιμοποίηση αυτής της ηγεμονίας θεωρούν ότι κατοχυρώνεται με την συνεχή επίκληση σε μια ασαφή για τους στόχους της επαναστατικότητα.
Οι φθαρμένοι από την αμείλικτη πραγματικότητα διαχωρισμοί αριστερού-δεξιού εμφανίζονται ως απαραίτητοι για τη διαιώνιση μιας εξουσίας που στηρίζεται πλέον στην ιστορική και πολιτική παραπλάνηση. Τώρα, όμως, θα πρέπει όλοι να αντιληφθούν ότι είναι ώρα ευθύνης. Η κοινωνική συνοχή βρίσκεται σε δοκιμασία. Ο ελληνικός λαός και κυρίως τα μεσαία και χαμηλά στρώματα απειλούνται από την ύφεση που προκαλεί η κυβερνητική απραξία και τα μέτρα του μηχανισμού στήριξης.
