Menu
A+ A A-

Στην πυρά οι παθογένειες του παρελθόντος

ependytis

30-05-10_

Βιώνουμε μια πρωτόγνωρη, για τα πρόσφατα πολιτικά χρονικά, ατμόσφαιρα. Το τέλος του μεταπολιτευτικού κύκλου συμπίπτει με την αυξανόμενη δυναμική της τάσης γενικευμένης απαξίωσης του πολιτικού συστήματος. Εάν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε, τα ακραία συνθήματα στο προαύλιο της Βουλής συνιστούν μια έκφραση συσσωρευμένης κοινωνικής οργής.

Σε συνθήκες οξύτατης οικονομικής κρίσης, οι πολίτες συνειδητοποιούν με οδυνηρό τρόπο ότι το βιοτικό τους επίπεδο βυθίζεται με ταχύτητα και μάλιστα χωρίς ελπίδα γρήγορης επανόδου. Εύλογα, το νέο αρνητικό περιβάλλον στρέφει την κοινωνία στην αναζήτηση υπευθύνων, για τους οποίους απαιτεί να «ριφθούν στην πυρά».  Στο στόχαστρο τοποθετείται κυρίως, ίσως όχι άδικα, ο πολιτικός κόσμος, για τις λανθασμένες επιλογές που μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα. Η πολιτική τάξη κατηγορείται για την αναποτελεσματικότητα των στρατηγικών της  και για ζητήματα διαφθοράς και σκανδάλων.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, το οποίο και για λόγους αύξησης της θεαματικότητας υποδαυλίζεται από πολλά μέσα ενημέρωσης, «τσουβαλιάζονται» οι πάντες. Η χρεοκοπία της χώρας αποδίδεται συλλήβδην στον πολιτικό κόσμο.

Αναμφίβολα, η ευθύνη πρωτίστως βαραίνει τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας τα τελευταία 36 έτη. Από εκεί και πέρα, όμως, ουδείς αναμάρτητος. Ας βάλουμε το δάκτυλό μας επί των τύπων των ήλων και να εξετάσουμε το ρόλο των ταγών της κοινωνίας. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνω τον πνευματικό κόσμο, τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, τα κόμματα της ήσσονος αντιπολίτευσης. Θα διαπιστώσουμε ότι και εκεί επιμερίζονται ευθύνες είτε δια των πράξεών τους είτε ακόμη και δια της σιωπής τους.

Οι παθογένειες που μας οδήγησαν στη σημερινή απαξίωση είναι γνωστές: οι πελατειακές σχέσεις, το υπερτροφικό κράτος, η διαφθορά, οι συντεχνιακές αντιλήψεις, που λειτουργούν ως τροχοπέδη σε κάθε μεταρρύθμιση, η νοοτροπία της «αρπαχτής» που διατρέχει όλη την ελληνική κοινωνία.

Οι διαπιστώσεις αυτές δεν στοχεύουν να σμικρύνουν τις πολιτικές ευθύνες, όπου υπάρχουν. Επιδιώκουν να αναδείξουν με ρεαλισμό όλο το δίχτυ των προβλημάτων που μας περισφίγγει μέχρι ασφυξίας. Τον πρώτο λόγο, πάντως, για την φυγή στο μέλλον την έχει ο πολιτικός κόσμος, ο οποίος βρίσκεται ενώπιον μιας κρίσιμης για το μέλλον του τόπου επιλογής. Να τολμήσει να σπάσει τα δεσμά του με το παρελθόν ή να βουλιάξει στο βούρκο των αμαρτιών του παρελθόντος.

Όσοι ασχολούμαστε με τα κοινά από θέσεις ευθύνης οφείλουμε να δείξουμε ότι λάβαμε το μήνυμα της κοινωνίας και το μετατρέπουμε σε πράξεις με θεσμικές αλλαγές ουσίας, για να ανακτήσει και πάλι η πολιτική την αξιοπιστία της.

Να δεσμευτούμε ότι στην αναθεώρηση του Συντάγματος θα αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Δεν χρειάζεται να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά και να δημιουργούμε την εντύπωση ότι οι πολιτικοί τυγχάνουν ιδιαίτερης μεταχείρισης από τη Δικαιοσύνη. Θα πρέπει, ωστόσο να υπάρχει δικλείδα ασφαλείας έτσι ώστε να μην βρεθούν τα πολιτικά πρόσωπα αντιμέτωπα με μια βιομηχανία αγωγών και μηνύσεων, που απώτερο στόχο μπορεί να έχει την τρομοκράτησή τους.

Να αλλάξουμε, επίσης, τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το θέμα της ασυλίας των βουλευτών. Θα μπορούσε να λειτουργεί μια επιτροπή δικαστικών παραγόντων που να ξεκαθαρίζει ποια αδικήματα δεν έχουν καμία σχέση με την άσκηση πολιτικών καθηκόντων και αυτά να μην έρχονται καν στη Βουλή.

Επιπλέον να ξαναδούμε τη λειτουργία των κομμάτων, τη δημοκρατική τους οργάνωση και τη χρηματοδότησή τους.

Χρειάζεται να στείλουμε το μήνυμα ότι ο πολιτικός κόσμος αντιλαμβάνεται τη δύσκολη συγκυρία που περνάμε. Η παρατεταμένη απαξίωση της πολιτικής από τους πολίτες, εκτός από το επικίνδυνο για το δημοκρατικό πολίτευμα κενό που θα δημιουργήσει, αποτρέπει και την προσέλκυση στα κοινά νέων ανθρώπων, έντιμων, με δεξιότητες και γνώση, που η πατρίδα τους έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Λαρίσης
30.05.10_________
Read more...

Έγινα για ‘σένα Τούρκος…

_

Όσο κατακάθεται ο κουρνιαχτός της επίσκεψης του πρωθυπουργού της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν και της πολυμελούς συνοδείας του, επιβεβαιώνεται η λαϊκή ρήση «όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι».

Η υπερπροβολή της έλευσης του ισχυρού άνδρα της Τουρκίας, και η καλλιέργεια υψηλών προσδοκιών, στις οποίες αρέσκεται η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, έμειναν μετέωρα μετά την αποχώρηση της τουρκικής αντιπροσωπείας.

Οι συναντήσεις πραγματοποιήθηκαν σε κλίμα βαρύ για την ελληνική κοινωνία, η οποία αντικρίζει με δέος την επόμενη ημέρα των σκληρών οικονομικών μέτρων που της επιβλήθηκαν από τη συμφωνία για τον μηχανισμό στήριξης.

Η χώρα βρέθηκε να διαπραγματεύεται με την γείτονα, αποδυναμωμένη λόγω της οικονομικής κρίσης και της παρατεταμένης αρνητικής έκθεσής της στα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Και αυτό σε μια στιγμή όπου η Τουρκία τρέφοντας νέο-οθωμανικά οράματα πιστεύει και, ίσως, όχι άδικα ότι μετατρέπεται σε περιφερειακή υπερδύναμη.

Σήμερα, η κυβέρνηση παρουσιάζει σαν επιτυχία την υπογραφή 21 συμφωνιών της λεγόμενης χαμηλής πολιτικής. Ανάμεσα σε αυτές συγκαταλέγεται και η συμφωνία των υπουργείων παιδείας για την εκ νέου συγγραφή των βιβλίων της ιστορίας – παρά την πρόσφατη οδυνηρή εμπειρία με το βιβλίο της κας Ρεπούση που ξεσήκωσε την ελληνική κοινωνία. Επίσης, η συμφωνία για την επαναπροώθηση 1.000 λαθρομεταναστών ετησίως στην Τουρκία, που πρόκειται στην ουσία για μια πρωτοφανή υποχώρηση της Ελλάδας. Και είναι υποχώρηση διότι από την Τουρκία εισέρχονται πάνω από 70 χιλιάδες λαθρομετανάστες ετησίως. Επιπλέον υπάρχει ήδη συμφωνία από το 2001 για την επανεισδοχή όλων των λαθρομεταναστών, που ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου είχε υπογράψει, και που η Τουρκία απλώς γράφει, όπως συνηθίζει, στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Και τελικά δεν φθάνει που η Τουρκία «κουρελιάζει» τη συμφωνία, αλλά εμείς την επιβραβεύουμε δίνοντας και βίζα στα λεγόμενα πράσινα διαβατήρια (δημοσίων υπαλλήλων, στρατιωτικών και δικαστικών).

Όσον αφορά στα ζητήματα της υψηλής πολιτικής, εκεί ο κ. Ερντογάν δεν έκρυψε τις προθέσεις του:

  • Ζήτησε την αναγνώριση της συγκυριαρχίας του Αιγαίου, με τη πρόταση για τον αφοπλισμό των αεροσκαφών και των δύο χωρών που πετούν πάνω από τα ελληνικά νησιά,
  • Το Κυπριακό θέλει να το διαχειριστεί σε πλαίσιο που θα μπορεί να επιβάλει τις λύσεις που επιθυμεί, προωθώντας την τετραμερή διαπραγμάτευση, ενώ είναι διεθνές πρόβλημα.
  • Εξίσωσε τον οικουμενικό Πατριάρχη με τους μουφτήδες της Δυτικής Θράκης θέτοντας κατ’ αντιστοιχία θέμα εκλογής τους και όχι διορισμού όπως γίνεται κατά κανόνα στον ισλαμικό κόσμο.
  • Δεν μετακινήθηκε ούτε βήμα από την απειλή του casus belli.

Και σαν να μην έφθανα όλα αυτά απηύθυνε νουθεσίες προς τους δημοσιογράφους για τον τρόπο που καλύπτουν τις τουρκικές παραβιάσεις, ξεχνώντας ότι στην Ελλάδα υπάρχει εμπεδωμένο δημοκρατικό πολίτευμα και ελευθερία λόγου.

Οι σχέσεις καλής γειτονίας είναι ζητούμενο για την Ελλάδα και για όλα τα ελληνικά κόμματα. Όλοι πιστεύουμε ότι πρέπει να βρούμε τον τρόπο να συνυπάρξουμε ειρηνικά και να προωθήσουμε την ειλικρινή συνεργασία. Δεν θα πρέπει όμως, σε καμιά περίπτωση να δίνουμε τα λάθος μηνύματα ότι η πρόθεσή μας για βελτίωση του κλίματος μπορεί να γίνει με κάθε κόστος ενάντια στους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας, βουλευτής Λαρίσης.

Read more...

Το φιρμάνι

efimerida_apogevmatini

06-06-10_

Τα γεγονότα είναι γνωστά. Το ΠΑΣΟΚ, πλην τριών βουλευτών του, με την ενεργό σύμπραξη του κόμματος του κ. Καρατζαφέρη και της κας Μπακογιάννη  ψήφισε τα μέτρα που συναποφάσισε με την τρόικα, το γνωστό μνημόνιο.

Η αποδοχή του μνημονίου και της αυστηρής επιτροπείας δικαιολογήθηκε ως «μονόδρομος», αποσιωπώντας πώς φθάσαμε στο αδιέξοδο της χρεοκοπίας. Ότι δηλαδή ένα πρόβλημα χρέους κατέληξε από την αδράνεια και τους ερασιτεχνισμούς της κυβέρνησης να γίνει κρίση δανεισμού.

Όταν, όμως, ο Αντώνης Σαμαράς ανακοίνωσε την απόφαση της Νέας Δημοκρατίας να καταψηφίσει το νομοσχέδιο, και να μην καταστεί «συνένοχη», το ΠΑΣΟΚ την κατηγόρησε για «έλλειμμα εθνικής υπευθυνότητας»!

Η Νέα Δημοκρατία είχε όμως ξεκαθαρίσει ότι η στάση της εκπορεύθηκε ακριβώς από αίσθημα υψηλής εθνικής ευθύνης. Και με λόγο σαφή κατέδειξε τις συνέπειες που θα έχει η εφαρμογή του μνημονίου για την ελληνική οικονομία και την κοινωνία. Μίλησε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το βάθεμα της ύφεσης, την έκρηξη της ανεργίας, την ασφυξία της αγοράς, την απουσία αναπτυξιακής προοπτικής, την απειλή διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής.

Πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι των υποστηρικτών των κυβερνητικών επιλογών τα γεγονότα αποκαλύπτουν την γυμνή πραγματικότητα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Για μέρες παρακολουθούμε τις καθημερινές παραστάσεις κακού μελοδράματος από τον υπουργό Εργασίας, που προσπαθεί να μας πείσει ότι έκανε τιτάνιο αγώνα για να αποτρέψει δυσμενείς όρους για τα όρια της συνταξιοδότησης. Και τελικά αποκαλύφθηκε, για να πέσει και το τελευταίο φύλλο συκής της κυβερνητικής αξιοπιστίας, ότι οι όροι του ασφαλιστικού που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο θα πρέπει να εφαρμοστούν απόλυτα και μάλιστα σε μερικά σημεία θα είναι ακόμη πιο δυσμενείς.

Ταυτοχρόνως, οι δείκτες της οικονομίας συνεχίζουν να βουλιάζουν: τα έσοδα υστερούν σημαντικά, ο πληθωρισμός παραμένει στα ύψη, ο δείκτης της ύφεσης αναπροσαρμόζεται προς τα πάνω και ο Δείκτης Οικονομικού Κλίματος παρουσίασε τη μεγαλύτερη μηνιαία αρνητική μεταβολή του τελευταίου έτους. Τα μέτρα με αναπτυξιακή διάσταση αναζητούνται ακόμη, ενώ το πρόγραμμα για τις αποκρατικοποιήσεις είναι εξόχως απογοητευτικό.

Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση σπαράσσεται από εσωτερικές έριδες και έλλειψη συντονισμού. Στο υπουργικό συμβούλιο εκτοξεύονται αλληλοκατηγορίες χωρίς ο κ. Παπανδρέου να μπορεί να επιβάλει ενιαία γραμμή. Και οι διαφωνίες αυτές σε βασικές πολιτικές επιλογές που βλέπουν το φως της δημοσιότητας συνεχίζουν να καταρρακώνουν την ψυχολογία της αγοράς.

Τα πράγματα είναι οπωσδήποτε πολύ δύσκολα και η δυσκολία τους επιτείνεται από την ανυπαρξία σχεδίου της κυβέρνησης. Οι προσπάθειες αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης με επικοινωνιακά τεχνάσματα που επιδιώκουν να πολώσουν το πολιτικό κλίμα έχουν πλέον ξεπεραστεί από την πορεία των γεγονότων και οι όποιες απόπειρες διαρκούν ελάχιστα, ώσπου δηλαδή να λάβουμε το νέο φιρμάνι της τρόικας που θα μας θυμίζει την υπογραφή που έχει μπει κάτω από το μνημόνιο…
Read more...

Διμέτωπος

efimerida_apogevmatini

30-05-10_

Έξι μήνες από την πανηγυρική εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας είναι κατάλληλη η στιγμή να διατυπώσουμε κάποιες, χρήσιμες διαπιστώσεις για όσα συνέβησαν αυτό το διάστημα.

Πρώτον: η Ελλάδα σήμερα, όσο και να φαντάζει υπερβολικό, είναι πολύ διαφορετική από αυτήν που ήταν τον Νοέμβριο του 2009. Η χώρα βιώνει μια νέα πραγματικότητα, μετά την οδυνηρή εμπειρία της παρατεταμένης απειλής της χρεοκοπίας και κυρίως τη συμφωνία με την τρόικα ΔΝΤ, Ε.Ε. και ΕΚΤ. Βεβαιότητες ετών καταρρέουν, το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων οδηγείται σε οπισθοδρόμηση δεκαετιών και η ψυχολογία του λαού έχει καταρρακωθεί. Η ύφεση απλώνεται σε βάθος και διάρκεια, χωρίς να διαφαίνεται αχτίδα αναπτυξιακής προοπτικής στον ορίζοντα.  Μόνη σοβαρή επένδυση αυτή της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά, έργο της ΝΔ που το ΠΑΣΟΚ πολέμησε ως αντιπολίτευση.

Δεύτερον: η Ευρωπαϊκή Ένωση, εν μέσω των κερδοσκοπικών πιέσεων των αγορών, εμφανίστηκε κατώτερη των περιστάσεων, χωρίς ειλικρινή και στέρεα αλληλεγγύη προς τα κράτη-μέλη. Η στάση αυτή ενισχύει τις φωνές του ευρωσκεπτικισμού και κυρίως την ανασφάλεια των πολιτών της Ευρώπης.

Τρίτον: είναι παταγώδης η αποτυχία του κ. Παπανδρέου, ο οποίος εκκινώντας από τη λαϊκιστική ρητορεία με το γνωστό «λεφτά υπάρχουν» κατέληξε στον «σοσιαλιστικό νεοφιλελευθερισμό» και στον εναγκαλισμό με το ΔΝΤ. Τα κοινωνικά στρώματα που τον στήριξαν στις πρόσφατες εκλογές του γυρίζουν ήδη την πλάτη, εξοργισμένα από την αναλγησία των πολιτικών του επιλογών.

Τέταρτον: για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες το πολιτικό σύστημα εμφανίζεται να αμφισβητείται σε τέτοια έκταση από τους πολίτες. Η απαξίωση της πολιτικής διευρύνεται επί δικαίων και αδίκων. Η αποκάλυψη των σκανδάλων του παρελθόντος διευρύνει το χάσμα μεταξύ πολιτών και πολιτικών.

Όλα τα παραπάνω είχαν ως αποτέλεσμα την επιτάχυνση του πολιτικού χρόνου. Η Νέα Δημοκρατία έπρεπε να ανταποκριθεί άμεσα στις ανάγκες των καιρών: να αντιπαλέψει τις κυβερνητικές πρακτικές με λόγο συγκροτημένο και υπεύθυνο και ταυτοχρόνως να ξεκινήσει την ριζική ανανέωση του κόμματος.

Με την αναμφισβήτητη ορμή της μαζικής συμμετοχής στην εσωκομματική εκλογή και την διάθεση της νέας ηγεσίας για ανατροπές κλήθηκε να απαντήσει σε δύο μέτωπα ταυτοχρόνως, χωρίς χρόνο προσαρμογής.

Απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης, η Νέα Δημοκρατία απέδειξε, σε όλες τις περιπτώσεις, ότι είχε θέσεις επεξεργασμένες που τελικά επιβεβαιώθηκαν από την ζωή. Από τις πολύμηνες παραινέσεις προς την κυβέρνηση για τη λήψη μέτρων ανάπτυξης, έως στο «όχι» στο μνημόνιο αποδεικνύεται καθημερινά ότι η Νέα Δημοκρατία είχε δίκιο σε όσα υποστήριζε.

Μπροστά μας έχουμε, όμως, τεράστιες προκλήσεις, που είμαστε «καταδικασμένοι» να τις αντιμετωπίσουμε με επιτυχία. Το κλειδί της επιτυχίας είναι το άνοιγμα στην κοινωνία και κυρίως στο ακμαίο και παραγωγικό ανθρώπινο δυναμικό της χώρας. Το 8ο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας που θα διεξαχθεί τον επόμενο μήνα σηματοδοτεί μια σημαντική καμπή σε αυτή την πορεία.

30.05.10__

Read more...

Η αναγνώριση της γενοκτονίας πράξη εξιλέωσης για την Τουρκία

efimerida_apogevmatini

23-05-10_

Σε συνέντευξή του ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, με αφορμή την έλευσή του στην Ελλάδα και σε μια εμφανή προσπάθεια δημιουργίας κλίματος οικειότητας, αποκάλυψε ότι στα νεανικά του χρόνια εργάστηκε στη δούλεψη Ρωμιών της Πόλης, είχε δηλαδή Έλληνες αφεντικά. Δεν ξέρω αν αναρωτήθηκε τι έγινε και οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, όπως και όλοι οι χριστιανοί της Ανατολής, δεν ζουν πια στα ματωμένα χώματα της Μικρασίας. Η εξαφάνιση των χριστιανικών πληθυσμών  στα εδάφη της βίαια μεταλλασσόμενης σε εθνικό κράτος οθωμανικής αυτοκρατορίας αποτέλεσε άλλοτε επίσημη και άλλοτε ανεπίσημη πολιτική της Άγκυρας καθ’ όλη τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα.

Η 19η Μαΐου είναι μια σημαντική μέρα για τον Ελληνισμό, καθώς είναι Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων Ποντίων από τους Νεότουρκους και την κυβέρνηση του Μουσταφά Κεμάλ, την περίοδο 1916-1923. Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 350 χιλιάδες Πόντιοι, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες της καθ’ ημάς Ανατολής, Αρμένιοι και Ασσύριοι βρήκαν το θάνατο. Η Γενοκτονία αποτέλεσε μια συνειδητή επιλογή του καθεστώτος των Νεότουρκων, πολιτική που ακολούθησε πιστά και ο Μουσταφά Κεμάλ, στην προσπάθεια να καταστεί η Τουρκία εθνικό κράτος.

Η αναγνώριση από το σουηδικό κοινοβούλιο στις 11 Μαρτίου 2010, με μια ιστορική απόφαση, της Γενοκτονίας των Ποντίων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων αποδεικνύει ότι η διεθνής κοινότητα παραμένει ευαίσθητη στο θέμα της αναγνώρισης εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας που συνέβησαν στο πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν.

Η Τουρκία αρνείται πεισματικά όλα αυτά τα χρόνια να αναγνωρίσει την ιστορική πραγματικότητα παρά τις επιπτώσεις που υπάρχουν για τη διεθνή θέση της χώρας. Πρόσφατα οι σχέσεις της Άγκυρας με τις ΗΠΑ διαταράχθηκαν σημαντικά, μάλιστα ανακλήθηκε προσωρινά ο Τούρκος πρέσβης από την Ουάσιγκτον, μετά από ψήφισμα που ενέκρινε η επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων του Κογκρέσου για την αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας. Αντίστοιχο ψήφισμα υπήρξε και από το κοινοβούλιο της Καταλονίας.

Η αντίφαση εντοπίζεται στο γεγονός ότι η «σύγχρονη Τουρκία» που οραματίζεται ο Ταγίπ Ερντογάν, στο πλαίσιο της στρατηγικής του νεοθωμανισμού του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, επιδιώκει τουλάχιστον ρητορικά μια πολιτική «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονές της». Προχώρησε σε άνοιγμα προς την Αρμενία, μάλιστα υπεγράφη και συμφωνία για τη σύσφιξη των διμερών σχέσεων στις 10 Οκτωβρίου 2009. Όμως, η άρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει την Αρμενική Γενοκτονία πυροδότησε εντονότατες αντιδράσεις από την αρμενική διασπορά που οδήγησαν στο κενό τις διαπραγματεύσεις.

Η έλευση Ερντογάν στην Αθήνα, με τη συνοδεία του μισού υπουργικού συμβουλίου της γείτονος, έγινε υπό το πρίσμα ενός νέου πλαισίου συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Δυστυχώς όμως, παρά τις ρητορείες, δεν υπήρξε καμία έμπρακτη κίνηση στο πεδίο της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των χριστιανικών λαών της Ανατολής από την Άγκυρα. Μια αναγνώριση που θα έδινε την αίσθηση ότι πραγματικά η Τουρκία θέλει μια καλή σχέση γειτονίας που εδράζεται στην αποδοχή της ιστορικής αλήθειας.
23.05.10___H___
Read more...

Καθαρτήριο πυρ

efimerida_apogevmatini

16-05-10_

Το τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου σημαδεύεται από επώδυνους σπασμούς για το κοινωνικο-οικονομικό μας οικοδόμημα. Καταρρέουν οι βεβαιότητες με τις οποίες ζήσαμε για δεκαετίες. Σε αυτή την πρώτη μεταβατική φάση της κρίσης, καθώς γίνονται αντιληπτές οι επιπτώσεις της, κυριαρχεί κλιμακούμενο το αρνητικό συναίσθημα: απογοήτευση, θυμός, οργή... Το κατάλληλο έδαφος δηλαδή για να αναπτυχθούν οι πολλαπλές και επικίνδυνες εκφράσεις του ισοπεδωτικού λαϊκισμού.

Στην κοινή γνώμη τείνει να επικρατήσει η άποψη ότι άπαντες οι πολιτικοί έχουν διαπράξει άνομες πράξεις που μας οδήγησαν στη «χρεοκοπία». Κανείς δεν θα αρνηθεί ότι όσοι είχαν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους κατά τις πρόσφατες δεκαετίες έχουν μερίδιο ευθύνης για την πορεία που ακολουθήσαμε. Θα ήταν, όμως, παραλογισμός να «τσουβαλιάσουμε» τους πάντες κατηγορώντας τους ότι είχαν την ίδια συμπεριφορά ή ότι όλοι εσκεμμένα έβλαψαν το κοινό συμφέρον.

Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να συγκαλυφθούν σκάνδαλα ή παρανομίες ή ότι δεν θα συζητήσουμε για τις πολιτικές ευθύνες, τα αίτια και τους λόγους που φθάσαμε ως εδώ. Αντιθέτως, η κρίση πρέπει να λειτουργήσει σαν καθαρτήριο πυρ για την πολιτική ζωή του τόπου ώστε να μπούμε στη νέα μεταπολίτευση από πιο στέρεα αφετηρία.

Την απαίτηση της κοινωνίας για κάθαρση είναι υποχρεωμένα τα ίδια τα κόμματα και οι πολιτικοί να την κάνουν σημαία τους. Για την απόδοση των ευθυνών, όμως, πρέπει να τηρηθούν οι συνταγματικοί κανόνες. Μια συντεταγμένη πολιτεία δεν στήνει κρεμάλες στο Σύνταγμα απλά για να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα. Και αν οι κανόνες φαίνεται ότι δεν αντιμετωπίζουν ριζικά το πρόβλημα να συμφωνήσουμε να τους αλλάξουμε. Να προχωρήσουμε σε θεσμικές αλλαγές ουσίας, όπως η  κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και η αλλαγή του νόμου για την ασυλία των βουλευτών.

Επιβάλλεται να συμφωνήσουμε επιτέλους ότι η τυφλή βία αλλά και η ανεξέλεγκτη δράση κάποιων, που φέρνει σε απόγνωση πολίτες και επαγγελματίες, δεν μπορεί να θεωρείται αναφαίρετο δικαίωμα και στοιχείο έκφρασης της δημοκρατίας. Όπως επίσης δεν πρέπει να επιτρέψουμε να επικρατήσουν διχαστικές λογικές μεταξύ κοινωνικών ομάδων που θα πλήξουν την κοινωνική συνοχή. Αναφέρω ενδεικτικά αυτή των ιδιωτικών εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, ή των κατοίκων της πόλης εναντίον των αγροτών κλπ.

Να έχουμε υπ’ όψιν πως το περιβάλλον της απαξίωσης και του μηδενισμού που απειλεί να κυριαρχήσει στον δημόσιο λόγο σήμερα, κυρίως μέσα από κάποια ΜΜΕ, ανοίγει το δρόμο για εξωθεσμικές λύσεις. Η ιστορία προσφέρει πολλά παραδείγματα όπου μέσα από ανάλογες συνθήκες αναδύθηκαν «σωτήρες» του λαού, με στολή ή με κοστούμι…
16.05.10___
Read more...

Γροθιά στο στομάχι

paron-thumb09-05-10_

Τα γεγονότα που βιώνουμε έχουν ιστορική σημασία. Γύρω μας τελειώνει μια ολόκληρη εποχή. Ανατρέπονται βεβαιότητες, δεδομένα και σταθερές. Ο κόσμος μας καταρρέει και αυξάνεται η αγωνία για το τι θα τον αντικαταστήσει. Η μεταπολίτευση, όπως τη γνωρίσαμε, κλείνει οριστικά τον κύκλο της, ίσως και με καθυστέρηση.

Οι εξελίξεις αυτές σφραγίζονται, δυστυχώς, και με το αίμα αθώων συνανθρώπων μας. Η είδηση της δολοφονίας των τριών νέων, με τη μια κοπέλα κυοφορούσα, στην τράπεζα της οδού Σταδίου, ήταν γροθιά στο στομάχι. Κι όμως, η κατάληξη ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη.

Η τυφλή βία, με πρόσχημα την πολιτική διαμαρτυρία, ταλανίζει την ελληνική κοινωνία για δεκαετίες. Ομάδες «γνωστών-αγνώστων», με ή χωρίς κουκούλες, πυρπολούν δημόσια κτίρια, καταστρέφουν περιουσίες, κτυπούν ανθρώπους, καταδυναστεύουν τα πανεπιστήμια. Άνθρωποι του σκότους, έμπλεοι μίσους για την ίδια την κοινωνία, αυτοαναγορευόμενοι τιμωροί συνεχίζουν να απειλούν τη ζωή των πολιτών.

Απέναντι σε αυτή την παράνοια, το σύστημα εξουσίας, με την ευρεία έννοια, φαίνεται ότι έχει προσβληθεί από ένα είδος μιθριδατισμού. Δεχόταν σχεδόν σαν δεδομένο τον παραλογισμό. Μετά από κάθε θλιβερό γεγονός γυρνούμε στα ίδια, αναμένοντας μοιραία το επόμενο κτύπημα.

Δυστυχώς, συχνά ακούγονται και φωνές δικαιολόγησης «ακραίων συμπεριφορών» ως δήθεν δείγμα έκφρασης της οργής των νέων. Και ενίοτε αυτό γίνεται από ανθρώπους με επιρροή στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Ποιο  είναι, λοιπόν, το ιδεολογικό υπόβαθρο που υπαγορεύει αυτή τη στάση; Αναμφίβολα, το φαινόμενο συνιστά μια τερατογένεση της σταδιακής παρακμής της μεταπολίτευσης και της διαστροφής των συνθημάτων της.

Από τη δεκαετία του 1970 κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της ιστορίας. Οι εποχές άλλαξαν, η δημοκρατία εδραιώθηκε, η ελευθερία έκφρασης κατοχυρώθηκε. Επιπλέον τα «παιδιά της γενιάς του Πολυτεχνείου» πήραν στα χέρια τους τα ηνία της χώρας. Κατέχουν καίριες θέσεις στην πολιτική και στην οικονομική ζωή του τόπου, και στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ο τρόπος του βίου τους άλλαξε ριζικά. Στην καθημερινότητά τους επαναπροσδιορίσθηκε η ιεράρχηση των επιδιώξεών τους. Εντούτοις, η νομιμοποίηση αυτής της ηγεμονίας θεωρούν ότι κατοχυρώνεται με την συνεχή επίκληση σε μια ασαφή για τους στόχους της επαναστατικότητα.

Οι φθαρμένοι από την αμείλικτη πραγματικότητα διαχωρισμοί αριστερού-δεξιού εμφανίζονται ως απαραίτητοι για τη διαιώνιση μιας εξουσίας που στηρίζεται πλέον στην ιστορική και πολιτική παραπλάνηση. Τώρα, όμως, θα πρέπει όλοι να αντιληφθούν ότι είναι ώρα ευθύνης. Η κοινωνική συνοχή βρίσκεται σε δοκιμασία. Ο ελληνικός λαός και κυρίως τα μεσαία και χαμηλά στρώματα απειλούνται από την ύφεση που προκαλεί η κυβερνητική απραξία και τα μέτρα του μηχανισμού στήριξης.

Απαιτείται σήμερα να ξεκινήσουμε με την οικοδόμηση της νέας μεταπολίτευσης σε νέες βάσεις, με σωστές αξίες και με κέντρο τον άνθρωπο. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι το κράτος, οι πολιτικές δυνάμεις, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και οι πνευματικοί άνθρωποι να συστρατευθούν για να εξουδετερωθούν όλοι αυτοί οι μηχανισμοί της ανωμαλίας. Το χρωστάμε στα εργαζόμενα παιδιά που χάθηκαν άδικα, το χρωστάμε στα παιδιά μας που πρέπει να μεγαλώσουν σε μια πιο ανθρώπινη κοινωνία.
09.05.10___-__-___

Read more...

Επί δικαίους και αδίκους

efimerida_apogevmatini

09-05-10_

Οι επαχθείς όροι δανεισμού που επιβλήθηκαν από το μηχανισμό στήριξης (λέγε με ΔΝΤ) οδηγούν σε κοινωνική έκρηξη λόγω μιας εμπεδωμένης πεποίθησης αδικίας που διαπερνά τον κοινωνικό ιστό. Η γενικευμένη οργή των πολιτών στρέφεται προς κάθε κατεύθυνση βοηθούμενη από την  ισοπεδωτική ρητορεία δυστυχώς ακόμη και από ανθρώπους με επιρροή στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Η ελληνική κοινωνία κινδυνεύει να μετατραπεί σε θερμοκήπιο μίσους και οργής που θα εκφραστεί επί δικαίους και αδίκους. Η κοινωνική συνοχή αναμφίβολα δοκιμάζεται.

Η δοκιμασία αυτή επιβάλλει  στις ηγεσίες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να τολμήσουν εδώ και τώρα τις θεσμικές αλλαγές ουσίας, που αν και συζητούνται τόσα χρόνια μένουν σε επίπεδο ασκήσεων επί χάρτου. Η μείωση του αριθμού των βουλευτών από 300 σε 200, η αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών και η κατάργηση της ασυλίας των βουλευτών για αδικήματα που δεν έχουν σχέση με την άσκηση των πολιτικών τους καθηκόντων θα συνέβαλλαν στην ανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας του πολιτικού κόσμου.

Είμαστε, όμως, όχι στο παρά πέντε, αλλά στο και πέντε! Αν η χώρα υποταχθεί στην τυφλή βία και το μηδενισμό, τα κριτήρια της κοινωνικής δικαιοσύνης διαλύονται. Κλασσικό παράδειγμα ο άδικος χαμός εργαζομένων το μεσημέρι της Τετάρτης που επισκίασε τη δυναμική μιας ειρηνικής διαδήλωσης. Η τυφλή βία προσέφερε για μια ακόμη φορά πολύ κακές υπηρεσίες στον τόπο. Το σταυροδρόμι είναι κρίσιμο και ο λαϊκισμός που πρεσβεύει λύσεις κοινωνικού αυτοματισμού μπορεί να αποσαρθρώσει τα πάντα.

Το πολιτικό σύστημα οφείλει να αντιδράσει στην πιο κρίσιμη μεταπολιτευτική στιγμή. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποσείσει τις ευθύνες του, αλλά οφείλει να θέσει τους όρους της οριστικής ρήξης με το διάτρητο παρελθόν του. Αν δεν αρθεί στο ύψος των στιγμών θα σαρωθεί και θα καταρρεύσει με πάταγο. Οι ευθύνες είναι για όλους μεγάλες. Ήδη η Τετάρτη επέτεινε την κακή εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, γεγονός που επιβαρύνει το ήδη δυσχερές τοπίο.

Η ρήξη με το παρελθόν είναι πλέον μονόδρομος. Η μεταπολίτευση έχει τελειώσει ως ιστορική εποχή και οι αλλαγές θα είναι σαρωτικές. Οι ηγεσίες οφείλουν να τις αφουγκραστούν ανοίγοντας το δρόμο στη νέα εποχή. Μόνο που η μετάβαση πρέπει να γίνει συντεταγμένα με όρους ευθύνης και ιστορικής συγχρονίας. Σε αντίθετη περίπτωση η χώρα θα περιπέσει στον αστερισμό του χάους…

09.05.10_____

Read more...

Τα εθνικά ζητήματα στη σκιά του ΔΝΤ

paron-thumb02-05-10_

Η έντονη κινητικότητα που παρατηρείται προσφάτως στα εθνικά μας θέματα προκαλεί οπωσδήποτε προβληματισμό και ανησυχία.

Η χώρα, η οποία, σύμφωνα με τον ίδιο τον πρωθυπουργό, βρίσκεται «υπό κηδεμονία» επαιτώντας σχεδόν δανειακή στήριξη, φαίνεται να επιζητά να προχωρήσει σε διαβουλεύσεις με τους γείτονές της.

Η κυβέρνηση, εν μέσω της χειρότερης οικονομικής κρίσης των τελευταίων 60 ετών, εμφανίζεται πρόθυμη να «κλείσει» μέτωπα, όπως όπως, τόσο με τη Τουρκία όσο και με τα Σκόπια.

Είναι, νομίζω, δύσκολο να διαφωνήσει κανείς ότι πρόκειται για πρωτοφανή στάση στα διεθνή διπλωματικά χρονικά.

Να είσαι για μήνες αρνητικό πρωτοσέλιδο στον παγκόσμιο Τύπο, η αξιοπιστία σου να έχει φθάσει στο ναδίρ, να αναζητάς εναγωνίως κάποιες ειλικρινείς συμμαχίες και να επιθυμείς τώρα, σχεδόν με ανυπομονησία, να διαπραγματευτείς και για τα υπόλοιπα.

Ενώ ταυτοχρόνως να μην υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο που να παραπέμπει στην παραμικρή ευμενή για την Ελλάδα εξέλιξη.

Όλα τα δεδομένα για τα εθνικά μας συμφέροντα συνιστούν δυστυχώς μια αρνητική αλληλουχία.

Αιωρείται μονάχα, ως αίνιγμα για εμάς τους αμύητους, η ακατανόητη αισιοδοξία του πρωθυπουργού και του αναπληρωτή υπουργού εξωτερικών.

Πρέπει, όμως, να δοθούν πειστικές απαντήσεις στον ελληνικό λαό:

Ποιος ο λόγος στη παρούσα φάση της επίσκεψης του πρωθυπουργού της Τουρκίας, συνοδευόμενου μάλιστα από 10 υπουργούς του (!) και συνεδρίαση «μεικτού υπουργικού συμβουλίου»!;

Υπάρχει βάση στις διαρροές για κοινή επίσκεψη στη Θράκη του Ερντογάν με τον Έλληνα πρωθυπουργό, κίνηση που θα μπορούσε να δώσει την εντύπωση συνδιαχείρισης της περιοχής;

Χρειάζεται να θυμίσουμε ότι ο κ. Ερντογάν, αγνοώντας προκλητικά τη συνθήκη της Λοζάννης που μιλά για θρησκευτική μειονότητα, είχε δηλώσει στον Αμερικανό πρόεδρο κ. Μ. Ομπάμπα, κατά την επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον, ότι «στη Θράκη ζουν 130.000 Τούρκοι, οι οποίοι υποφέρουν.» (8.12.09)

Έχει υπ’ όψιν του ο κ. Παπανδρέου κάποιες ενδείξεις μεταστροφής της τουρκικής πολιτικής;

Δεν είναι ο πολυπράγμων Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου που μας διαμήνυσε ότι «μακάρι η μόνη διαφορά μας να ήταν η υφαλοκρηπίδα» (ΒΗΜΑ 7.4.10).

Και, τέλος πάντων, τι λέει η κοινή λογική: οι εκατοντάδες παραβάσεις και παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου, οι αναχαιτίσεις των αεροπλάνων του Frontex, οι προκλητικότατες «αβλαβείς διελεύσεις» των τουρκικών πολεμικών πλοίων έξω από το Σούνιο, δείχνουν διάθεση συμβιβασμού ή στυγνό εκβιασμό;

Δεν αποτελεί μυστικό, φροντίζει η ίδια η Άγκυρα γι’ αυτό, ότι η τουρκική διπλωματία στοχεύει στην γεωπολιτική της αναβάθμιση, που ανταποκρίνεται σε νέο-οθωμανικά οράματα.

Την ίδια τακτική ακολουθούν οι Τούρκοι και στο κυπριακό. Ιδιαίτερα τώρα μετά την εκλογή Έρογλου, που απειλεί να δημιουργήσει αρνητικά τετελεσμένα.

Ανάλογη κινητικότητα βλέπουμε και στο σκοπιανό, παρά την απαράδεκτη συνεχιζόμενη στάση αδιαλλαξίας του Γκρουέφσκι.

Η κυβέρνηση οφείλει τουλάχιστον την ύστατη ώρα να επιδείξει σύνεση και σθένος ώστε να μην βιώσουμε δυσμενείς συνέπειες, δυσβάστακτες για τον ελληνισμό.

Να πάρει τα μαθήματά της από τον χειρισμό της στην οικονομική κρίση και να επανεξετάσει εκ νέου τη χρησιμότητα συνομιλιών τέτοιου βάθους σε αυτή τη φάση. Εφόσον, όμως, προχωρήσει να διαβεβαιώσει τον ελληνικό λαό εκ των προτέρων για τις «κόκκινες γραμμές» που θα θέσει, χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές.

02.05.10__________

Read more...

Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη;

efimerida_apogevmatini

02-05-10

Την κρίσιμη τούτη ώρα για τη χώρα που όλοι μας επιζητούμε να αποκατασταθεί η διεθνής εικόνα της και να ξεπεραστεί o σκόπελος των δημοσιονομικών της, πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στα μηνύματα που στέλνουμε στο εσωτερικό και κυρίως στο εξωτερικό. Δυστυχώς όμως κάποιοι, εκμεταλλευόμενοι μια στρεβλή αντίληψη των δικαιωμάτων και μη αφουγκραζόμενοι την κρισιμότητα των καιρών, συνεχίζουν να κάνουν λανθασμένες επιλογές στον τρόπο διεκδίκησής τους. Τούτο, ωστόσο θα έχει ως επίπτωση ο λογαριασμός που θα κληθούμε να πληρώσουμε όλοι μας να είναι πολύ πιο τσουχτερός. Και αυτό οφείλουμε όλοι να το αντιληφθούν εγκαίρως.

Για παράδειγμα, μεσούσης μιας αφόρητης κατάστασης, γίναμε όλοι μάρτυρες του απαράδεκτου γεγονότος, συνδικαλιστές να εμποδίζουν την απρόσκοπτη  κίνηση των επισκεπτών κεντρικών ξενοδοχείων της Αθήνας. Ουσιαστικά τέτοιες πράξεις επαναστατικής γυμναστικής υπονομεύουν το μέλλον των εργαζομένων στο χώρο της τουριστικής βιομηχανίας, που μαζί με τη ναυτιλία είναι ίσως οι μόνοι τομείς απ’ τους οποίους αναμένουμε πολύτιμο συνάλλαγμα.

Μεγαλύτερη όμως ζημιά για τη χώρα αποτέλεσε η κατάλυση κάθε έννοιας τάξης στο λιμάνι του Πειραιά, μετά την εξαγγελία της κυβέρνησης για άρση του καμποτάζ. Συνδικαλιστές με λογική στενών συντεχνιακών συμφερόντων, εμπόδισαν την κίνηση τουριστών στο λιμάνι του Πειραιά. Επετράπη δηλαδή η βαριά μας βιομηχανία, ο τουρισμός, να δεχθεί ένα βαρύ πλήγμα που μπορεί να φτάσει μέχρι και την εξέταση της διαγραφής του Πειραιά από τα λιμάνια προορισμού κρουαζιερόπλοιων. Το κόστος θα είναι εκατομμύρια ευρώ και εκατοντάδες χαμένες θέσεις εργασίας.

Η διεθνής αμαύρωση της τουριστικής αλλά και της γενικότερης εικόνας της χώρας δεν συνάδει με την αναπτυξιακή προοπτική που θέλουμε να έχουμε. Η ανάπτυξη είναι το μεγαλύτερο στοίχημα που καλούμαστε να κερδίσουμε τα επόμενα χρόνια προκειμένου να αμβλύνουμε τα δυσμενή αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης. Με έναν πληγωμένο τουρισμό το εγχείρημα καθίσταται ακόμη πιο δυσχερές.

Μπορεί το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» να ακούγεται ευχάριστα, ωστόσο τέτοιες ακραίες συμπεριφορές, που άλλοτε μπορεί να γίνονταν ανεκτές από την κοινωνία, εκθέτουν τη χώρα ανεπανόρθωτα, προσθέτοντας προβλήματα αντί να επιλύουν και σε τελική ανάλυση στρέφονται εναντίον των εργαζομένων.

Ζητούμενο τούτες τις ώρες είναι όλοι να αναζητήσουμε ορθολογικές πρακτικές  και λύσεις που θα κατατείνουν στο κοινό καλό, αφήνοντας οριστικά πίσω μας ξεπερασμένες λογικές άλλων εποχών, που τόσο στοίχησαν στον τόπο.

02.05.09_______

Read more...