Menu
A+ A A-

Άρθρο M. Xαρακόπουλου: “Επικίνδυνες τουρκικές φαντασιώσεις…”

newsbeast

MAXIMOS NEW

Επικίνδυνες τουρκικές φαντασιώσεις…

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Όλα δείχνουν ότι έχουμε εισέλθει σε μια ιδιαίτερα επικίνδυνη φάση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η Άγκυρα βρίσκεται σε κατάσταση μεγαλοϊδεατικού παροξυσμού και δεν κρύβει ότι επιδιώκει -με ορόσημο το 1923 και τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας- να καταστεί παγκόσμια υπολογίσιμη δύναμη.
Αυτό δείχνουν τα ταξίδια Ερντογάν στην Αφρική, η εμμονή στην αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ για τους S-400, οι συνεχείς στρατιωτικές ασκήσεις στο έδαφος του κομβικού για την αγορά του φυσικού αερίου Αζερμπαϊτζάν, η ανάμειξη στο Αφγανιστάν των Ταλιμπάν και οι απειλές για νέες επιχειρήσεις κατά των Κούρδων εντός του συριακού εδάφους.
Ταυτόχρονα, απέναντι στον ελληνισμό έχει ξεδιπλωθεί μια πρωτοφανής βεντάλια προκλήσεων που ξεκινούν από το σχέδιο “Γαλάζια Πατρίδα”, την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, την απαίτηση για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, και τελειώνουν με τις πειρατικές ενέργειες στην ΑΟΖ της Κύπρου, τις παράνομες διαδικασίες για άνοιγμα της Αμμοχώστου, την παραχώρηση γης ελληνοκυπριακής ιδιοκτησίας για βάση τουρκικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών, τη δημιουργία λιμένα για τα πολεμικά πλοία.
Την ίδια ώρα, οι Τούρκοι αξιωματούχοι συναγωνίζονται σε ανθελληνικά παραληρήματα. Κεντρικό κριτήριο για τους ηγέτες της γείτονος δεν είναι άλλο από αυτό της επίδειξης της ωμής ισχύος. Ούτε διεθνές δίκαιο, ούτε αρχές καλής γειτονίας, ούτε βεβαίως προσαρμογή σε αξίες και κανόνες που οδηγούν στην Ευρώπη. Το ρολόι της ιστορίας γι’ αυτούς έχει ήδη γυρίσει στα οθωμανικά χρόνια. Και αυτή η φαντασίωση τούς καθιστά περισσότερο επικίνδυνους όχι μόνον για την Ελλάδα αλλά και για την διεθνή τάξη, την οποία υπονομεύουν με τον αναθεωρητισμό τους.
Απέναντι σε αυτό το κρεσέντο επιθετικότητας, η χώρα μας έχει κατορθώσει, ιδίως τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, να αντιτάξει μια πρωτοφανή στα χρονικά διπλωματική δραστηριότητα, που στενεύει διαρκώς τα περιθώρια κινήσεων της Άγκυρας. Οι συμφωνίες για την ΑΟΖ με την Ιταλία και την Αίγυπτο, οι συμφωνίες αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και κυρίως με την Γαλλία, η πρόσφατη στρατηγική συμφωνία συνεργασίας με τις ΗΠΑ, οι τριμερείς συμφωνίες συνεργασίας με χώρες της βόρειας Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και του Κόλπου έχουν δημιουργήσει ένα ισχυρό πλέγμα συμμαχιών, με μεγάλη προοπτική στον οικονομικό και ιδιαίτερα στο ενεργειακό τομέα.
Η Ελλάδα, ως η κατ’ εξοχήν ευρωπαϊκή δύναμη της περιοχής, είναι και πάλι παρούσα δυναμικά στα τεκταινόμενα στην ανατολική Μεσόγειο. Παράλληλα, με τα γενναία προγράμματα εξοπλισμού στην αεροπορία, με τα 24 Rafale από την Γαλλία και την αναβάθμιση των F-16, αλλά και στο πολεμικό ναυτικό, με τις Belharra αλλά και τις κορβέτες που ακολουθούν, η χώρα μας όχι μόνον αποκαθιστά την ισορροπία ισχύος στο Αιγαίο, αλλά διεκδικεί ρόλο πολύ ευρύτερο για την περιοχή. Εξ ου και ο απροκάλυπτος εκνευρισμός της Τουρκίας, που είχε πιστέψει πως η χειμαζόμενη επί μια δεκαετία από την οικονομική κρίση Ελλάδα θα καμπτόταν εύκολα υπό το βάρος των πιέσεων. Ως εκ τούτου, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά ποιες θα είναι οι αντιδράσεις της Άγκυρας το επόμενο διάστημα. Το σίγουρο είναι μόνον πως ό,τι και να προσπαθήσει να κάνει θα έχει μεγάλο τίμημα για την ίδια.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

 Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο newsbeast.gr  στις 22.10.2021

Μπορείτε να δείτε το άρθρο όπως δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: https://www.newsbeast.gr/apopseis/arthro/7932311/epikindynes-tourkikes-fantasioseis

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου για το έπος της αγροτικής αποκατάστασης των προσφύγων της Μικράς Ασίας: Οι πρόσφυγες μετέτρεψαν τον πόνο τους σε δημιουργία!

Περιστύλιο 1

Μ. Χαρακόπουλος βιβλιοθηκη

Το έπος της αγροτικής αποκατάστασης των προσφύγων της Μικράς Ασίας

Οι πρόσφυγες μετέτρεψαν τον πόνο τους σε δημιουργία!

Του Δρ Μάξιμου Χαρακόπουλου

Η τραγική επέτειος της συμπλήρωσης των 100 ετών από την μικρασιατική καταστροφή το 2022 συνιστά ευκαιρία επιστημονικής αναψηλάφησης και αντικειμενικής ανάδειξης όχι μόνον των ίδιων των γεγονότων που προηγήθηκαν της καταστροφής, αλλά και των όσων ακολούθησαν με την έλευση των προσφύγων στην Ελλάδα. Ένα από αυτά τα γεγονότα «διαρκείας», που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αληθινό «έπος», αποτελεί η αποκατάσταση των αγροτών προσφύγων στον ελλαδικό χώρο. Το επίτευγμα είναι αξιοθαύμαστο, αν αναλογιστούμε τα πενιχρά μέσα της εποχής, αλλά και συγκρίνοντας με το συνέβη τη δεκαετία του 1990 με το εγχείρημα της εγκατάστασης των παλιννοστούντων, μερικών δεκάδων χιλιάδων ομογενών από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, στην Ελλάδα της ΕΕ. Αυτή η επιτυχία, που δυστυχώς, υποτιμάται συστηματικά, υπό την επήρεια μιας προσέγγισης της χώρας μας ως μόνιμης «ψωροκώσταινας», οφείλετο στην ευσυνείδητη εργασία πολλών ανθρώπων, που οφείλουμε να τους αποδώσουμε τη δέουσα τιμή.
Όπως προκύπτει από τα σχετικά έγγραφα, στόχος της αρμόδιας Διεύθυνσης Εποικισμού του Υπουργείου Γεωργίας υπήρξε εξ αρχής η αποκατάσταση των αγροτών προσφύγων να γίνει σε νέο ενιαίο οικισμό, αμιγώς προσφυγικό, που θα εξασφάλιζε συνθήκες κατά το δυνατόν παρόμοιες μ’ εκείνες της χαμένης πατρίδας τους. Έτσι, θα μπορούσαν να ξανασμίξουν οι συγγενικές οικογένειες και, σε περιβάλλοντα οικεία, να αντιμετωπίσουν ευχερέστερα τις δυσκολίες της προσαρμογής τους στην ελλαδική πραγματικότητα. Επ’ αυτού η εγκύκλιος προς τις νομαρχίες της χώρας ήταν σαφέστατη: «Η Επιτροπή θεωρεί ότι η κατά το δυνατόν ανασύστασις των κοινοτήτων είναι βασικός όρος δια την επιτυχίαν της μονίμου εγκαταστάσεως των προσφύγων. Διότι οι εκ της αυτής κοινότητος κάτοικοι συνδέονται μετ’ αλλήλων δια δεσμών αλληλεγγύης, ηθικών και οικονομικών, οίτινες τα μέγιστα διευκολύνουσι την επιτυχίαν της νέας εγκαταστάσεως, μάλιστα όταν λαμβάνεται πρόνοια ώστε αι φυσικαί συνθήκαι του νέου συνοικισμού να είναι παρόμοιοι προς τας συνθήκας του συνοικισμού εν ω ήσαν εγκατεστημένοι οι πρόσφυγες». Η εγκατάσταση των αγροτών προσφύγων έγινε μάλιστα προσπάθεια να επιταχυνθεί όσο το δυνατόν περισσότερο, όπως διαπιστώνει και ο Μοργκεντάου «καθώς, η γεωργία είναι η σταθερότερη παραγωγική ενασχόληση στην οικονομία ενός έθνους, η Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων συγκέντρωσε τις μεγαλύτερες προσπάθειές της στο να εγκαταστήσει σε αγροτική γη όσους περισσότερους πρόσφυγες μπορούσε κι όσο το δυνατόν πιο γρήγορα».
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κρατικός μηχανισμός είχε αποκτήσει ήδη σημαντική εμπειρία στην αποκατάσταση προσφύγων κατά την προηγηθείσα μετακίνηση ελληνικών πληθυσμών από την Ανατολική Ρωμυλία. Τα πληθυσμιακά μεγέθη, ωστόσο, κατ’ ουδένα λόγο δεν ήταν συγκρίσιμα, καθώς ο όγκος των προσφύγων της Μικράς Ασίας ξεπερνούσε το 1,2 εκατομμύρια.
Από το σύνολο των προσφύγων, οι μισοί περίπου, το 47% εγκαταστάθηκαν σε αγροτικές περιοχές, ενώ το υπόλοιπο 53% σε αστικά κέντρα. Σύμφωνα με έκθεση της Κ.Τ.Ε. έως τον Ιούνιο του 1926, οι οικογένειες που αποκαταστάθηκαν αγροτικά ανέρχονται στις 147.249 έναντι περίπου 125.000 οικογενειών που εγκαταστάθηκαν σε αστικά κέντρα. Από αυτές 116.403 οικογένειες ή 430.295 πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στη Μακεδονία, 16.596 οικογένειες ή 68.358 πρόσφυγες στη Θράκη και οι υπόλοιπες 14.250 οικογένειες ή 53.283 πρόσφυγες σε άλλα διαμερίσματα της χώρας.
Μια σειρά φορέων και υπηρεσιών όπως η Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων, το Υπουργείο Γεωργίας, η Εθνική Τράπεζα Ελλάδος, Το Ταμείο Περιθάλψεως Προσφύγων, το Υπουργείο Προνοίας, ενεπλάκησαν άμεσα στο τιτάνιο αυτό έργο της προσφυγικής αποκατάστασης.
Πρωτίστως ήταν οι βενιζελικές κυβερνήσεις σε συνεργασία με την ΕΑΠ που κατόρθωσαν να μετατρέψουν την αδυναμία, λόγω του μεγέθους του προσφυγικού πληθυσμού, σε δύναμη, καθώς τον διοχέτευσαν στον πρωτογενή τομέα, ο οποίος, πριν την έλευση των προσφύγων, αδυνατούσε να καλύψει τις ανάγκες του πληθυσμού σε σιτηρά.
Αν συνεκτιμηθούν, λοιπόν, οι δυσκολίες που αντιμετώπιζε το ελληνικό κράτος μετά από υπερδεκαετή πολεμική προσπάθεια, που όχι μόνο δεν στέφθηκε από επιτυχία αλλά συνοδεύτηκε από καταστροφή και ξεριζωμό, τότε αναμφίβολα κρίνεται ως κολοσσιαίο το έργο της προσφυγικής αποκατάστασης.

Η αγροτική μεταρρύθμιση
Η έλευση των προσφύγων στην Ελλάδα σηματοδότησε την απαρχή μια σειράς προβλημάτων που είχαν να κάνουν, σε πρώτο στάδιο, με την οργάνωση και λειτουργία των οικισμών και, σε δεύτερο, με την παραγωγική τους αποκατάσταση. Καθώς ο αριθμός των προσφύγων που έφτασαν στην ηπειρωτική Ελλάδα μετά την ανταλλαγή ήταν τριπλάσιος των μουσουλμάνων που εγκατέλειψαν τη χώρα, το πρόβλημα της αγροτικής αποκατάστασης των Μικρασιατών στη νέα πατρίδα φάνταζε δυσεπίλυτο. Τα τσιφλίκια που άφησαν πίσω τους φεύγοντας οι μουσουλμάνοι δεν επαρκούσαν, ενώ έντονες ήταν οι πιέσεις για αποκατάσταση και των γηγενών ακτημόνων καλλιεργητών, που ανέμεναν να επωφεληθούν από τις εγκατεληφθείσες περιουσίες. Το μείζον αυτό αγροτικό πρόβλημα λύθηκε τελικά με ευρείες απαλλοτριώσεις μεγάλων εκτάσεων σε ολόκληρη τη χώρα. Η προσφυγική αποκατάσταση προϋπέθετε την υλοποίηση της αγροτικής μεταρρύθμισης που στόχευε στην μετάβαση σε μια αγροτική οικονομία στη βάση της οικογενειακής ιδιοκτησίας και παραγωγής. Ο Βενιζέλος, όπως φαίνεται από το σχεδιασμό που εφήρμοσε, πίστευε στην αγροτική αποκατάσταση των προσφύγων και στη δημιουργία μιας νέας μεγάλης τάξης αγροτών μικροϊδιοκτητών, καθώς έτσι θα εξέλιπε ο κίνδυνος να ξεσπάσει στην Ελλάδα ένα ριζοσπαστικό αγροτικό κίνημα, ανάλογο με άλλες χώρες των Βαλκανίων.
Με σκοπό την μόνιμη εγκατάσταση των νεήλυδων, σε όσους πρόσφυγες δήλωσαν ως επαγγελματική δραστηριότητα την αγροτική ασχολία αγρότες, παραχωρήθηκε, πέραν της στέγης, κλήρος, γεωργικός εξοπλισμός και διάφορα καλλιεργητικά δάνεια. Το μέγεθος του διανεμηθέντος κλήρου διαφέρει κατά γεωγραφικό διαμέρισμα. Στη Θράκη και τη Μακεδονία ο κλήρος κυμαίνονταν από 20-60 στρέμματα με εξαίρεση τα καπνοχώρια, όπου περιοριζόταν στα 9-20 στρέμματα. Στην παλαιά Ελλάδα υπήρχαν διακυμάνσεις από 10-120 στρέμματα με μέσο όρο τα 30 στρέμματα. Το μέγεθος του κλήρου που δόθηκε σε κάθε οικογένεια εξαρτάτο από την ποιότητα της γης -αν τα κτήματα δηλαδή είναι ποτιστικά ή ξερικά- αλλά και από τον αριθμό των μελών της. Έτσι, οικογένεια με 2 μέλη έπαιρνε 1 κλήρο. Για κάθε επιπλέον μέλος αυξανόταν και το μέγεθος του κλήρου. Οικογένεια με 3-4 μέλη δικαιούνταν 1 ¼ κλήρο, οικογένεια με 5-7 μέλη 1 ½ κλήρο, ενώ αν ξεπερνούσε τα 8 μέλη έπαιρνε 2 κλήρους.
Αξίζει να αναφερθεί ότι προκειμένου οι πρόσφυγες να αποκτήσουν μεγαλύτερο κλήρο, ο οποίος δινόταν ανάλογα με τον αριθμό των οικογενειακών μελών, προσεταιρίζονταν ορφανά ή χήρες συγγενικών τους οικογενειών εμφανιζόμενοι έτσι ως ενιαίο νοικοκυριό. Την ίδια ώρα συνάπτονταν γάμοι, ακόμα και μεταξύ ανηλίκων, προκειμένου να τύχουν της παραχώρησης κλήρου. Ωστόσο, αυτή η τακτική συνέβαλε τελικώς στη δημογραφική ανάκαμψη των προσφύγων, οι οποίοι τα πρώτα χρόνια της εγκατάστασής τους αντιμετώπισαν μια μεγάλη πληθυσμιακή συρρίκνωση λόγω των ασθενειών που έκαναν θραύση και της διαφοράς των κλιματολογικών συνθηκών με εκείνες που είχαν συνηθίσει στην Μικρά Ασία. Τα πρώτα χρόνια της εγκατάστασης των προσφύγων στην Ελλάδα αντιστοιχούσαν τρεις θάνατοι για κάθε μια γέννηση. Ειδικότερα, στοιχεία της ΚΤΕ του 1926 κάνουν λόγο για απώλεια του 20% των προσφύγων τον πρώτο χρόνο της εγκατάστασης.
Τελικώς, η παροχή κλήρου μετέτρεψε σε μικρό χρονικό διάστημα τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες σε αυτάρκεις οικονομικές μονάδες που όχι μόνο δεν αποτελούσαν πλέον πρόβλημα για την πολιτεία αλλά συνέβαλαν ενεργά στην οικονομική ανάπτυξη. Η έλευση των προσφύγων σηματοδότησε, ταυτόχρονα, και την αντικατάσταση της εκτεταμένης από την εντατική καλλιέργεια. Έτσι λοιπόν, οι χαμηλές στρεμματικές αποδόσεις δεν αποθάρρυναν τους πρόσφυγες που παρέμειναν προσηλωμένοι στην οικογενειακή τους ιδιοκτησία και εκμετάλλευση. Τελικώς, παρά τις αντίξοες συνθήκες διαβίωσης των πρώτων χρόνων η δημιουργικότητα των Μικρασιατών δεν κάμφθηκε. Με την επιμονή τους ρίζωσαν και πρόκοψαν.

Ο στιγματισμός των προσφύγων
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί και η διάσταση της αντιπαράθεσης προσφύγων και γηγενών. Είναι αλήθεια ότι οι πρόσφυγες, ήλθαν αντιμέτωποι στα πρώτα χρόνια της εγκατάστασής τους στην Ελλάδα όχι μόνον με την φτώχεια και τις ασθένειες αλλά και με την αντίδραση των γηγενών. Αυτοί οι τελευταίοι, ως ακτήμονες αγρότες ή νομάδες κτηνοτρόφοι στην πλειοψηφία τους, πίστευαν ότι είχαν δικαίωμα χρησικτησίας στην περιοχή που εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες. Οι ντόπιοι ανέμεναν την ώρα που η πολιτεία θα προχωρούσε σε απαλλοτριώσεις τσιφλικιών και διανομή της δημόσιας γης. Το «όνειρο», λοιπόν, της διανομής της δημόσιας γης γίνεται για αυτούς «εφιάλτης» τη στιγμή της έλευσης των προσφύγων, στους οποίους όπως είναι φυσικό εστιάζει την προσοχή της η πολιτεία. Αυτές οι κτηματικές διαφορές ήταν ουσιαστικά και η βασική αιτία του χάσματος που αναπτύχθηκε τα πρώτα χρόνια της συγκατοίκησης στον ίδιο γεωγραφικό χώρο, προσφύγων και ντόπιων. Ως συνέπεια αυτής της αντίθεσης οικοδομείται στη διάρκεια του μεσοπολέμου το ιδεολόγημα της «εθνικής καθαρότητας», με το στιγματισμό που επισύρει για τους πρόσφυγες.
Αναμφίβολα, το κλίμα αυτό της κακοπιστίας μεταξύ των προσφύγων και των ντόπιων διατηρήθηκε ισχυρό σε όλη την διάρκεια αυτών των δύο δεκαετιών. Ήταν τελικώς, ο πόλεμος στην Αλβανία, η ξενική κατοχή αλλά και ο εμφύλιος που άμβλυναν τις αρχικές αντιθέσεις υπό το βάρος των κοινών δοκιμασιών. Σταδιακά οι αποστάσεις μεταξύ των γηγενών και των προσφύγων μειώθηκαν αλλά και η ίδια η λέξη πρόσφυγας αποφορτίστηκε από την αρνητική σημασία της. Ταυτοχρόνως, οι Μικρασιάτες έπαψαν να αντιμετωπίζονται και από το επίσημο κράτος ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Σήμερα συνιστά κοινή παραδοχή ότι η έλευση των προσφύγων,πέραν της εθνολογικής τόνωσης της Μακεδονίας και των παραμεθόριων περιοχών, συνέβαλε καθοριστικά στην βελτίωση της γεωργικής οικονομίας και την ανάπτυξη της υπαίθρου. Οι Μικρασιάτες κατάφεραν να μετατρέψουν τον πόνο τους σε δημιουργία και η εγκατάσταση τους στην Ελλάδα, από αρχικό βάρος εξελίχθηκε γρήγορα σε θετικό παράγοντα για την ελληνική ζωή. «Μπορεί και ζήτημα πολέμου να προκύψει, αν ζητήσετε να ξαναπάρετε τους Έλληνες της Τουρκίας» φέρεται να είπε στον Κεμάλ Ατατούρκ το 1930 κατά την επίσκεψη του στην Άγκυρα για την υπογραφή της Ελληνοτουρκικής Φιλίας, ο Ελευθέριος Βενιζέλος προσθέτοντας για τους πρόσφυγες «μας στοίχισαν θυσίες τεράστιες. Σήμερα όμως είναι στοιχεία δυνάμεως και προόδου. Κατ΄ ουδένα λόγο δε θα παραδεχτούμε ποτέ να τους πάρετε πίσω».

Ο Δρ Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ρωμιοί της Καππαδοκίας», βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "ΒΟΥΛΗ επί του περιστυλίου" τεύχος Σεπτεμβρίου 2021

Περιστύλιο 2

Περιστύλιο 3

Περιστύλιο 4

Περιστύλιο 5

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: «Ελλάς, Γαλλία, συμμαχία!»

eleftheria

MAXIMOS NEW

Ελλάς, Γαλλία, συμμαχία!

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η συμφωνία Ελλάδος – Γαλλίας της 28ης Σεπτεμβρίου έχει εξέχουσα ιστορική σημασία. Πρόκειται για ένα από αυτά τα γεγονότα στη ζωή ενός κράτους που καθορίζουν τις μελλοντικές του εξελίξεις σε βάθος πολλών χρόνων, ίσως και δεκαετιών. Η ευόδωση της προσπάθειας συνιστά, οπωσδήποτε, μια μεγάλη επιτυχία της ελληνικής κυβέρνησης και προσωπικά του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, γιατί χωρίς την αποφασιστικότητα που επιδείχθηκε δεν θα ήταν δυνατόν να επωφεληθεί η χώρα από την απρόσμενα ευνοϊκή για την πλευρά μας διεθνή συγκυρία. Διότι, πανθομολογουμένως, η συμφωνία AUKUS μεταξύ ΗΠΑ, Μ. Βρετανίας και Αυστραλίας, που στρέφει το κύριο βάρος της αγγλοσαξονικού κόσμου προς τον Ειρηνικό, με την ταυτόχρονη ακύρωση της κολοσσιαίας παραγγελίας υποβρυχίων εκ μέρους της Αυστραλίας από την Γαλλία, αλλά και το νέο πολιτικό τοπίο στη Γερμανία άνοιξαν τον δρόμο για την ελληνογαλλική συμφωνία.
Το σπουδαίο σε αυτήν δεν είναι μόνον η απόκτηση των τελευταίας τεχνολογίας φρεγατών, που αποκαθιστά με το παραπάνω την ισορροπία ισχύος στο Αιγαίο αλλά και στην Ανατολική Μεσόγειο έναντι της Τουρκίας, αλλά και η ρήτρα της αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής σε περίπτωση απειλής της εδαφικής κυριαρχίας. Η Ελλάδα δικαιούται πλέον να μην αισθάνεται μόνη απέναντι στην επιθετικότητα και στον αναθεωρητισμό της γείτονος. Η ταχεία διαδικασία αναβάθμισης των αμυντικών ικανοτήτων που ενισχύουν την αποτρεπτική μας ισχύ και η εντατική και δημιουργική διπλωματική αντεπίθεση της Αθήνας ήδη έφεραν την Ελλάδα στο προσκήνιο των εξελίξεων στην Ευρώπη και στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο άξονας Γαλλίας-Ελλάδας, στις νέες συνθήκες που διαμορφώνουν οι προτεραιότητες των ΗΠΑ, συνιστούν το απτό πρόπλασμα μιας νέας ευρωπαϊκής αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής, ενός ευρωπαϊκού ΝΑΤΟ εντός του ΝΑΤΟ, όπως ευφυώς ελέχθη. Είναι πράγματι εκπληκτικό το ότι η χώρα μας, από ένα είδος προβληματικού εταίρου εντός της Ε.Ε. πριν μερικά χρόνια, κερδίζει σήμερα με το σπαθί της έναν προνομιακό ρόλο στην διαμόρφωση του κοινού ευρωπαϊκού αύριο. Κι αυτό αποδεικνύει ότι όταν υπάρχει σχέδιο, αποφασιστικότητα, επιμονή και υπομονή μπορούν να συμβούν οι μεγαλύτερες ανατροπές.
Ωστόσο, η νέα ελληνο-γαλλική συμμαχία δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Δεν είναι ούτε συγκυριακή ούτε καιροσκοπική. Βασίζεται σε γερά θεμέλια που έχουν τεθεί πριν από δεκαετίες, επί ενός ολοκληρωμένου οράματος για μια Ευρώπη ενωμένη και ισχυρή, φορέα των παραδοσιακών αξιών του κοινού ευρωπαϊκού μας πολιτισμού. Είναι το όραμα που υπηρέτησε πιστά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, και το προώθησε μέσω της φιλίας του με τον στρατηγό Ντε Γκωλ –που έφτασε μέχρι το σημείο να ονειρευτεί ακόμη και μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια- και στη συνέχεια με τον ΖισκάρΝτ΄ Εσταίν, του ανθρώπου που περισσότερο απ’ όλους τους φίλους μας εργάστηκε για να γίνει η Ελλάδα μέλος της τότε ΕΟΚ. Το νήμα των στενών ελληνογαλλικών σχέσεων στην πραγματικότητα δεν χάθηκε ποτέ, ούτε, για παράδειγμα, από τον Ανδρέα Παπανδρέου, που τόλμησε και αγόρασε με την “αγορά του αιώνα” τα Μιράζ, ούτε από τον Κώστα Καραμανλή, που δρομολόγησε με τον τότε πρόεδρο Σαρκοζί μια ανάλογη με την σημερινή συμφωνία το 2008. Κι αυτή η σχέση σήμερα μπορεί, χωρίς να έρχεται σε αντίθεση με τον ατλαντικό σχεδιασμό, να μετεξελιχθεί σε όχημα επιρροής στην ανατολική Μεσόγειο, συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου, αλλά, γιατί όχι, και στην βαλκανική ενδοχώρα. Στον ευρύτερο δηλαδή χώρο που επιδιώκει η Άγκυρα να προωθήσει τις νεοοθωμανικές της εμμονές. Βεβαίως, δεν πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι η Τουρκία θα αναδιπλωθεί και θα περιορίσει τις διεκδικήσεις της. Η μέχρι σήμερα πολιτεία του Ερντογάν δεν μας αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Σ’ αυτό συνηγορούν η ευθεία αγνόηση των αμερικανικών προτροπών για συμμόρφωση στις αρχές της συμμαχίας και η χωρίς αναστολές ετοιμότητά του να χρησιμοποιήσει ακόμη και βία για την επίτευξη των στόχων του -όπως έκανε και κάνει στη Συρία, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στο ΝαγκόρνοΚαραμπάχ. Μόνον που απέναντί του αντιλαμβάνεται και ο ίδιος ότι έχει μια Ελλάδα που μπορεί αποτελεσματικά να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε απειλή ενάντια στην κυριαρχία και στα κυριαρχικά της δικαιώματα.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ την Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2021

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: «Η βαριά σκιά της Τουρκίας στα Βαλκάνια»

logo real

MAXIMOS NEW

 

Η βαριά σκιά της Τουρκίας στα Βαλκάνια

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Οι εξελίξεις στο Αφγανιστάν αναβάθμισαν, δυστυχώς, τον ρόλο της Τουρκίας καθιστώντας τη συνεργασία μαζί της πιο απαραίτητη στον δυτικό παράγοντα. Το “φιάσκο”, όπως εξελίχθηκε, της αποχώρησης των Αμερικανών, και η κατάρρευση των στρατιωτικών δομών, που είχαν δημιουργηθεί με τεράστιο κόστος επί 20 χρόνια, πρόσφεραν την ευκαιρία στον πρόεδρο Ερντογάν να διαδραματίσει ρόλο διαμεσολαβητή, παρέα με τον βασικό χρηματοδότη του το Κατάρ, μεταξύ Δύσεως και Ταλιμπάν. Ρόλο, βεβαίως, που δεν ανέλαβε “αφιλοκερδώς”.
Όπως είναι φυσικό, οι νέες συνθήκες “ανοίγουν την όρεξη” της Άγκυρας για την εντατικοποίηση της νεο-οθωμανικής πολιτικής της, με τα γνωστά επιθετικά χαρακτηριστικά που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια, σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα. Ανάμεσα σε αυτά είναι η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού/προσφυγικού. Οι επόμενοι μήνες θα δείξουν κατά πόσο η γείτονα χώρα δεν προτίθεται να επαναλάβει όσα έκανε την άνοιξη του 2020.
Ταυτόχρονα, όμως, εντατικοποίηση της τουρκικής κινητικότητας διαπιστώνεται και στο βαλκανικό μέτωπο, ιδιαίτερα αυτό των δυτικών Βαλκανίων. Η τουρκική παρουσία -οικονομική, πολιτική και στρατιωτική- εδώ και δεκαετίες στοχεύει, εκτός των άλλων, στον περιορισμό της ελληνικής επιρροής στη φυσική της βαλκανική ενδοχώρα και στην αύξηση της πίεσης προς την Ελλάδα, που συνιστά και το βασικότερο εμπόδιο στην υλοποίηση του νεο-οθωμανικού μεγαλοϊδεατισμού.
Το προηγούμενο διάστημα υπήρξε σειρά κινήσεων εκ μέρους της Άγκυρας, που επιβεβαιώνουν αυτή τη διαπίστωση.
Πρώτα είχαμε την πενταετή συμφωνία Στρατιωτικής-Οικονομικής Συνεργασίας, που υπέγραψαν οι υπουργοί Άμυνας της Βόρειας Μακεδονίας και της Τουρκίας. Τα Σκόπια είναι προφανές ότι δεν παύουν να “αλληθωρίζουν” και προς την Άγκυρα, παρά την ετεροβαρή υπέρ αυτών συμφωνία των Πρεσπών, και παρά την προβληματική θέση που έχουν περιέλθει, λόγω του βουλγαρικού βέτο, στη διαδικασία ένταξής τους στην ΕΕ.
Την ίδια ώρα, ο Ερντογάν επισκέφθηκε δύο κομβικές χώρες των δυτικών Βαλκανίων, την Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το Μαυροβούνιο. Στην πρώτη, ο Τούρκος πρόεδρος εγκαινίασε τέμενος στο Σεράγεβο, που ανακαινίστηκε υπό την αιγίδα της τουρκικής Γενικής Διεύθυνσης Βακουφίων. Το εύρος της τουρκικής επιρροής στη χώρα αυτή επιβεβαιώνεται από το ότι, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις, προσήλθαν στη συνάντηση με τον Ερντογάν εκπρόσωποι και των τριών κοινοτήτων -μουσουλμάνων, Κροατών, ακόμη και των Σερβοβοσνίων. Άλλωστε, η οικονομική παρουσία της Άγκυρας, μέσω της τράπεζας Ziraat και της Τουρκικής Υπηρεσίας Συνεργασίας και Συντονισμού (ΤΙΚΑ), είναι καταλυτική σε όλα τα πεδία οικονομικής δραστηριότητας.
Στο δε Μαυροβούνιο, επόμενο σταθμό του Ερντογάν, η Τουρκία έχει επιτύχει μια στενότατη συνεργασία, που συμπεριλαμβάνει την ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας στο ιστορικό αυτό κράτος των δυτικών Βαλκανίων, προς όφελος, εννοείται, των τουρκικών επιδιώξεων.
Τέλος, στην Αλβανία, όπου το τουρκικό αποτύπωμα είναι ισχυρότατο, δεν είναι άτοπη η ανησυχία που εκφράστηκε για τη διοχέτευση Αφγανών προσφύγων -οι οποίοι ήδη έχουν αρχίσει να καταφθάνουν στα Τίρανα- και τη μόνιμη εγκατάστασή τους στις περιοχές της ελληνικής μειονότητας.
Η Ελλάδα απέναντι σε αυτή την οργιώδη τουρκική δραστηριότητα δεν μπορεί να μείνει άπραγη, απλά παρακολουθώντας την “περικύκλωσή” της. Απαιτείται μια δραστήρια διπλωματία, σε συνδυασμό με την αύξηση της ελληνικής οικονομικής παρουσίας στα Βαλκάνια. Ήδη, το υπουργείο Εξωτερικών και ο ίδιος ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας, ο Νίκος Δένδιας, προχωρούν στις ενδεδειγμένες κινήσεις-αντίβαρο στην τουρκική έφοδο. Αυτό φάνηκε και στην επίσκεψή του στα Σκόπια, όπου μίλησε με τη γλώσσα της αλήθειας προς τους σκοπιανούς πολιτικούς, που ενίοτε “ακούν μόνον όσα θέλουν”.
Εν πάση περιπτώσει, η ενταξιακή πορεία των χωρών των δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ, εφόσον υπάρξει συμμόρφωση στις βασικές ευρωπαϊκές αρχές, είναι μια διαδικασία που μπορεί να εξασφαλίσει σε μεγάλο βαθμό την καλή γειτονία και την επωφελή συνεργασία για όλη την περιοχή. Όσο, όμως, ταυτόχρονα εξακολουθεί να υφίσταται η ευρεία νεο-οθωμανική επιρροή, μέσω και της χειραγώγησης του μουσουλμανικών μειονοτήτων των Βαλκανίων, τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Real.gr

Read more...

Χρονογράφημα Μ. Χαρακόπουλου: “Αχ ψυχή μου, μη λυγίζεις…”

Μάξιμος Λύκειο Ελληνίδων

Αχ ψυχή μου, μη λυγίζεις…

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Θα φανεί στο χειροκρότημα… Οι παρατεταμένες επιδοκιμασίες του κοινού όταν «έπεσε η αυλαία» με το τραγούδι-προτροπή «Αχ ψυχή μου, μη λυγίζεις…» του Σταμάτη Σπανουδάκη από τα χείλη των κοριτσιών του Λυκείου Ελληνίδων ήταν η επιβράβευση της εξαιρετικής παράστασης στο κηποθέατρο για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του ‘21.
Αξίζει στο Λύκειο Ελληνίδων ο δημόσιος έπαινος της «εκκλησίας του δήμου», τον οποίο εισέπραξαν και με το παραπάνω από όλους όσοι μείναμε καθηλωμένοι, πλέον των δυο ωρών, στην μοναδική αυτή εκδήλωση εθνικής ανάτασης για τα διακοσιοστά γενέθλια της εθνικής μας παλιγγενεσίας «1821, Όλα στο φως». Το ορόσημο αυτό, λόγω της συγκυρίας της πανδημίας, δεν ευτύχησε να τύχει των εορτασμών που έπρεπε. Έτσι, όμως, εκτιμούμε περισσότερο εκδηλώσεις που δεν χάνονται «μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες» κατά τον Αλεξανδρινό ποιητή.
Μπαίνοντας στο κηποθέατρο, όπου με υποδέχθηκαν οι υπεύθυνοι του Λυκείου και υπό το κράτος της κούρασης του ταξιδιού από την Αθήνα, ρώτησα, ολίγον… αγενώς, πόση ώρα διαρκεί η παράσταση. Δικαιολογήθηκα «επιστρατεύοντας» τον Τσόρτσιλ που έλεγε ότι «μια ομιλία πρέπει να εξαντλεί το θέμα όχι το κοινό». Όταν με πληροφόρησαν ότι διαρκεί δυο ώρες είπα μέσα μου θα «οπλιστείς» με υπομονή. Τελικά, το δίωρο θέαμα δεν «εξάντλησε» ούτε το θέμα -επιτελικό στέλεχος των ενόπλων δυνάμεων δικαίως επισήμανε ότι δεν είχε αναφορά στην Κρήτη- ούτε βεβαίως «εξάντλησε» τους παρευρισκόμενους. Εκτός ίσως από κάποιους της πρώτης σειράς, αλλά όσοι αποχώρησαν μαζί με τους φωτογράφους, προφανώς είχαν και άλλες υποχρεώσεις.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα εναλλαγή λόγου με την ηχογραφημένη φωνή καταξιωμένων ιστορικών-όπως της Μαρίας Ευθυμίου ή του Σαράντου Καργάκου- με τραγούδια και χορούς από εμβληματικά σημεία αναφοράς της Επανάστασης.
Αναμφίβολα, το δημοτικό τραγούδι και οι χοροί συνέβαλαν καθοριστικά στη διατήρηση της ρωμαίικης ταυτότητας των ραγιάδων, της εθνικής ιδιοσυστασίας μας στη διάρκεια της μακράς οθωμανικής δουλείας. Από τον Μοριά και τη Ρούμελη μέχρι τον Πόντο και την Κάσο -που λίγοι ίσως γνωρίζουν ότι υπέστη ολοκαύτωμα- τη Μακεδονία του Εμμανουήλ Παππά και την Ήπειρο, το δημοτικό τραγούδι -ενίοτε ως μοιρολόι- αλλά και οι χοροί με τις αρχαιοελληνικές ρίζες υπενθύμιζαν στους υπόδουλους Ρωμιούς τις ρίζες τους, την καταγωγή τους, τόνωναν την εθνική τους συνείδηση. Ακόμη και η οδυνηρή εμπειρία του παιδομαζώματος έγινε μοιρολόγι, αλλά και χορός, στη Θράκη και αλλού, για να μην ξεχνούν οι Έλληνες τις περιόδους της βάρβαρης στρατολόγησηςγενιτσάρων από τους Οθωμανούς κατακτητές. Ακούγοντας το τραγούδι θυμήθηκα την ιστορία με τα τρία αδέλφια «Γραικός, Γενίτσαρος και Βενετσιάνος», στο ανάγνωσμα των παιδικών μας χρόνων στο δημοτικό, που ανταμώνουν στου πατέρα τους, «του γερό Χωραφά, τον τάφο».
Παρά τη διασταύρωση της ηχούς από τις ομιλίες που ακούγονταν απ’ την κομματική εκδήλωση στο ποτάμι και τις μουσικές από το Αλκαζάρ, οι θεατές είχαν την αίσθηση της συμμετοχής σε μυσταγωγία. Θαρρείς και κρατούσαν την αναπνοή τους ακούγοντας το μοναχικό μοιρολόι από την πρώτη του χορού «έχε γεια καημένε κόσμε, έχε γεια γλυκιά ζωή και ‘συ δυστυχή πατρίδα έχε γεια παντοτινή». Μοναδικοί χορευτές, ξεχωριστοί μουσικοί, εντυπωσιακές φορεσιές, σε ένα εξαιρετικά ποιοτικό αποτέλεσμα. Το Λύκειο Ελληνίδων τιμά τη μακρά παράδοσή του που χαρακτηρίζεται από ποιότητα, που ανταμείβει στο έπακρο τους συμμετέχοντες. Άκουσα ότι κάποτε ένας Σιμωνοπετρίτης μοναχός ρώτησε τον μεγάλο Ν.Γ. Πεντζίκη πώς του φάνηκε η πανήγυρις στην Αγιορείτικη μονή που αναπαύονταν να επισκέπτεται. Αν θυμάμαι καλά τα λόγια του ήταν «ως συνήθως είχε την ατέλεια να είναι όλα τέλεια!». Εύχομαι αυτή την… ατέλεια την τελειότητας να έχουν πάντα οι εκδηλώσεις του Λυκείου Ελληνίδων!

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: “Μεταρρυθμιστική καταιγίδα η απάντηση στις πολλαπλές κρίσεις”

eleftheria

MAXIMOS NEW

“Μεταρρυθμιστική καταιγίδα” η απάντηση στις πολλαπλές κρίσεις

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Εδώ και πάνω από μια δεκαετία η Ελλάδα καλείται να αντιμετωπίσει σειρά σοβαρότατων κρίσεων για τις αιτίες των οποίων οφείλει να βρει τις κατάλληλες απαντήσεις, αλλάζοντας πρωτίστως βασικές παραμέτρους του παραγωγικού της μοντέλου.
Εν πρώτοις, η χρεωκοπία του 2010-11 κατέδειξε το οριστικό τέλος των ψευδαισθήσεων της ευημερίας με δανεικά, όπως και της αέναης διόγκωσης του κρατικού τομέα για την παροχή θέσεων εργασίας. Η αδυναμία επαναφοράς στις ανέμελες ημέρες της δεκαετίας του ’80 επιβεβαιώθηκε με το αποτυχημένο πείραμα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Άμεση σχέση με το πρόβλημα αυτό -που είναι και πρόβλημα αναξιοκρατίας- έχει η φυγή εγκεφάλων, το περίφημο braindrain, που μας αποστερεί από το πιο δυναμικό τμήμα της νεολαίας μας.
Κατά δεύτερον, η κρίση της λεγόμενης κλιματικής αλλαγής, η οποία συνοδεύεται από ακραία καιρικά φαινόμενα -όπως είναι οι πρωτοφανείς καύσωνες που βιώνουμε το θέρος του 21-, με τις ανάλογες συνέπειες, που είναι οι πυρκαγιές και η ερημοποίηση εκτάσεων. Η πράσινη ανάπτυξη δεν είναι πιά μια εναλλακτική, αλλά μονόδρομος για τη σωτηρία του πλανήτη και την επιβίωση των μελλοντικών γενεών.
Τρίτον, η πανδημία πλανητικών διαστάσεων ανέδειξε, εκτός από την αναγκαιότητα ενός αποτελεσματικού συστήματος υγείας, το ευάλωτο της “μονοκαλλιέργειας” του τουρισμού, που σχεδόν αποτελεί το ένα τέταρτον του ΑΕΠ, αλλά και την αξία που έχει η εγχώρια πρωτογενή παραγωγή για κάθε χώρα.
Τέταρτον, η τουρκική απειλή δεν είναι πλέον μια συνθήκη που επανέρχεται κατά διαστήματα, αλλά μια μόνιμη κατάσταση, η οποία απαιτεί λύσεις μακράς πνοής, που δεν στηρίζονται μόνον στις συμμαχίες και στα εργαλεία του διεθνούς δικαίου, αλλά στην αποτρεπτική ικανότητα.
Στις επόμενες δεκαετίες, η Ελλάδα καλείται να απαντήσει σε όλες τις παραπάνω προκλήσεις. Γι’ αυτό τον λόγο, αυτά που αποφασίζονται σήμερα θα καθορίσουν το μέλλον όλων μας.
Κατ’ αρχήν, πρέπει να εξακολουθήσει το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που θα βελτιώνει διαρκώς το επενδυτικό περιβάλλον, θα προσελκύει ιδιωτικές επενδύσεις, θα ενισχύει την επιχειρηματικότητα. Πρόκειται για μια προσπάθεια που συνδέεται άρρηκτα με τη βαθιά εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η οποία θα αποκαταστήσει την αξία της αριστείας και θα φέρει την τριτοβάθμια εκπαίδευση κοντά στην αγορά. Ταυτόχρονα, χρειάζεται επειγόντως προσανατολισμός προς τις τεχνολογίες αιχμής, καλύπτοντας έτσι το τεράστιο χάσμα που δημιούργησε η εκτεταμένη αποβιομηχάνιση. Η ψηφιοποίηση του κράτους και η πάταξη της γραφειοκρατίας, που προχώρησε με ραγδαίους ρυθμούς στην περίοδο της πανδημίας, διαμορφώνουν μια δυναμική αφετηρία για την επίτευξη υψηλότερων ρυθμών ανάπτυξης και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.
Αποφασιστικό ρόλο στην αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου θα παίξει η εισροή των ευρωπαϊκών κονδυλίων, ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων, τα επόμενα χρόνια, διοχετευμένα σε στοχευμένους τομείς. Η εκτέλεση του Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας “Ελλάδα 2.0”, αναμένεται να φέρει στη χώρα τεράστιους ευρωπαϊκούς πόρους, κινητοποιώντας διπλάσια επενδυτικά κεφάλαια. Μια από τις καταλυτικές αλλαγές που θα επιφέρει το συγκεκριμένο σχέδιο είναι η στροφή στην Πράσινη Οικονομία, που εκτός από τα οικονομικά οφέλη θα προσφέρει ουσιαστικά και στην προστασία του περιβάλλοντος.
Η στροφή αυτή, ωστόσο, θα μείνει ελλιπής, αλλά και το οικονομικό μοντέλο αδύναμο αν δεν υπάρξει κοσμογονία στην πρωτογενή παραγωγή, η οποία από το 14% του ΑΕΠ το 1970 είχε πέσει το 2010 μόλις στο 4,5%. Μπούσουλας στον στόχο μας αυτό πρέπει να είναι τα επιτυχημένα προγράμματα του Ισραήλ ή της Ολλανδίας, που με λιγότερα πλεονεκτήματα κατέχουν σημαντικά μερίδια στις παγκόσμιες εξαγωγές αγροτικών προϊόντων. Η Ελλάδα, όπως πολλές φορές έχουμε πει, θα μπορούσε να καταστεί το “περιβόλι της Ευρώπης”, αρκεί να προχωρήσει σε αποφασιστικές κινήσεις επίλυσης χρόνιων προβλημάτων αλλά και αλλαγής νοοτροπιών. Αναφέρω κάποια παραδείγματα, εκ των οποίων ορισμένα περιλαμβάνονται και στην “έκθεση Πισσαρίδη”:
• Κινητροδότηση υγιών συνεταιριστικών σχημάτων με επιχειρηματικό προσανατολισμό.
• Συνένωση καλλιεργειών με σκοπό την αύξηση της παραγωγικότητας.
• Αξιοποίηση της “έξυπνης γεωργίας” με τη χρήση νέων τεχνολογιών.
• Παροχή κινήτρων σε νέους για να ασχοληθούν με την αγροτική παραγωγή.
• Εκσυγχρονισμό των αγροκτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων και ίδρυση καθετοποιημένων μονάδων (παραγωγής – μεταποίησης – εμπορίας).
• Αποτελεσματική προώθηση του branding των ελληνικών προϊόντων αγροδιατροφής και ιδιαίτερα των προϊόντων γεωγραφικής ένδειξης (ΠΓΕ) και ονομασίας προέλευσης (ΠΟΠ). Μην λησμονούμε ότι το 10% των ΠΟΠ στην ΕΕ των 27 είναι ελληνικά. Δυστυχώς, οργιάζει ακόμη η νόθευση της φέτας, όπως επιβεβαιώνουν αποκαλύψεις σκανδάλων στο εξωτερικό.
• Άνοιγμα νέων αγορών -Αμερική, Ασία- για τη διοχέτευση των αγροτικών προϊόντων μας, αλλά και επανάκαμψη σε αυτές που έχει παγώσει λόγω συγκυριών -Ρωσία.
• Αντιμετώπιση του υψηλού κόστους παραγωγής με φοροαπαλλαγές, όπως το λεγόμενο “αγροτικό πετρέλαιο”.
• Εκτεταμένα έργα ταμίευσης και αξιοποίησης του αρδευτικού νερού με κλειστά δίκτυα άρδευσης, παράλληλα με την παραγωγή “πράσινης” υδροηλεκτρικής ενέργειας –σε αυτά εντάσσεται αναμφίβολα και η “στοιχειωμένη” μερική εκτροπή του Αχελώου, που μπορεί να αποτρέψει την ερημοποίηση του θεσσαλικού κάμπου.
Επίσης, η αναγέννηση της αμυντικής βιομηχανίας, που βρέθηκε σε χειμερία νάρκη επί μακρών, παραμένει βασική προϋπόθεση εξουδετέρωσης των ιταμών διεκδικήσεων της αναθεωρητικής Άγκυρας, αλλά ταυτόχρονα μοχλός οικονομικής ανάπτυξης, μέσω και δυναμικών συμπράξεων με εταιρείες από χώρες με υψηλό τεχνολογικό know-how. Ήδη, προς την κατεύθυνση αυτή έχουν γίνει σημαντικά βήματα, που μας δίνουν δικαιολογημένη αισιοδοξία.
Εν κατακλείδι, θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η ζωτική για την ευημερία της χώρας “μεταρρυθμιστική καταιγίδα”, φαίνεται ότι έχει τη συγκατάθεση της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Οι οδυνηρές εμπειρίες του προηγούμενου διαστήματος έχουν προσδώσει στους πολίτες τα ορθά κριτήρια για να επιλέξουν. Κι αυτό, ίσως, αποτελεί και το πολυτιμότερο “όπλο” της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, για να πετύχει στο δύσκολο έργο που έχει αναλάβει.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ την Κυριακή 12.9.2021

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: Κράτα την πίστη σου!

protothema logo orange

MAXIMOS NEW

Κράτα την πίστη σου!

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Το βράδυ του ανασχηματισμού, μετά κι από την παρότρυνση του δεσπότη μας, πήγα με τη Λίζα σινεμά και είδαμε την ταινία «Ο άνθρωπος του Θεού». Η ταινία δεν ιστορεί απλά τη ζωή του Αγίου Νεκτάριου, του αδικημένου ιεράρχη από την τότε ηγεσία της εκκλησίας. Είναι και μια τοιχογραφία του ελληνισμού της εποχής, τέλη του 19ου – αρχές του 20ου αιώνα. Μέσα από την αναπαράσταση του βίου του Αγίου, που υπέστη αγόγγυστα τη διαβολή, τη συκοφαντία και τις ραδιουργίες ιεραρχών του πατριαρχείου Αλεξανδρείας που φθονούσαν την αγάπη του λαού στο πρόσωπό του και φοβούνταν την άνοδό του στον πατριαρχικό θρόνο του Αποστόλου Μάρκου, αναδεικνύονται οι αρετές της υπομονής, της σιωπής και της ταπείνωσης. Μαζί, όμως, αποτυπώνονται και αδυναμίες, πάθη και «αμαρτίες» που συχνά χαρακτηρίζουν τον εθνικό μας βίο.
«Κράτα την πίστη σου» λέει ο Άρης Σερβετάλης ως Άγιος Νεκτάριος -σε μια ομολογουμένως εξαιρετική ερμηνεία που θαρρείς πως αναδύει μυρωδιές από αγιοκέρι και βασιλικό- όταν εκδιώκεται, άνευ δίκης και απολογίας, από την Αλεξάνδρεια. Η Αλεξάνδρεια, με την τότε ανθούσα ελληνική κοινότητα, χάνεται γι’ αυτόν οριστικά, όσο κι αν προσπαθεί να βρει έναν δίαυλο επικοινωνίας με τον γηραιό πατριάρχη Σωφρόνιο -έρμαιο της «αυλής» του.
Ερχόμενος στην Αθήνα, ο έκπτωτος μητροπολίτης Πενταπόλεως, θα αντιμετωπίσει την καχυποψία της ελλαδικής εκκλησίας -που δεν θα εμπιστευθεί στον «στιγματισμένο» παρεπιδημούντα αρχιερέα επαρχία για να διακονήσει-, αλλά και τον επαρχιωτισμό του ελλαδικού κράτους. Όταν ο Νεκτάριος σχεδόν εκλιπαρεί για μια θέση ιεροκήρυκα, ενώ όλοι αναγνωρίζουν το χάρισμα που έχει στο κήρυγμα, ο κρατικός λειτουργός θα προφασισθεί για την άρνησή του την απουσία ελληνικής υπηκοότητας του Αγίου, καθώς γεννήθηκε στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης, εκτός των ορίων τον ελληνικού κράτους. Έκπληκτος θα αναρωτηθεί εκείνος: «αν δεν είμαι Έλληνας, τι είμαι»; Την ίδια «υποδοχή» έτυχαν σε πολλές περιπτώσεις και οι παππούδες μας που ήρθαν πρόσφυγες από τη Μικρασία. Για κάποιους ήταν ανεπιθύμητοι… τουρκόσποροι. Για άλλη μια φορά βλέπουμε να αναβιώνει η αντίθεση των «αυτοχθόνων» έναντι των «ετεροχθόνων», όπως αποκαλούσαν οι ελλαδίτες τους Έλληνες των αλύτρωτων περιοχών, για τους οποίους την επαύριον της Επανάστασης του ’21 διατυπώθηκε η άποψη ότι δεν είχαν θέση στη διοίκηση και τον κρατικό μηχανισμό του νεότευκτου ελληνικού βασιλείου. Για τον Άγιο βρίσκεται τελικά μια θέση ιεροκήρυκα σε απομακρυσμένη ενορία της Εύβοιας, την οποία κανείς δεν ήθελε. Δεν θα στεριώσει εκεί, καθώς κάποιοι «φροντίζουν» η διαβολή από την Αλεξάνδρεια να τον ακολουθεί όπου πάει, αλλά θα αναμορφώσει ως διευθυντής τη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή και εντέλει θα αποσυρθεί στην Αίγινα, όπου θα ιδρύσει γυναικεία μοναστική αδελφότητα, αντιμετωπίζοντας μέχρι το τέλος της ζωής του το στίγμα της συκοφαντίας.
Η Γέλενα Πόποβιτς μας πρόσφερε ένα ποιοτικό, υψηλής αισθητικής έργο, το οποίο «καθαγιάζει», με τη μοναδική ερμηνεία της ασκητικής μορφής του Αγίου Νεκταρίου, ο Άρης Σερβετάλης. Ο πολυγραφότατος Άγιος του 20ού αιώνα έφυγε με το παράπονο της άδικης απομάκρυνσης από την Αλεξανδρινή εκκλησία. Ωστόσο, μαζί με τους τίτλους τέλους ο θεατής βλέπει τη «Συνοδική Διαγνώμη» του πατριαρχείου Αλεξανδρείας, στις 15.01.1998 επί μακαριστού πατριάρχου Πέτρου, με την οποία η εκκλησία ζητά συγχώρεση «δια τον διωγμό και την αδικωτάτην κατ’ αυτού μήνιν, επηρεία του πονηρού…». Έτσι υπήρξε και κανονική αποκατάσταση του Αγίου ως ιεράρχη του Αλεξανδρινού θρόνου. Είχε προηγηθεί, βέβαια, το 1961 η αγιοκατάταξη του Νεκταρίου Κεφαλά από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στη χορεία των Αγίων της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Γράφτηκε εύστοχα από τον κριτικό κινηματογράφου Ιάσονα Τριανταφυλλίδη ότι «στο τέλος της ταινίας δεν ξέρεις αν πρέπει να χειροκροτήσεις ή να κάνεις τον σταυρό σου». Κοίταξα γύρω μου και το κοινό μόνο του «κατηχητικού» -όπως κάποιοι το εννοούν- δεν ήταν. Κατά βάση νέα παιδιά παρακολουθούσαν με… θρησκευτική ευλάβεια μια ταινία ύμνο στην αξία της υπομονής, της ανεξικακίας και της αλληλεγγύης. Ως επιμύθιο κρατώ τα λόγια του Αγίου από τα χείλη του Άρη Σερβετάλη: «κράτα την πίστη σου». Όσο κι αν αδικήθηκε, σηκώνοντας τον σταυρό της συκοφαντίας, ο Άγιος Νεκτάριος δεν έχασε την πίστη του στον Θεό, ούτε και απώλεσε την ειρήνη με τον εαυτό του, αφήνοντας το δηλητήριο του μίσους να φωλιάσει μέσα του. Αξίζει να την δείτε!

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο protothema.gr στις 05.09.21

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: Πόσο μας αφορά η ήττα της Δύσης στο Αφγανιστάν

ΝΕΑ logo

MAXIMOS NEW

Πόσο μας αφορά η ήττα της Δύσης στο Αφγανιστάν

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Ο «περίπατος» των Ταλιμπάν προς την εξουσία, χωρίς να εκδηλωθεί ουσιαστική αντίσταση από τον κυβερνητικό στρατό του Αφγανιστάν, και ο, «αλά Σαϊγκόν», τρόπος αποχώρησης των Αμερικανών και λοιπών δυτικών από την χώρα διαμορφώνουν ένα νέο τοπίο στις παγκόσμιες διεθνείς σχέσεις. Γιατί είναι βέβαιο ότι οι συνέπειες της νίκης των φανατικών ισλαμιστών στην κεντροασιατική χώρα, αλλά και του συντριπτικού πλήγματος στο κύρος των ΗΠΑ, θα είναι ποικίλες και δραματικές, κάποιες από τις οποίες θα βιώσει σύντομα και η Ευρώπη.
Δυστυχώς, στο Αφγανιστάν αποδείχθηκε, μεταξύ άλλων, για μια ακόμη φορά, το δραματικό κενό στην κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική και την πολιτική άμυνας, που στερείται στρατιωτικού βραχίονα, ακολουθώντας τις προτεραιότητες του υπερατλαντικού συμμάχου της. Την ίδια ώρα, άλλοι δρώντες παίκτες του παγκόσμιου συστήματος, όπως η Ρωσία ή η Κίνα, κινούνται με συνεκτικό σχεδιασμό προωθώντας τα συμφέροντά τους. Η παράταση αυτής της «χαλαρότητας», που προκαλείται από τον ετεροκαθορισμό στη λήψη των αποφάσεων της ΕΕ, την αμυντική στάση στα τεκταινόμενα, την εσωτερική πολυφωνία και την απόκλιση των ιδιαίτερων συμφερόντων, κινδυνεύουν να την οδηγήσουν σε ανυποληψία στο διεθνές σύστημα, αλλά και σε μεγαλύτερη κρίση εμπιστοσύνης των ίδιων των Ευρωπαίων πολιτών.
Αναμφίβολα, το μείζον ζήτημα που καλείται να διαχειριστεί η Ευρώπη σε σχέση με το Αφγανιστάν είναι οι αναμενόμενες μεταναστευτικές ροές από τη χώρα αυτή. Τόσο άνθρωποι που έχουν λόγους να φοβούνται από την πολιτική τρόμου και καταστολής που μπορεί να ασκήσουν οι Ταλιμπάν -όπως έκαναν και κατά τα έτη 1996-2001- όσο και άλλοι που θα πάρουν τους δρόμους της μετανάστευσης για ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο είναι πολύ πιθανό να επιχειρήσουν να φθάσουν μαζικά στα ευρωπαϊκά σύνορα.
Απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο η Ευρώπη οφείλει να έχει μια σχεδιασμένη και συνεκτική πολιτική, η οποία θα προσφέρει ουσιαστική χείρα βοηθείας στους πρόσφυγες, αποτρέποντας μια ανθρωπιστική κρίση τραγικών διαστάσεων, αλλά και την πιθανότητα εργαλειοποίησης των μεταναστευτικών ροών από συνήθεις ύποπτους, όπως η Άγκυρα. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν μπορούμε να μην συμφωνήσουμε με την πρόταση της καγκελαρίου Μέρκελ να ενισχυθούν ουσιαστικά οι γειτονικές χώρες του Αφγανιστάν, προκειμένου να υποδεχθούν τους πρόσφυγες, κάτι που δεν έγινε στη διάρκεια του συριακού εμφυλίου. Ως εκ τούτου είναι απαραίτητο να διοχετευθούν σημαντικά κεφάλαια στην ευρύτερη κεντροασιατική περιφέρεια, και όχι να αναμένουμε άπραγοι τη μοιραία πορεία των γεγονότων. Ούτε, βεβαίως, θα συνιστά σώφρονα στάση η Ε.Ε. να «καλοπιάσει» για μια ακόμη φορά τον Ερντογάν, δήθεν για τη διαχείριση των μεταναστών, επιτρέποντάς του να συνεχίσει την αναθεωρητική του πολιτική.
Όσο για τους πρόσφυγες που θα καταφύγουν στην Ε.Ε. θα επαναλάβω αυτό που τόνισα και στην 7η συνάντηση της Μικτής Ομάδας Κοινοβουλευτικού Ελέγχου της Europol, τον Σεπτέμβριο του 2020, χρειάζεται «δικαιότερη κατανομή βαρών από όλα τα κράτη μέλη», και όχι να μένουν οι χώρες του νότου να βγάλουν μόνες τους τα «κάστανα από τη φωτιά».

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 18.08.21

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: “Στο πυρ το εξώτερον...”

eleutheros typos

MAXIMOS NEW

Στο πυρ το εξώτερον…

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Η πύρινη λαίλαπα που κατέκαψε και κατακαίει ακόμη, δυστυχώς, τεράστιες περιοχές σε διαφορετικές περιφέρειες της χώρας, αλλά και οι ανάλογες καταστρεπτικές πυρκαγιές σε όλη τη νότιο Ευρώπη, στην Αλγερία, στις ΗΠΑ, έως και στη Σιβηρία, κατέδειξαν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο ότι έχουμε εισέλθει σε μια νέα εποχή. Η κλιματική αλλαγή ή ορθότερα η κλιματική κρίση, όπως υπογράμμισε κι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι ήδη μια πραγματικότητα, που απαιτεί άμεσες δράσεις σε τοπικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο. Διαφορετικά, το μέλλον διαγράφεται κάτι παραπάνω από ζοφερό, καθώς θα ανατρέπονται σαν ντόμινο όλες οι φυσικές ισορροπίες. Δυστυχώς, ο άνθρωπος συμπεριφέρθηκε άπληστα για μεγάλο διάστημα απέναντι στη φύση, αντιμετωπίζοντάς την ως πεδίο εκμετάλλευσης για την ικανοποίηση των δικών του, αυξανόμενων διαρκώς, αναγκών και επιθυμιών. Στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων χάθηκε ο σεβασμός στο μέτρο ως αναγκαία συνθήκη για την οικολογική ισορροπία. Τώρα ήλθε η ώρα του… λογαριασμού. Εκτός και αν υπάρξει καθολική αλλαγή νοοτροπίας και δράσης –τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο.
Αυτό είναι το πρώτο δίδαγμα που θα πρέπει να λάβουμε από αυτή τη μεγάλη καταστροφή που έχει πονέσει όλους μας, και μάλιστα σε μια περίοδο που, λόγω της πανδημίας, προσδοκούσαμε μια βαθιά θερινή ανάσα χαλάρωσης.
Ταυτοχρόνως, οφείλουμε να εκφράσουμε τον θαυμασμό μας για τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση που επέδειξαν σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες τα εκατοντάδες στελέχη του Πυροσβεστικού Σώματος και οι πιλότοι των εναέριων πυροσβεστικών μέσων. Τον ίδιο θαυμασμό και τον ανάλογο έπαινο αξίζουν αναμφίβολα και οι εθελοντές πυροσβέστες, που έδωσαν τον δικό τους αγώνα με όλες τους τις δυνάμεις, επιδεικνύοντας στην πράξη τι εστί αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο και αγάπη για το φυσικό περιβάλλον. Η προσφορά τους άγγιξε κυριολεκτικά τα όρια της αυταπάρνησης, καθώς μέλος τους βρήκε, δυστυχώς, τον θάνατο την ώρα της κατάσβεσης.
Ιδιαίτερη μνεία οφείλουμε να κάνουμε και στις ομάδες των πυροσβεστών που ήλθαν από διάφορες χώρες και συνέδραμαν αποφασιστικά στη διάσωση ανθρώπων, ζώων και φυσικού περιβάλλοντος.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι καταστροφές που έχουν σημειωθεί σε οικίες, κτηνοτροφικές μονάδες, καλλιέργειες και δάση είναι ασύλληπτες. Ωστόσο, το ότι δεν είχαμε ανθρώπινες απώλειες, καθώς η διάσωση των κατοίκων υπήρξε η βασική προτεραιότητα της πολιτείας, αποτελεί εκ των πραγμάτων επιτυχία. Γι’ αυτό και η αμφισβήτηση αυτής της αλήθειας συνιστά δείγμα ανεπίτρεπτης μικροψυχίας. Όπως επίσης, είναι απαράδεκτο κάποιοι να βρίσκουν αφορμή μια τέτοια εθνική τραγωδία για να συκοφαντήσουν, υβρίσουν, διχάσουν και απαξιώσουν. Τέτοιες απόψεις, που βρίσκουν εύφορο έδαφος ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα πρέπει ομοθύμως να καταδικαστούν απ’ όλες τις πολιτικές δυνάμεις στο πυρ το εξώτερον!
Οι στιγμές αυτές χρειάζονται περισυλλογή, αυτοσυγκράτηση και σχεδιασμό για την επόμενη ημέρα. Πρωτίστως, απαιτείται η στήριξη των χιλιάδων πληγέντων, που έχασαν τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Πρόκειται για έργο που πρέπει να τρέξει με ταχύτητα, μετά την άμεση καταγραφή των ζημιών. Ταυτοχρόνως, επείγουσα είναι η αποκατάσταση των υποδομών, όπως και η υλοποίηση αντιπλημμυρικών έργων στις καμένες περιοχές ενόψει του χειμώνα -για τα οποία, ήδη, έχει προϊδεάσει ο πρωθυπουργός ότι θα εφαρμοστεί το επιτυχημένο μοντέλο του “Ιανού”. Επιπλέον, θα εκπονηθεί εκτεταμένο πρόγραμμα αναδασώσεων και ανασυγκρότησης της τοπικής οικονομίας των πληγεισών περιοχών.
Σε κάθε περίπτωση, η μεγάλη αυτή οικολογική καταστροφή είναι ευκαιρία για τη θεραπεία χρόνιων παθογενειών του κρατικού μηχανισμού στην αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών, που αποκαλύφθηκαν και στα πρόσφατα συμβάντα, αλλά και για την ευαισθητοποίηση του συνόλου της κοινωνίας των πολιτών για την πρόληψη των πυρκαγιών.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στον “Ελεύθερο Τύπο” στις 16.08.21

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: “Το κίνημα Metoo μας δείχνει το δρόμο…”

efimerida ton syntakton

MAXIMOS NEW

Το κίνημα Metoo μας δείχνει το δρόμο…

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Η ειδική συνεδρίαση των συναρμόδιων Επιτροπών της Βουλής για την Παγκόσμια Ημέρα του ΟΗΕ κατά της Εμπορίας Ανθρώπων ήταν μια ευκαιρία προβληματισμού, ανασκόπησης όσων έγιναν και κυρίως επανακαθορισμού στόχων και δρομολόγησης νέων δράσεων για την αντιμετώπιση των σύγχρονων μορφών δουλείας και εκμετάλλευσης. Τα όποια θετικά βήματα, που επισημαίνονται και στην Έκθεση 2020 της ΕΕ, σχετικά με την πρόοδο που έχει σημειωθεί στην πρόληψη και καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων, όπως οι αυστηρότερες ποινές για τους χρήστες υπηρεσιών εμπορίας ανθρώπων, οι δράσεις ευαισθητοποίησης και το νέο νομοθετικό πλαίσιο επιτροπείας ανηλίκων, δεν επιτρέπουν κανένα εφησυχασμό.
Κάθε περιστατικό εμπορίας ανθρώπου, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, συνιστά πλήγμα στον σύγχρονο πολιτισμό και βάρος στη συλλογική συνείδηση της ανθρωπότητας. Πρόκειται για τον χείριστο τύπο εκμετάλλευσης της ανθρώπινης ύπαρξης, που καταστρατηγεί συλλήβδην τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η σύγχρονη δουλεία αποτελεί ένα αναχρονιστικό φαινόμενο, το οποίο οφείλουμε να εξαλείψουμε δια παντός.
Δυστυχώς, τις τελευταίες δεκαετίες η εμπορία ανθρώπων δείχνει να έχει πολλαπλασιαστεί στην Ευρώπη -την ήπειρο που δικαίως διεκδικεί τα σκήπτρα στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Πρόκειται για επικίνδυνη οπισθοδρόμηση, η οποία έχει τις ρίζες της στα νέα δεδομένα που δημιούργησαν οι κοσμογονικές αλλαγές που σημειώθηκαν μετά το 1990. Η πτώση των τειχών στην Ευρώπη και η έκρηξη των μετακινήσεων, συνοδεύτηκαν και από περιπτώσεις σύγχρονου δουλεμπορίου. Αρχικώς, θύματα των κυκλωμάτων εμπορίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης υπήρξαν γυναίκες της ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Πολλές φορές, παραπλανημένες από ψεύτικες υποσχέσεις, χιλιάδες κοπέλες, στερημένες των προσωπικών τους εγγράφων, βρέθηκαν να εκδίδονται χωρίς τη θέλησή τους, υπό την απειλή ή και τη χρήση βίας. Εν συνεχεία, το «εμπόρευμα» επεκτάθηκε σε γυναίκες αλλά και σε ανήλικα κορίτσια από την Ασία και την Αφρική, που έρχονται από συγκεκριμένες διαδρομές που καθοδηγούν και εκμεταλλεύονται τεράστια δουλεμπορικά δίκτυα. Συχνά πυκνά μαθαίνουμε, παρά την εσωστρέφεια των μεταναστευτικών κοινοτήτων τους, για την εκμετάλλευση μεταναστών, κυρίως Ασιατών, από συμπατριώτες τους, με διάφορες μεθόδους, όπως η απειλή βίας κατά των οικογενειών τους που παραμένουν στην πατρίδα τους.
Δεν λείπουν, ωστόσο, και πολλές περιπτώσεις «γηγενών» θυμάτων, που βρίσκονται δέσμια του υποκόσμου. Το τελευταίο διάστημα, είδαν το φως αρκετά κρούσματα εκμετάλλευσης ακόμη και ανήλικων κοριτσιών, στα οποία ενίοτε εμπλέκονται άτομα του συγγενικού περιβάλλοντος, είτε υπεράνω υποψίας πρόσωπα, επίορκοι, που η πολιτεία τους εμπιστεύθηκε την εφαρμογή του νόμου. Επιπλέον, στην προώθηση της σεξουαλικής εκμετάλλευσης γυναικών χρησιμοποιούνται πια και οι δυνατότητες που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες, καθώς τα ραντεβού κλείνονται ανέτως μέσω διαδικτύου.
Όλα αυτά τα φαινόμενα πρέπει να μας οδηγήσουν σε συλλογική αφύπνιση και οργανωμένη αντίδραση. Το κίνημα Metoo, οι αποκαλύψεις για όσους άσκησαν την εξουσία ή την ισχύ τους για να εκμεταλλευθούν σεξουαλικά ή άλλως πώς συνανθρώπους μας, και η αυστηροποίηση των ποινών γι αυτού του είδους τα εγκλήματα, λειτουργούν απελευθερωτικά και εν τέλει δείχνουν τον δρόμο για την αλλαγή της κοινωνικής κουλτούρας.
Εν πάση περιπτώσει, πρέπει να είναι κατανοητό ότι, πέρα και πάνω από την ενεργοποίηση των οργάνων της πολιτείας και την αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου, απαιτείται, πρωτίστως, η ευαισθητοποίηση της ίδιας της κοινωνίας των πολιτών. Διότι, το μεγαλύτερο πρόβλημα στην αντιμετώπιση της εμπορίας ανθρώπων είναι η ατομική αδιαφορία που συχνά επιδεικνύουμε, προσπερνώντας το γεγονός που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, καθώς θεωρούμε ότι δεν μας αφορά.
Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι αν γνωρίζουμε ότι άνθρωποι, οποιασδήποτε καταγωγής, φύλου, θρησκεύματος και ηλικίας, γίνονται αντικείμενο κάθε είδους εκμετάλλευσης και δεν το γνωστοποιούμε, δεν το καταγγέλλουμε στις αρχές. Κι αυτό το αίσθημα της αλληλεγγύης, του αλτρουισμού, της συμπόνιας για τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας οφείλουμε να το εμφυσήσουμε ιδιαίτερα στις νέες γενιές.
Θα ήταν, βεβαίως, ουτοπικό να προσδοκούμε το τέλος της εμπορίας ανθρώπων, όσο εξακολουθούν να υφίστανται «μαύρες τρύπες» στην παγκόσμια κοινότητα, πολεμικές συγκρούσεις, διώξεις, αναταραχές και στερήσεις σε βασικές βιοτικές ανάγκες. Διότι σε αυτές ακριβώς τις περιοχές βρίσκουν έδαφος για να μεγαλώσουν τα «άνθη του κακού»: το δουλεμπόριο, η σεξουαλική εκμετάλλευση, η καταναγκαστική εργασία, η στρατολόγηση ανήλικων για στρατιωτικές επιχειρήσεις και πλήθος άλλων καταστρατηγήσεων των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Ως Ευρώπη, επομένως, οφείλουμε να δράσουμε από κοινού, ώστε σε αυτές τις περιοχές, όπως είναι οι κοντινές μας χώρες της Συρίας και του Ιράκ, να δημιουργηθούν συνθήκες ασφάλειας, ειρήνης και ανάπτυξης και να πάψουν να είναι πηγές εμπορίας ανθρώπων.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην “Εφημερίδα των Συντακτών” στις 07.08.21

Read more...