Menu
A+ A A-

Χρονογράφημα Μ. Χαρακόπουλου: “Αχ ψυχή μου, μη λυγίζεις…”

Μάξιμος Λύκειο Ελληνίδων

Αχ ψυχή μου, μη λυγίζεις…

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Θα φανεί στο χειροκρότημα… Οι παρατεταμένες επιδοκιμασίες του κοινού όταν «έπεσε η αυλαία» με το τραγούδι-προτροπή «Αχ ψυχή μου, μη λυγίζεις…» του Σταμάτη Σπανουδάκη από τα χείλη των κοριτσιών του Λυκείου Ελληνίδων ήταν η επιβράβευση της εξαιρετικής παράστασης στο κηποθέατρο για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του ‘21.
Αξίζει στο Λύκειο Ελληνίδων ο δημόσιος έπαινος της «εκκλησίας του δήμου», τον οποίο εισέπραξαν και με το παραπάνω από όλους όσοι μείναμε καθηλωμένοι, πλέον των δυο ωρών, στην μοναδική αυτή εκδήλωση εθνικής ανάτασης για τα διακοσιοστά γενέθλια της εθνικής μας παλιγγενεσίας «1821, Όλα στο φως». Το ορόσημο αυτό, λόγω της συγκυρίας της πανδημίας, δεν ευτύχησε να τύχει των εορτασμών που έπρεπε. Έτσι, όμως, εκτιμούμε περισσότερο εκδηλώσεις που δεν χάνονται «μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες» κατά τον Αλεξανδρινό ποιητή.
Μπαίνοντας στο κηποθέατρο, όπου με υποδέχθηκαν οι υπεύθυνοι του Λυκείου και υπό το κράτος της κούρασης του ταξιδιού από την Αθήνα, ρώτησα, ολίγον… αγενώς, πόση ώρα διαρκεί η παράσταση. Δικαιολογήθηκα «επιστρατεύοντας» τον Τσόρτσιλ που έλεγε ότι «μια ομιλία πρέπει να εξαντλεί το θέμα όχι το κοινό». Όταν με πληροφόρησαν ότι διαρκεί δυο ώρες είπα μέσα μου θα «οπλιστείς» με υπομονή. Τελικά, το δίωρο θέαμα δεν «εξάντλησε» ούτε το θέμα -επιτελικό στέλεχος των ενόπλων δυνάμεων δικαίως επισήμανε ότι δεν είχε αναφορά στην Κρήτη- ούτε βεβαίως «εξάντλησε» τους παρευρισκόμενους. Εκτός ίσως από κάποιους της πρώτης σειράς, αλλά όσοι αποχώρησαν μαζί με τους φωτογράφους, προφανώς είχαν και άλλες υποχρεώσεις.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα εναλλαγή λόγου με την ηχογραφημένη φωνή καταξιωμένων ιστορικών-όπως της Μαρίας Ευθυμίου ή του Σαράντου Καργάκου- με τραγούδια και χορούς από εμβληματικά σημεία αναφοράς της Επανάστασης.
Αναμφίβολα, το δημοτικό τραγούδι και οι χοροί συνέβαλαν καθοριστικά στη διατήρηση της ρωμαίικης ταυτότητας των ραγιάδων, της εθνικής ιδιοσυστασίας μας στη διάρκεια της μακράς οθωμανικής δουλείας. Από τον Μοριά και τη Ρούμελη μέχρι τον Πόντο και την Κάσο -που λίγοι ίσως γνωρίζουν ότι υπέστη ολοκαύτωμα- τη Μακεδονία του Εμμανουήλ Παππά και την Ήπειρο, το δημοτικό τραγούδι -ενίοτε ως μοιρολόι- αλλά και οι χοροί με τις αρχαιοελληνικές ρίζες υπενθύμιζαν στους υπόδουλους Ρωμιούς τις ρίζες τους, την καταγωγή τους, τόνωναν την εθνική τους συνείδηση. Ακόμη και η οδυνηρή εμπειρία του παιδομαζώματος έγινε μοιρολόγι, αλλά και χορός, στη Θράκη και αλλού, για να μην ξεχνούν οι Έλληνες τις περιόδους της βάρβαρης στρατολόγησηςγενιτσάρων από τους Οθωμανούς κατακτητές. Ακούγοντας το τραγούδι θυμήθηκα την ιστορία με τα τρία αδέλφια «Γραικός, Γενίτσαρος και Βενετσιάνος», στο ανάγνωσμα των παιδικών μας χρόνων στο δημοτικό, που ανταμώνουν στου πατέρα τους, «του γερό Χωραφά, τον τάφο».
Παρά τη διασταύρωση της ηχούς από τις ομιλίες που ακούγονταν απ’ την κομματική εκδήλωση στο ποτάμι και τις μουσικές από το Αλκαζάρ, οι θεατές είχαν την αίσθηση της συμμετοχής σε μυσταγωγία. Θαρρείς και κρατούσαν την αναπνοή τους ακούγοντας το μοναχικό μοιρολόι από την πρώτη του χορού «έχε γεια καημένε κόσμε, έχε γεια γλυκιά ζωή και ‘συ δυστυχή πατρίδα έχε γεια παντοτινή». Μοναδικοί χορευτές, ξεχωριστοί μουσικοί, εντυπωσιακές φορεσιές, σε ένα εξαιρετικά ποιοτικό αποτέλεσμα. Το Λύκειο Ελληνίδων τιμά τη μακρά παράδοσή του που χαρακτηρίζεται από ποιότητα, που ανταμείβει στο έπακρο τους συμμετέχοντες. Άκουσα ότι κάποτε ένας Σιμωνοπετρίτης μοναχός ρώτησε τον μεγάλο Ν.Γ. Πεντζίκη πώς του φάνηκε η πανήγυρις στην Αγιορείτικη μονή που αναπαύονταν να επισκέπτεται. Αν θυμάμαι καλά τα λόγια του ήταν «ως συνήθως είχε την ατέλεια να είναι όλα τέλεια!». Εύχομαι αυτή την… ατέλεια την τελειότητας να έχουν πάντα οι εκδηλώσεις του Λυκείου Ελληνίδων!

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: “Μεταρρυθμιστική καταιγίδα η απάντηση στις πολλαπλές κρίσεις”

eleftheria

MAXIMOS NEW

“Μεταρρυθμιστική καταιγίδα” η απάντηση στις πολλαπλές κρίσεις

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Εδώ και πάνω από μια δεκαετία η Ελλάδα καλείται να αντιμετωπίσει σειρά σοβαρότατων κρίσεων για τις αιτίες των οποίων οφείλει να βρει τις κατάλληλες απαντήσεις, αλλάζοντας πρωτίστως βασικές παραμέτρους του παραγωγικού της μοντέλου.
Εν πρώτοις, η χρεωκοπία του 2010-11 κατέδειξε το οριστικό τέλος των ψευδαισθήσεων της ευημερίας με δανεικά, όπως και της αέναης διόγκωσης του κρατικού τομέα για την παροχή θέσεων εργασίας. Η αδυναμία επαναφοράς στις ανέμελες ημέρες της δεκαετίας του ’80 επιβεβαιώθηκε με το αποτυχημένο πείραμα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Άμεση σχέση με το πρόβλημα αυτό -που είναι και πρόβλημα αναξιοκρατίας- έχει η φυγή εγκεφάλων, το περίφημο braindrain, που μας αποστερεί από το πιο δυναμικό τμήμα της νεολαίας μας.
Κατά δεύτερον, η κρίση της λεγόμενης κλιματικής αλλαγής, η οποία συνοδεύεται από ακραία καιρικά φαινόμενα -όπως είναι οι πρωτοφανείς καύσωνες που βιώνουμε το θέρος του 21-, με τις ανάλογες συνέπειες, που είναι οι πυρκαγιές και η ερημοποίηση εκτάσεων. Η πράσινη ανάπτυξη δεν είναι πιά μια εναλλακτική, αλλά μονόδρομος για τη σωτηρία του πλανήτη και την επιβίωση των μελλοντικών γενεών.
Τρίτον, η πανδημία πλανητικών διαστάσεων ανέδειξε, εκτός από την αναγκαιότητα ενός αποτελεσματικού συστήματος υγείας, το ευάλωτο της “μονοκαλλιέργειας” του τουρισμού, που σχεδόν αποτελεί το ένα τέταρτον του ΑΕΠ, αλλά και την αξία που έχει η εγχώρια πρωτογενή παραγωγή για κάθε χώρα.
Τέταρτον, η τουρκική απειλή δεν είναι πλέον μια συνθήκη που επανέρχεται κατά διαστήματα, αλλά μια μόνιμη κατάσταση, η οποία απαιτεί λύσεις μακράς πνοής, που δεν στηρίζονται μόνον στις συμμαχίες και στα εργαλεία του διεθνούς δικαίου, αλλά στην αποτρεπτική ικανότητα.
Στις επόμενες δεκαετίες, η Ελλάδα καλείται να απαντήσει σε όλες τις παραπάνω προκλήσεις. Γι’ αυτό τον λόγο, αυτά που αποφασίζονται σήμερα θα καθορίσουν το μέλλον όλων μας.
Κατ’ αρχήν, πρέπει να εξακολουθήσει το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που θα βελτιώνει διαρκώς το επενδυτικό περιβάλλον, θα προσελκύει ιδιωτικές επενδύσεις, θα ενισχύει την επιχειρηματικότητα. Πρόκειται για μια προσπάθεια που συνδέεται άρρηκτα με τη βαθιά εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η οποία θα αποκαταστήσει την αξία της αριστείας και θα φέρει την τριτοβάθμια εκπαίδευση κοντά στην αγορά. Ταυτόχρονα, χρειάζεται επειγόντως προσανατολισμός προς τις τεχνολογίες αιχμής, καλύπτοντας έτσι το τεράστιο χάσμα που δημιούργησε η εκτεταμένη αποβιομηχάνιση. Η ψηφιοποίηση του κράτους και η πάταξη της γραφειοκρατίας, που προχώρησε με ραγδαίους ρυθμούς στην περίοδο της πανδημίας, διαμορφώνουν μια δυναμική αφετηρία για την επίτευξη υψηλότερων ρυθμών ανάπτυξης και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.
Αποφασιστικό ρόλο στην αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου θα παίξει η εισροή των ευρωπαϊκών κονδυλίων, ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων, τα επόμενα χρόνια, διοχετευμένα σε στοχευμένους τομείς. Η εκτέλεση του Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας “Ελλάδα 2.0”, αναμένεται να φέρει στη χώρα τεράστιους ευρωπαϊκούς πόρους, κινητοποιώντας διπλάσια επενδυτικά κεφάλαια. Μια από τις καταλυτικές αλλαγές που θα επιφέρει το συγκεκριμένο σχέδιο είναι η στροφή στην Πράσινη Οικονομία, που εκτός από τα οικονομικά οφέλη θα προσφέρει ουσιαστικά και στην προστασία του περιβάλλοντος.
Η στροφή αυτή, ωστόσο, θα μείνει ελλιπής, αλλά και το οικονομικό μοντέλο αδύναμο αν δεν υπάρξει κοσμογονία στην πρωτογενή παραγωγή, η οποία από το 14% του ΑΕΠ το 1970 είχε πέσει το 2010 μόλις στο 4,5%. Μπούσουλας στον στόχο μας αυτό πρέπει να είναι τα επιτυχημένα προγράμματα του Ισραήλ ή της Ολλανδίας, που με λιγότερα πλεονεκτήματα κατέχουν σημαντικά μερίδια στις παγκόσμιες εξαγωγές αγροτικών προϊόντων. Η Ελλάδα, όπως πολλές φορές έχουμε πει, θα μπορούσε να καταστεί το “περιβόλι της Ευρώπης”, αρκεί να προχωρήσει σε αποφασιστικές κινήσεις επίλυσης χρόνιων προβλημάτων αλλά και αλλαγής νοοτροπιών. Αναφέρω κάποια παραδείγματα, εκ των οποίων ορισμένα περιλαμβάνονται και στην “έκθεση Πισσαρίδη”:
• Κινητροδότηση υγιών συνεταιριστικών σχημάτων με επιχειρηματικό προσανατολισμό.
• Συνένωση καλλιεργειών με σκοπό την αύξηση της παραγωγικότητας.
• Αξιοποίηση της “έξυπνης γεωργίας” με τη χρήση νέων τεχνολογιών.
• Παροχή κινήτρων σε νέους για να ασχοληθούν με την αγροτική παραγωγή.
• Εκσυγχρονισμό των αγροκτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων και ίδρυση καθετοποιημένων μονάδων (παραγωγής – μεταποίησης – εμπορίας).
• Αποτελεσματική προώθηση του branding των ελληνικών προϊόντων αγροδιατροφής και ιδιαίτερα των προϊόντων γεωγραφικής ένδειξης (ΠΓΕ) και ονομασίας προέλευσης (ΠΟΠ). Μην λησμονούμε ότι το 10% των ΠΟΠ στην ΕΕ των 27 είναι ελληνικά. Δυστυχώς, οργιάζει ακόμη η νόθευση της φέτας, όπως επιβεβαιώνουν αποκαλύψεις σκανδάλων στο εξωτερικό.
• Άνοιγμα νέων αγορών -Αμερική, Ασία- για τη διοχέτευση των αγροτικών προϊόντων μας, αλλά και επανάκαμψη σε αυτές που έχει παγώσει λόγω συγκυριών -Ρωσία.
• Αντιμετώπιση του υψηλού κόστους παραγωγής με φοροαπαλλαγές, όπως το λεγόμενο “αγροτικό πετρέλαιο”.
• Εκτεταμένα έργα ταμίευσης και αξιοποίησης του αρδευτικού νερού με κλειστά δίκτυα άρδευσης, παράλληλα με την παραγωγή “πράσινης” υδροηλεκτρικής ενέργειας –σε αυτά εντάσσεται αναμφίβολα και η “στοιχειωμένη” μερική εκτροπή του Αχελώου, που μπορεί να αποτρέψει την ερημοποίηση του θεσσαλικού κάμπου.
Επίσης, η αναγέννηση της αμυντικής βιομηχανίας, που βρέθηκε σε χειμερία νάρκη επί μακρών, παραμένει βασική προϋπόθεση εξουδετέρωσης των ιταμών διεκδικήσεων της αναθεωρητικής Άγκυρας, αλλά ταυτόχρονα μοχλός οικονομικής ανάπτυξης, μέσω και δυναμικών συμπράξεων με εταιρείες από χώρες με υψηλό τεχνολογικό know-how. Ήδη, προς την κατεύθυνση αυτή έχουν γίνει σημαντικά βήματα, που μας δίνουν δικαιολογημένη αισιοδοξία.
Εν κατακλείδι, θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η ζωτική για την ευημερία της χώρας “μεταρρυθμιστική καταιγίδα”, φαίνεται ότι έχει τη συγκατάθεση της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Οι οδυνηρές εμπειρίες του προηγούμενου διαστήματος έχουν προσδώσει στους πολίτες τα ορθά κριτήρια για να επιλέξουν. Κι αυτό, ίσως, αποτελεί και το πολυτιμότερο “όπλο” της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, για να πετύχει στο δύσκολο έργο που έχει αναλάβει.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ την Κυριακή 12.9.2021

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: Κράτα την πίστη σου!

protothema logo orange

MAXIMOS NEW

Κράτα την πίστη σου!

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Το βράδυ του ανασχηματισμού, μετά κι από την παρότρυνση του δεσπότη μας, πήγα με τη Λίζα σινεμά και είδαμε την ταινία «Ο άνθρωπος του Θεού». Η ταινία δεν ιστορεί απλά τη ζωή του Αγίου Νεκτάριου, του αδικημένου ιεράρχη από την τότε ηγεσία της εκκλησίας. Είναι και μια τοιχογραφία του ελληνισμού της εποχής, τέλη του 19ου – αρχές του 20ου αιώνα. Μέσα από την αναπαράσταση του βίου του Αγίου, που υπέστη αγόγγυστα τη διαβολή, τη συκοφαντία και τις ραδιουργίες ιεραρχών του πατριαρχείου Αλεξανδρείας που φθονούσαν την αγάπη του λαού στο πρόσωπό του και φοβούνταν την άνοδό του στον πατριαρχικό θρόνο του Αποστόλου Μάρκου, αναδεικνύονται οι αρετές της υπομονής, της σιωπής και της ταπείνωσης. Μαζί, όμως, αποτυπώνονται και αδυναμίες, πάθη και «αμαρτίες» που συχνά χαρακτηρίζουν τον εθνικό μας βίο.
«Κράτα την πίστη σου» λέει ο Άρης Σερβετάλης ως Άγιος Νεκτάριος -σε μια ομολογουμένως εξαιρετική ερμηνεία που θαρρείς πως αναδύει μυρωδιές από αγιοκέρι και βασιλικό- όταν εκδιώκεται, άνευ δίκης και απολογίας, από την Αλεξάνδρεια. Η Αλεξάνδρεια, με την τότε ανθούσα ελληνική κοινότητα, χάνεται γι’ αυτόν οριστικά, όσο κι αν προσπαθεί να βρει έναν δίαυλο επικοινωνίας με τον γηραιό πατριάρχη Σωφρόνιο -έρμαιο της «αυλής» του.
Ερχόμενος στην Αθήνα, ο έκπτωτος μητροπολίτης Πενταπόλεως, θα αντιμετωπίσει την καχυποψία της ελλαδικής εκκλησίας -που δεν θα εμπιστευθεί στον «στιγματισμένο» παρεπιδημούντα αρχιερέα επαρχία για να διακονήσει-, αλλά και τον επαρχιωτισμό του ελλαδικού κράτους. Όταν ο Νεκτάριος σχεδόν εκλιπαρεί για μια θέση ιεροκήρυκα, ενώ όλοι αναγνωρίζουν το χάρισμα που έχει στο κήρυγμα, ο κρατικός λειτουργός θα προφασισθεί για την άρνησή του την απουσία ελληνικής υπηκοότητας του Αγίου, καθώς γεννήθηκε στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης, εκτός των ορίων τον ελληνικού κράτους. Έκπληκτος θα αναρωτηθεί εκείνος: «αν δεν είμαι Έλληνας, τι είμαι»; Την ίδια «υποδοχή» έτυχαν σε πολλές περιπτώσεις και οι παππούδες μας που ήρθαν πρόσφυγες από τη Μικρασία. Για κάποιους ήταν ανεπιθύμητοι… τουρκόσποροι. Για άλλη μια φορά βλέπουμε να αναβιώνει η αντίθεση των «αυτοχθόνων» έναντι των «ετεροχθόνων», όπως αποκαλούσαν οι ελλαδίτες τους Έλληνες των αλύτρωτων περιοχών, για τους οποίους την επαύριον της Επανάστασης του ’21 διατυπώθηκε η άποψη ότι δεν είχαν θέση στη διοίκηση και τον κρατικό μηχανισμό του νεότευκτου ελληνικού βασιλείου. Για τον Άγιο βρίσκεται τελικά μια θέση ιεροκήρυκα σε απομακρυσμένη ενορία της Εύβοιας, την οποία κανείς δεν ήθελε. Δεν θα στεριώσει εκεί, καθώς κάποιοι «φροντίζουν» η διαβολή από την Αλεξάνδρεια να τον ακολουθεί όπου πάει, αλλά θα αναμορφώσει ως διευθυντής τη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή και εντέλει θα αποσυρθεί στην Αίγινα, όπου θα ιδρύσει γυναικεία μοναστική αδελφότητα, αντιμετωπίζοντας μέχρι το τέλος της ζωής του το στίγμα της συκοφαντίας.
Η Γέλενα Πόποβιτς μας πρόσφερε ένα ποιοτικό, υψηλής αισθητικής έργο, το οποίο «καθαγιάζει», με τη μοναδική ερμηνεία της ασκητικής μορφής του Αγίου Νεκταρίου, ο Άρης Σερβετάλης. Ο πολυγραφότατος Άγιος του 20ού αιώνα έφυγε με το παράπονο της άδικης απομάκρυνσης από την Αλεξανδρινή εκκλησία. Ωστόσο, μαζί με τους τίτλους τέλους ο θεατής βλέπει τη «Συνοδική Διαγνώμη» του πατριαρχείου Αλεξανδρείας, στις 15.01.1998 επί μακαριστού πατριάρχου Πέτρου, με την οποία η εκκλησία ζητά συγχώρεση «δια τον διωγμό και την αδικωτάτην κατ’ αυτού μήνιν, επηρεία του πονηρού…». Έτσι υπήρξε και κανονική αποκατάσταση του Αγίου ως ιεράρχη του Αλεξανδρινού θρόνου. Είχε προηγηθεί, βέβαια, το 1961 η αγιοκατάταξη του Νεκταρίου Κεφαλά από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στη χορεία των Αγίων της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Γράφτηκε εύστοχα από τον κριτικό κινηματογράφου Ιάσονα Τριανταφυλλίδη ότι «στο τέλος της ταινίας δεν ξέρεις αν πρέπει να χειροκροτήσεις ή να κάνεις τον σταυρό σου». Κοίταξα γύρω μου και το κοινό μόνο του «κατηχητικού» -όπως κάποιοι το εννοούν- δεν ήταν. Κατά βάση νέα παιδιά παρακολουθούσαν με… θρησκευτική ευλάβεια μια ταινία ύμνο στην αξία της υπομονής, της ανεξικακίας και της αλληλεγγύης. Ως επιμύθιο κρατώ τα λόγια του Αγίου από τα χείλη του Άρη Σερβετάλη: «κράτα την πίστη σου». Όσο κι αν αδικήθηκε, σηκώνοντας τον σταυρό της συκοφαντίας, ο Άγιος Νεκτάριος δεν έχασε την πίστη του στον Θεό, ούτε και απώλεσε την ειρήνη με τον εαυτό του, αφήνοντας το δηλητήριο του μίσους να φωλιάσει μέσα του. Αξίζει να την δείτε!

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο protothema.gr στις 05.09.21

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: Πόσο μας αφορά η ήττα της Δύσης στο Αφγανιστάν

ΝΕΑ logo

MAXIMOS NEW

Πόσο μας αφορά η ήττα της Δύσης στο Αφγανιστάν

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Ο «περίπατος» των Ταλιμπάν προς την εξουσία, χωρίς να εκδηλωθεί ουσιαστική αντίσταση από τον κυβερνητικό στρατό του Αφγανιστάν, και ο, «αλά Σαϊγκόν», τρόπος αποχώρησης των Αμερικανών και λοιπών δυτικών από την χώρα διαμορφώνουν ένα νέο τοπίο στις παγκόσμιες διεθνείς σχέσεις. Γιατί είναι βέβαιο ότι οι συνέπειες της νίκης των φανατικών ισλαμιστών στην κεντροασιατική χώρα, αλλά και του συντριπτικού πλήγματος στο κύρος των ΗΠΑ, θα είναι ποικίλες και δραματικές, κάποιες από τις οποίες θα βιώσει σύντομα και η Ευρώπη.
Δυστυχώς, στο Αφγανιστάν αποδείχθηκε, μεταξύ άλλων, για μια ακόμη φορά, το δραματικό κενό στην κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική και την πολιτική άμυνας, που στερείται στρατιωτικού βραχίονα, ακολουθώντας τις προτεραιότητες του υπερατλαντικού συμμάχου της. Την ίδια ώρα, άλλοι δρώντες παίκτες του παγκόσμιου συστήματος, όπως η Ρωσία ή η Κίνα, κινούνται με συνεκτικό σχεδιασμό προωθώντας τα συμφέροντά τους. Η παράταση αυτής της «χαλαρότητας», που προκαλείται από τον ετεροκαθορισμό στη λήψη των αποφάσεων της ΕΕ, την αμυντική στάση στα τεκταινόμενα, την εσωτερική πολυφωνία και την απόκλιση των ιδιαίτερων συμφερόντων, κινδυνεύουν να την οδηγήσουν σε ανυποληψία στο διεθνές σύστημα, αλλά και σε μεγαλύτερη κρίση εμπιστοσύνης των ίδιων των Ευρωπαίων πολιτών.
Αναμφίβολα, το μείζον ζήτημα που καλείται να διαχειριστεί η Ευρώπη σε σχέση με το Αφγανιστάν είναι οι αναμενόμενες μεταναστευτικές ροές από τη χώρα αυτή. Τόσο άνθρωποι που έχουν λόγους να φοβούνται από την πολιτική τρόμου και καταστολής που μπορεί να ασκήσουν οι Ταλιμπάν -όπως έκαναν και κατά τα έτη 1996-2001- όσο και άλλοι που θα πάρουν τους δρόμους της μετανάστευσης για ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο είναι πολύ πιθανό να επιχειρήσουν να φθάσουν μαζικά στα ευρωπαϊκά σύνορα.
Απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο η Ευρώπη οφείλει να έχει μια σχεδιασμένη και συνεκτική πολιτική, η οποία θα προσφέρει ουσιαστική χείρα βοηθείας στους πρόσφυγες, αποτρέποντας μια ανθρωπιστική κρίση τραγικών διαστάσεων, αλλά και την πιθανότητα εργαλειοποίησης των μεταναστευτικών ροών από συνήθεις ύποπτους, όπως η Άγκυρα. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν μπορούμε να μην συμφωνήσουμε με την πρόταση της καγκελαρίου Μέρκελ να ενισχυθούν ουσιαστικά οι γειτονικές χώρες του Αφγανιστάν, προκειμένου να υποδεχθούν τους πρόσφυγες, κάτι που δεν έγινε στη διάρκεια του συριακού εμφυλίου. Ως εκ τούτου είναι απαραίτητο να διοχετευθούν σημαντικά κεφάλαια στην ευρύτερη κεντροασιατική περιφέρεια, και όχι να αναμένουμε άπραγοι τη μοιραία πορεία των γεγονότων. Ούτε, βεβαίως, θα συνιστά σώφρονα στάση η Ε.Ε. να «καλοπιάσει» για μια ακόμη φορά τον Ερντογάν, δήθεν για τη διαχείριση των μεταναστών, επιτρέποντάς του να συνεχίσει την αναθεωρητική του πολιτική.
Όσο για τους πρόσφυγες που θα καταφύγουν στην Ε.Ε. θα επαναλάβω αυτό που τόνισα και στην 7η συνάντηση της Μικτής Ομάδας Κοινοβουλευτικού Ελέγχου της Europol, τον Σεπτέμβριο του 2020, χρειάζεται «δικαιότερη κατανομή βαρών από όλα τα κράτη μέλη», και όχι να μένουν οι χώρες του νότου να βγάλουν μόνες τους τα «κάστανα από τη φωτιά».

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 18.08.21

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: “Στο πυρ το εξώτερον...”

eleutheros typos

MAXIMOS NEW

Στο πυρ το εξώτερον…

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Η πύρινη λαίλαπα που κατέκαψε και κατακαίει ακόμη, δυστυχώς, τεράστιες περιοχές σε διαφορετικές περιφέρειες της χώρας, αλλά και οι ανάλογες καταστρεπτικές πυρκαγιές σε όλη τη νότιο Ευρώπη, στην Αλγερία, στις ΗΠΑ, έως και στη Σιβηρία, κατέδειξαν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο ότι έχουμε εισέλθει σε μια νέα εποχή. Η κλιματική αλλαγή ή ορθότερα η κλιματική κρίση, όπως υπογράμμισε κι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι ήδη μια πραγματικότητα, που απαιτεί άμεσες δράσεις σε τοπικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο. Διαφορετικά, το μέλλον διαγράφεται κάτι παραπάνω από ζοφερό, καθώς θα ανατρέπονται σαν ντόμινο όλες οι φυσικές ισορροπίες. Δυστυχώς, ο άνθρωπος συμπεριφέρθηκε άπληστα για μεγάλο διάστημα απέναντι στη φύση, αντιμετωπίζοντάς την ως πεδίο εκμετάλλευσης για την ικανοποίηση των δικών του, αυξανόμενων διαρκώς, αναγκών και επιθυμιών. Στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων χάθηκε ο σεβασμός στο μέτρο ως αναγκαία συνθήκη για την οικολογική ισορροπία. Τώρα ήλθε η ώρα του… λογαριασμού. Εκτός και αν υπάρξει καθολική αλλαγή νοοτροπίας και δράσης –τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο.
Αυτό είναι το πρώτο δίδαγμα που θα πρέπει να λάβουμε από αυτή τη μεγάλη καταστροφή που έχει πονέσει όλους μας, και μάλιστα σε μια περίοδο που, λόγω της πανδημίας, προσδοκούσαμε μια βαθιά θερινή ανάσα χαλάρωσης.
Ταυτοχρόνως, οφείλουμε να εκφράσουμε τον θαυμασμό μας για τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση που επέδειξαν σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες τα εκατοντάδες στελέχη του Πυροσβεστικού Σώματος και οι πιλότοι των εναέριων πυροσβεστικών μέσων. Τον ίδιο θαυμασμό και τον ανάλογο έπαινο αξίζουν αναμφίβολα και οι εθελοντές πυροσβέστες, που έδωσαν τον δικό τους αγώνα με όλες τους τις δυνάμεις, επιδεικνύοντας στην πράξη τι εστί αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο και αγάπη για το φυσικό περιβάλλον. Η προσφορά τους άγγιξε κυριολεκτικά τα όρια της αυταπάρνησης, καθώς μέλος τους βρήκε, δυστυχώς, τον θάνατο την ώρα της κατάσβεσης.
Ιδιαίτερη μνεία οφείλουμε να κάνουμε και στις ομάδες των πυροσβεστών που ήλθαν από διάφορες χώρες και συνέδραμαν αποφασιστικά στη διάσωση ανθρώπων, ζώων και φυσικού περιβάλλοντος.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι καταστροφές που έχουν σημειωθεί σε οικίες, κτηνοτροφικές μονάδες, καλλιέργειες και δάση είναι ασύλληπτες. Ωστόσο, το ότι δεν είχαμε ανθρώπινες απώλειες, καθώς η διάσωση των κατοίκων υπήρξε η βασική προτεραιότητα της πολιτείας, αποτελεί εκ των πραγμάτων επιτυχία. Γι’ αυτό και η αμφισβήτηση αυτής της αλήθειας συνιστά δείγμα ανεπίτρεπτης μικροψυχίας. Όπως επίσης, είναι απαράδεκτο κάποιοι να βρίσκουν αφορμή μια τέτοια εθνική τραγωδία για να συκοφαντήσουν, υβρίσουν, διχάσουν και απαξιώσουν. Τέτοιες απόψεις, που βρίσκουν εύφορο έδαφος ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα πρέπει ομοθύμως να καταδικαστούν απ’ όλες τις πολιτικές δυνάμεις στο πυρ το εξώτερον!
Οι στιγμές αυτές χρειάζονται περισυλλογή, αυτοσυγκράτηση και σχεδιασμό για την επόμενη ημέρα. Πρωτίστως, απαιτείται η στήριξη των χιλιάδων πληγέντων, που έχασαν τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Πρόκειται για έργο που πρέπει να τρέξει με ταχύτητα, μετά την άμεση καταγραφή των ζημιών. Ταυτοχρόνως, επείγουσα είναι η αποκατάσταση των υποδομών, όπως και η υλοποίηση αντιπλημμυρικών έργων στις καμένες περιοχές ενόψει του χειμώνα -για τα οποία, ήδη, έχει προϊδεάσει ο πρωθυπουργός ότι θα εφαρμοστεί το επιτυχημένο μοντέλο του “Ιανού”. Επιπλέον, θα εκπονηθεί εκτεταμένο πρόγραμμα αναδασώσεων και ανασυγκρότησης της τοπικής οικονομίας των πληγεισών περιοχών.
Σε κάθε περίπτωση, η μεγάλη αυτή οικολογική καταστροφή είναι ευκαιρία για τη θεραπεία χρόνιων παθογενειών του κρατικού μηχανισμού στην αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών, που αποκαλύφθηκαν και στα πρόσφατα συμβάντα, αλλά και για την ευαισθητοποίηση του συνόλου της κοινωνίας των πολιτών για την πρόληψη των πυρκαγιών.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στον “Ελεύθερο Τύπο” στις 16.08.21

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: “Το κίνημα Metoo μας δείχνει το δρόμο…”

efimerida ton syntakton

MAXIMOS NEW

Το κίνημα Metoo μας δείχνει το δρόμο…

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Η ειδική συνεδρίαση των συναρμόδιων Επιτροπών της Βουλής για την Παγκόσμια Ημέρα του ΟΗΕ κατά της Εμπορίας Ανθρώπων ήταν μια ευκαιρία προβληματισμού, ανασκόπησης όσων έγιναν και κυρίως επανακαθορισμού στόχων και δρομολόγησης νέων δράσεων για την αντιμετώπιση των σύγχρονων μορφών δουλείας και εκμετάλλευσης. Τα όποια θετικά βήματα, που επισημαίνονται και στην Έκθεση 2020 της ΕΕ, σχετικά με την πρόοδο που έχει σημειωθεί στην πρόληψη και καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων, όπως οι αυστηρότερες ποινές για τους χρήστες υπηρεσιών εμπορίας ανθρώπων, οι δράσεις ευαισθητοποίησης και το νέο νομοθετικό πλαίσιο επιτροπείας ανηλίκων, δεν επιτρέπουν κανένα εφησυχασμό.
Κάθε περιστατικό εμπορίας ανθρώπου, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, συνιστά πλήγμα στον σύγχρονο πολιτισμό και βάρος στη συλλογική συνείδηση της ανθρωπότητας. Πρόκειται για τον χείριστο τύπο εκμετάλλευσης της ανθρώπινης ύπαρξης, που καταστρατηγεί συλλήβδην τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η σύγχρονη δουλεία αποτελεί ένα αναχρονιστικό φαινόμενο, το οποίο οφείλουμε να εξαλείψουμε δια παντός.
Δυστυχώς, τις τελευταίες δεκαετίες η εμπορία ανθρώπων δείχνει να έχει πολλαπλασιαστεί στην Ευρώπη -την ήπειρο που δικαίως διεκδικεί τα σκήπτρα στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Πρόκειται για επικίνδυνη οπισθοδρόμηση, η οποία έχει τις ρίζες της στα νέα δεδομένα που δημιούργησαν οι κοσμογονικές αλλαγές που σημειώθηκαν μετά το 1990. Η πτώση των τειχών στην Ευρώπη και η έκρηξη των μετακινήσεων, συνοδεύτηκαν και από περιπτώσεις σύγχρονου δουλεμπορίου. Αρχικώς, θύματα των κυκλωμάτων εμπορίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης υπήρξαν γυναίκες της ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Πολλές φορές, παραπλανημένες από ψεύτικες υποσχέσεις, χιλιάδες κοπέλες, στερημένες των προσωπικών τους εγγράφων, βρέθηκαν να εκδίδονται χωρίς τη θέλησή τους, υπό την απειλή ή και τη χρήση βίας. Εν συνεχεία, το «εμπόρευμα» επεκτάθηκε σε γυναίκες αλλά και σε ανήλικα κορίτσια από την Ασία και την Αφρική, που έρχονται από συγκεκριμένες διαδρομές που καθοδηγούν και εκμεταλλεύονται τεράστια δουλεμπορικά δίκτυα. Συχνά πυκνά μαθαίνουμε, παρά την εσωστρέφεια των μεταναστευτικών κοινοτήτων τους, για την εκμετάλλευση μεταναστών, κυρίως Ασιατών, από συμπατριώτες τους, με διάφορες μεθόδους, όπως η απειλή βίας κατά των οικογενειών τους που παραμένουν στην πατρίδα τους.
Δεν λείπουν, ωστόσο, και πολλές περιπτώσεις «γηγενών» θυμάτων, που βρίσκονται δέσμια του υποκόσμου. Το τελευταίο διάστημα, είδαν το φως αρκετά κρούσματα εκμετάλλευσης ακόμη και ανήλικων κοριτσιών, στα οποία ενίοτε εμπλέκονται άτομα του συγγενικού περιβάλλοντος, είτε υπεράνω υποψίας πρόσωπα, επίορκοι, που η πολιτεία τους εμπιστεύθηκε την εφαρμογή του νόμου. Επιπλέον, στην προώθηση της σεξουαλικής εκμετάλλευσης γυναικών χρησιμοποιούνται πια και οι δυνατότητες που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες, καθώς τα ραντεβού κλείνονται ανέτως μέσω διαδικτύου.
Όλα αυτά τα φαινόμενα πρέπει να μας οδηγήσουν σε συλλογική αφύπνιση και οργανωμένη αντίδραση. Το κίνημα Metoo, οι αποκαλύψεις για όσους άσκησαν την εξουσία ή την ισχύ τους για να εκμεταλλευθούν σεξουαλικά ή άλλως πώς συνανθρώπους μας, και η αυστηροποίηση των ποινών γι αυτού του είδους τα εγκλήματα, λειτουργούν απελευθερωτικά και εν τέλει δείχνουν τον δρόμο για την αλλαγή της κοινωνικής κουλτούρας.
Εν πάση περιπτώσει, πρέπει να είναι κατανοητό ότι, πέρα και πάνω από την ενεργοποίηση των οργάνων της πολιτείας και την αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου, απαιτείται, πρωτίστως, η ευαισθητοποίηση της ίδιας της κοινωνίας των πολιτών. Διότι, το μεγαλύτερο πρόβλημα στην αντιμετώπιση της εμπορίας ανθρώπων είναι η ατομική αδιαφορία που συχνά επιδεικνύουμε, προσπερνώντας το γεγονός που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, καθώς θεωρούμε ότι δεν μας αφορά.
Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι αν γνωρίζουμε ότι άνθρωποι, οποιασδήποτε καταγωγής, φύλου, θρησκεύματος και ηλικίας, γίνονται αντικείμενο κάθε είδους εκμετάλλευσης και δεν το γνωστοποιούμε, δεν το καταγγέλλουμε στις αρχές. Κι αυτό το αίσθημα της αλληλεγγύης, του αλτρουισμού, της συμπόνιας για τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας οφείλουμε να το εμφυσήσουμε ιδιαίτερα στις νέες γενιές.
Θα ήταν, βεβαίως, ουτοπικό να προσδοκούμε το τέλος της εμπορίας ανθρώπων, όσο εξακολουθούν να υφίστανται «μαύρες τρύπες» στην παγκόσμια κοινότητα, πολεμικές συγκρούσεις, διώξεις, αναταραχές και στερήσεις σε βασικές βιοτικές ανάγκες. Διότι σε αυτές ακριβώς τις περιοχές βρίσκουν έδαφος για να μεγαλώσουν τα «άνθη του κακού»: το δουλεμπόριο, η σεξουαλική εκμετάλλευση, η καταναγκαστική εργασία, η στρατολόγηση ανήλικων για στρατιωτικές επιχειρήσεις και πλήθος άλλων καταστρατηγήσεων των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Ως Ευρώπη, επομένως, οφείλουμε να δράσουμε από κοινού, ώστε σε αυτές τις περιοχές, όπως είναι οι κοντινές μας χώρες της Συρίας και του Ιράκ, να δημιουργηθούν συνθήκες ασφάλειας, ειρήνης και ανάπτυξης και να πάψουν να είναι πηγές εμπορίας ανθρώπων.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην “Εφημερίδα των Συντακτών” στις 07.08.21

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: Οι χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης

πολιτικαλ

MAXIMOS NEW

Οι χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Το πρόβλημα του μελλοντικού προσανατολισμού της Ευρώπης, άρρηκτα συνδεδεμένο με την επιλογή των βασικών αξιακών στοιχείων που θα πρέπει να την ορίζουν, τίθεται διαρκώς εδώ και δεκαετίες. Ωστόσο, σήμερα έχει λάβει ακόμη πιο επείγουσα διάσταση η διατύπωση συγκεκριμένων απαντήσεων. Παρά το γεγονός ότι η ευρωπαϊκή ήπειρος και ιδιαιτέρως ο χώρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξακολουθεί να αποτελεί μια όαση δημοκρατίας, ελευθερίας της σκέψης και της έκφρασης, ειρηνικής συμβίωσης και συνεργασίας πολλών και διαφορετικών εθνών, με υψηλό, κατά μέσο όρο, επίπεδο διαβίωσης, ταυτοχρόνως έχουν συσσωρευθεί αρκετά προβλήματα που υπονομεύουν την ενότητά της και την εμπιστοσύνη των πολιτών προς αυτό το πρωτοποριακό για την παγκόσμια ιστορία πείραμα. Η οικονομική κρίση, λόγω και της μετατόπισης της παγκόσμιας παραγωγικής δραστηριότητας στα ανατολικά, η αύξηση των ανισοτήτων μεταξύ βορρά και νότου, αλλά και μεταξύ των πολιτών κάθε κράτους, η προβληματική διαχείριση των τεράστιων μεταναστευτικών ρευμάτων, αλλά και η σύσταση της σύγχρονης ευρωπαϊκής ταυτότητας κάνουν επιτακτική μια συλλογική «ενδοσκόπηση» και έναν ανανεωμένο ευρωπαϊκό «αυτοπροσδιορισμό».
Υπ’ αυτό το πρίσμα, η ΕΕ υπό την κοινή προεδρία των θεσμικών της οργάνων, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έχει συστήσει μια πλατφόρμα για την ανταλλαγή απόψεων των πολιτών των κρατών μελών της και για την προβολή δράσεων που αφορούν τη γενικότερη προβληματική περί του Μέλλοντος της Ευρώπης.
Ανταποκρινόμενη άμεσα σε αυτήν την πρόσκληση η Διακοινοβουλευτική Συνέλευση Ορθοδοξίας αφιέρωσε τις εργασίες της Γενικής της Συνέλευση, που διεξήχθη στην Γεωργιούπολη Αποκορώνου Χανίων από τις 22 έως τις 25 Ιουλίου, με τη συμμετοχή δεκάδων Ορθοδόξων βουλευτών από 17 χώρες και εκπρόσωπων πολλών διεθνών Οργανισμών στο ζήτημα “Το μέλλον της Ευρώπης, το μέλλον του κόσμου μετά την πανδημία”. Πρόκειται για την απαρχή ενός ανοιχτού διαλόγου, στον οποίο θα επιδιώξουμε να αναδείξουμε τη φωνή του κοινοβουλευτικού χώρου.
Όπως, διαπιστώθηκε και στη διάρκεια των εργασιών της Γενικής μας Συνέλευσης, από το σύνολο των συνέδρων, ένα από τα σημαντικότερα ελλείματα της σύγχρονης Ευρώπης είναι η, σε κρίσιμο βαθμό, απώλεια των βασικών της πολιτισμικών και αξιακών πυλώνων, επί των οποίων οικοδομήθηκε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός. Ένας από τους βασικούς αυτούς πυλώνες είναι η χριστιανική της παράδοση. Κάθε εξίσωση για το ευρωπαϊκό μέλλον που δεν λαμβάνει υπόψη της αυτόν τον καθοριστικό για την διαμόρφωση της ευρωπαϊκής ταυτότητας παράγοντα, όπως άλλωστε και την αρχαία ελληνική γραμματεία, η οποία επίσης δέχεται εσχάτως ποικίλες επιθέσεις, καταλήγει σε αναγκαστικό αδιέξοδο. Χωρίς τα βασικά συστατικά του ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα πάψει να είναι ευρωπαϊκός και μάλλον θα πάψει να είναι και διακριτός πολιτισμός. Η απόπειρα να κοπούν οι ρίζες του ευρωπαϊσμού θα έχει ως τελικό αποτέλεσμα να μαραθούν οι ανθοί του ευρωπαϊκού δέντρου, και το ίδιο να ξεραθεί.
Το ζήτημα της χριστιανικής ταυτότητας της Ευρώπης είχε τεθεί και κατά το παρελθόν, όταν καταρτιζόταν το Σύνταγμα της Ευρώπης το 2005, όμως ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη της Δυτικής Ευρώπης ήγειραν ενστάσεις και η αναφορά στις ευρωπαϊκές χριστιανικές ρίζες παραπέμφθηκε στις καλένδες, καθώς θεωρήθηκε ότι θα αποτελούσε εμπόδιο στη διεύρυνση της ΕΕ με την ένταξη σε αυτή χωρών με μουσουλμανικούς πληθυσμούς, όπως η Τουρκία ή την ενσωμάτωση μουσουλμάνων μεταναστών. Η Δ.Σ.Ο. θεωρεί ότι η ευκαιρία που χάθηκε τότε, μας δίνεται εκ νέου για να χαρτογραφήσουμε και πάλι τις χριστιανικές συντεταγμένες της Ευρώπης. Μια διαδικασία που μπορεί να μας οδηγήσει σε μια «ευρύτερη» και «βαθύτερη» Ευρώπη. Άλλωστε, σήμερα όλο και περισσότεροι κατανοούν την αδυναμία πλήρους ένταξης στην ΕΕ χωρών όπως ο εξ ανατολών μας γείτονας, αλλά και τα προβλήματα που δημιουργούνται από την αδυναμία ενσωμάτωσης προσφύγων και μεταναστών που δεν ενστερνίζονται τις ευρωπαϊκές αξίες.

Μάξιμος ΔΣΟ 2

political

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Political.gr στις 05.08.21

Read more...

Μ. Χαρακόπουλος: Πέρα από “ιερούς πολέμους” και “σταυροφορίες”

kathimerini

MAXIMOS NEW

Πέρα από “ιερούς πολέμους” και “σταυροφορίες”

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Η Διακοινοβουλευτική Συνέλευση Ορθοδοξίας εργάζεται για την αλληλοκατανόηση των λαών και την καταλλαγή με στόχο την ειρηνική συνύπαρξη. Ως διεθνής διακοινοβουλευτικός θεσμός επιδιώκουμε τον διαπολιτισμικό και ενθαρρύνουμε τον διαθρησκειακό διάλογο, προκειμένου να απομονωθούν φαινόμενα εργαλειοποίησης της θρησκείας για πολιτικούς σκοπούς, όπως η μετατροπή της Αγίας Σοφίας στην Πόλη σε τζαμί.
Στη Γενική μας Συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στην Κρήτη με τη συμμετοχή δεκάδων βουλευτών από 17 χώρες και εκπροσώπων διεθνών Οργανισμών είχαμε ενδιαφέρουσες ανταλλαγές απόψεων για το Μέλλον της Ευρώπης, συμβάλλοντας ενεργά στον διάλογο που εγκαινίασαν τα θεσμοθετημένα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κοινή ήταν η συνισταμένη ότι η Ευρώπη για να επιβιώσει πρέπει να ξανασυναντήσει τις χριστιανικές της ρίζες, που τις απαρνήθηκε για ένα ασαφές πολυπολιτισμικό όραμα, που όπου εφαρμόστηκε οδήγησε σε βαβέλ -γκετοποίηση μεταναστών που δεν ενστερνίζονται τις ευρωπαϊκές αξίες- προκαλώντας αναβίωση ολοκληρωτικών ιδεολογιών που πιστεύαμε πως είχαν καταλήξει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Ταυτόχρονα, διευρύναμε τον διάλογο με άλλους διεθνείς θεσμούς και Οργανισμούς, όπως το Διεθνές Δίκτυο των Καθολικών Νομοθετών, ο Οργανισμός Ισλαμικής Διάσκεψης, η Παγκόσμια Μουσουλμανική Λίγκα και ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας Ευξείνου Πόντου, με στόχο την αποτροπή φαινομένων θρησκευτικού φανατισμού που οδηγεί σε ριζοσπαστικοποίηση και φαινόμενα βίαιου εξτρεμισμού.
Χριστιανοί και μουσουλμάνοι, παρά τους κατά καιρούς “ιερούς πολέμους” και τις “σταυροφορίες” μπορέσαμε να συνυπάρξουμε για αιώνες. Αυτόν τον δρόμο της συνεννόησης με τις φωνές της λογικής στον ισλαμικό κόσμο οφείλουμε να βρούμε για να αποτρέψουμε την εξάλειψη των χριστιανών από το λίκνο του χριστιανισμού, τη Μέση Ανατολή, αλλά και τις σφαγές σε διάφορες περιοχές όπου επικρατεί ο ισλαμικός φονταμενταλισμός. Ο δρόμος σίγουρα δεν είναι εύκολος, αλλά εκ των πραγμάτων είμαστε υποχρεωμένοι να τον βαδίσουμε για να βρούμε κοινούς κώδικες επικοινωνίας τόσο για την προστασία των χριστιανών όπου είναι μειονότητες, αλλά και των θρησκευτικών μνημείων και των δυο αβρααμικών μονοθεϊστικών θρησκειών, όπου αυτά απειλούνται με καταστροφή ή αλλοίωση του χαρακτήρα τους.

Μάξιμος ΔΣΟ 2

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας (ΔΣΟ), βουλευτής Λαρίσης της ΝΔ, πρώην υπουργός.

Το άρθρο του Μάξιμου Χαρακόπουλου: Πέρα από “ιερούς πολέμους” και “σταυροφορίες” δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 01.08.21

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: "Η Ευρώπη να ξανασυναντήσει τις χριστιανικές αξίες"

ΝΕΑ logo

MAXIMOS NEW

Η Ευρώπη να ξανασυναντήσει τις χριστιανικές αξίες

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον μας ως Ευρώπη μετά από αυτήν την κρίση; Ποιοι οι ορίζοντες που ανοίγονται μπροστά μας και ποιες οι προτάσεις για αυτό το κοινό αύριο; Στα ερωτήματα αυτά επιχειρήσαμε να απαντήσουμε στη Γενική Συνέλευση της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας που πραγματοποιήθηκε 22-25 Ιουλίου στην Κρήτη. Δεκάδες Ορθόδοξοι βουλευτές από διαφορετικές χώρες, αλλά με κοινό πολιτισμικό υπόβαθρο που ορίζεται από την κοινή θρησκευτική πίστη, τις κοινές παραδόσεις, τα κοινά συμπεφωνημένα υπονοούμενα, τους κοινούς δηλαδή κώδικες συνεννόησης μεταξύ μας, επιχείρησαν να συμβάλουν στη συζήτηση που έχει ανοίξει στην Ε.Ε. για «Το Μέλλον της Ευρώπης».
Κοινή ήταν η διαπίστωση ότι η Ευρώπη απομακρύνεται από τους βασικούς πυλώνες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αναφέρομαι πρωτίστως στη χριστιανική παράδοση, η οποία σε συνδυασμό με την αρχαία, την κλασσική γραμματεία και το ρωμαϊκό δίκαιο, διαμόρφωσε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, τον Ευρωπαίο άνθρωπο. Αυτή η απόπειρα να κοπούν οι ρίζες του ευρωπαϊσμού θα έχει ως τελικό αποτέλεσμα το ίδιο το ευρωπαϊκό δένδρο να ξεραθεί.
Το ζήτημα της χριστιανικής ταυτότητας της Ευρώπης είχε τεθεί και κατά την περίοδο της κατάρτισης του Συντάγματος της Ευρώπης το 2005, όμως ορισμένα κράτη-μέλη της Ε.Ε. ήγειραν ενστάσεις και η αναφορά στις ευρωπαϊκές χριστιανικές ρίζες παραπέμφθηκε στις καλένδες. Θεωρήθηκε ότι η αναφορά στις «χριστιανικές αξίες» θα καθιστούσε δυσκολότερη την επέκταση της Ε.Ε. στο μέλλον, ώστε να συμπεριλαμβάνονται κυρίως μουσουλμανικές χώρες, όπως η Τουρκία. Κάποιοι, αφελώς αισιόδοξοι τότε, πίστεψαν ότι προκειμένου η Ευρώπη να κάνει το μεγάλο βήμα προς την Ανατολή, άξιζε τον κόπο να αποκρύψουμε, να παραβλέψουμε, να ξεχάσουμε τις χριστιανικές αξίες της Ευρώπης.
Η ευκαιρία που χάθηκε τότε, μας δίνεται εκ νέου για να χαρτογραφήσουμε και πάλι τις χριστιανικές συντεταγμένες της Ευρώπης. Το θέμα μπορεί να επανατεθεί με σοβαρότητα και δομημένη επιχειρηματολογία.
Σε κάποιους, όμως, έχουν επικρατήσει εμμονικές ιδεοληψίες για το ευρωπαϊκό μέλλον. Αντικαθιστώντας το όραμα της κομουνιστικής κοινωνίας, από το οποίο επίσης εξοβελίστηκε η χριστιανική παράδοση, και το οποίο οδήγησε εντέλει σε τραγωδίες το ανατολικό ευρωπαϊκό τμήμα, σήμερα γίνεται λόγος για ένα ασαφές πολυπολιτισμικό όραμα.
Ένα όραμα στο οποίο τα αμιγή ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά θα πρέπει να υποχωρήσουν, αν όχι να εξαφανιστούν, για να επιτευχθεί η συμβίωση ανθρώπων διαφορετικής πολιτισμικής καταγωγής, χωρίς ωστόσο καμία διάθεση ενσωμάτωσης στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής.
Ήδη, παρακολουθούμε το άτοπο αυτών των προσδοκιών. Εκεί όπου έχουν επικρατήσει αυτές οι λογικές συχνά εμφανίζονται σύγχρονες βαβέλ, που ενίοτε μετατρέπονται σε εστίες μισαλλοδοξίας, φανατισμού και βίας, που με τη σειρά τους τροφοδοτούν ολοκληρωτικές ιδεολογίες, που ελπίζαμε ότι είχαν σβηστεί από την ευρωπαϊκή ιστορία δια παντός.
Ναι, η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι μια περίκλειστη ήπειρος –άλλωστε αυτό θα ήταν ουτοπία στην εποχή της παγκοσμιοποίησης- δεν μπορεί, όμως, να είναι ανοχύρωτη, όπως σημείωσε και ο Φράνσις Φουκουγιάμα σε συνέντευξή του στα ΝΕΑ, και πολύ περισσότερο να υποστείλει τη σημαία των αξιών της, να ακυρώσει την ταυτότητά της στο όνομα της συμβίωσης και ενός ασαφούς πολυπολιτισμού.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” στις 29.07.21

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: Τα θλιβερά πανηγύρια Ερντογάν να λειτουργήσουν αφυπνιστικά…

protothema logo orange

MAXIMOS NEW

Τα θλιβερά πανηγύρια Ερντογάν να λειτουργήσουν αφυπνιστικά…

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Η φετινή τραγική επέτειος της 20ης Ιουλίου, της ημέρας που πριν από 47 έτη, ο τουρκικός στρατός εισέβαλε στην Κύπρο, βοηθούντων των προδοτικών ενεργειών εκ μέρους της χούντας, καταλαμβάνοντας το 40% του εδάφους της Μεγαλονήσου, έχει πάρει μια νέα, δραματικότερη, διάσταση. Ο Ερντογάν και η ισλαμιστική πολιτική ηγεσία της Τουρκίας μετατρέπουν το γεγονός αυτό σε αφορμή για την εμπέδωση στο εσωτερικό της χώρας και στη διεθνή κοινότητα, της εικόνας της υπό συγκρότηση νέας οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Η Άγκυρα, χωρίς ενδοιασμούς και αδιαφορώντας παντελώς για το διεθνές δίκαιο, ζητά επιτακτικά την ανακήρυξη δύο κρατών στο μαρτυρικό νησί. Το αίτημα αυτό συνοδεύεται από προκλητικές ενέργειες που δεν αφήνουν αμφιβολία για τις τουρκικές προθέσεις.
Οι Τούρκοι ανοίγουν την περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου με στόχο τον παράνομο εποικισμό της. Ταυτόχρονα, πέραν του υφιστάμενου κατοχικού στρατού, η Άγκυρα δημιουργεί νέες στρατιωτικές δομές, οι οποίες δεν θα απειλούν μόνον την Κυπριακή Δημοκρατία αλλά, ουσιαστικά ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ. Ο Τούρκος πρόεδρος θα εγκαινιάσει, κατά την παράνομη επίσκεψή του στα κατεχόμενα, την πολεμική ναυτική βάση στο Μπογάζι και ένα αεροδρόμιο στην περιοχή του κατεχόμενου Λευκόνοικου για τα περιβόητα τουρκικά drones, τα οποία έδρασαν στη Συρία, στη Λιβύη και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί για το Κυπριακό είναι ιδιαίτερα βαριά. Η απροκάλυπτη τουρκική επιθετικότητα δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν μπορεί να «αυτοκτονήσει» συζητώντας τη λύση των δύο κρατών, νομιμοποιώντας την εισβολή, κατοχή και διχοτόμηση του νησιού. Η αντίδραση απέναντι στις ενέργειες του νέου Αττίλα πρέπει να είναι τέτοια που να προκαλέσει διπλωματικό κόστος στην Άγκυρα. Κι αυτό να γίνει αντιληπτό και σε όσους παράγοντες της διεθνούς κοινότητας ανέχονται την τουρκική προκλητικότητα. Γιατί, δυστυχώς, κάποιες πλευρές φαίνεται να κρατούν «ίσες αποστάσεις» μεταξύ του θύτη και του θύματος, προσφέροντας φύλλο συκής στην Τουρκία.
Η λογική, του «λύση να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι» οδηγεί μόνον σε καταστροφικές συνέπειες, και στην ουσία στον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου από την Άγκυρα, μέσα από τα συνομοσπονδιακά σχήματα που προωθούνται, στο όνομα της αποτροπής της οριστικής διχοτόμησης.
Είναι αλήθεια ότι στο παρελθόν, υπό τη σκιά του ανεκπλήρωτου πόθου της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, πράγματι, χάθηκαν ευκαιρίες για μια ευνοϊκότερη λύση του προβλήματος, που θα εξασφάλιζε τη δυνατότητα συνύπαρξης Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε ένα κράτος, με πολιτική ισότητα και ευημερία για όλους τους κατοίκους. Τώρα, όμως, δεν μιλούμε για το παρελθόν. Μιλούμε για το παρόν, στο οποίο η Τουρκία έχει ξεδιπλώσει μια πρωτοφανή επιθετική ατζέντα σε όλα τα μέτωπα, και εκδηλώνει φιλοδοξίες που ξεπερνούν το μπόι της. Πρόκειται για χώρα που δεν σέβεται στο ελάχιστο το διεθνές δίκαιο, και έχει αναγάγει το δίκαιο της ισχύος σε υπέρτατη αξία, μετατρεπόμενη σε ταραξία του διεθνούς συστήματος. Το θράσος με το οποίο, όμως, κινείται συνιστά ταυτόχρονα και την μεγάλη της αδυναμία. Γιατί αυτό εντέλει οδηγεί σε ισχυρές αντισυσπειρώσεις εναντίον της, λόγω της απειλής που ενσαρκώνει. Ως εκ τούτου, ο ελληνισμός, Ελλάδα και Κύπρος μαζί, δεν είναι μόνος του. Έχει συμμάχους, έχει στηρίγματα στον διεθνή παράγοντα, και μπορεί να διεκδικήσει τα δίκαιά του απέναντι σε όσους τα αμφισβητούν. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η διατήρηση αρραγούς εσωτερικού μετώπου, εθνικής ενότητας, και αγαστής συνεργασίας Αθήνας-Λευκωσίας, για να υπερνικηθούν όλες οι τουρκικές επιβουλές. Όλοι πρέπει να στοιχηθούμε πίσω από τις «κόκκινες γραμμές» που είναι οι προϋποθέσεις μιας βιώσιμης λύσης: εφαρμογή των σχετικών ψηφισμάτων του ΟΗΕ, αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και απάλειψη κάθε ξένης στρατιωτικής παρουσίας στο νησί, κατάργηση του αναχρονιστικού θεσμού των εγγυήσεων, απόλυτη ισχύ σε όλη την επικράτεια της Δημοκρατίας του ευρωπαϊκού κεκτημένου, χωρίς ρατσιστικές διακρίσεις και σκανδαλώδη προνόμια, εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου από την ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία, προς το συμφέρον όλων των Κυπρίων.
Ας ελπίσουμε ότι, τα θλιβερά πανηγύρια Ερντογάν για την επέτειο του Αττίλα στην Κύπρο, μπορούν, εντέλει, να λειτουργήσουν αφυπνιστικά για την διεθνή κοινότητα για το τι πραγματικά επιδιώκει η Τουρκία στην Κύπρο, και τι μπορεί να σημαίνει μια «κακή λύση» του Κυπριακού για την Ανατολική Μεσόγειο και την ίδια την ΕΕ.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο protothema.gr στις 18.07.21

Read more...