30-05-10_
Βιώνουμε μια πρωτόγνωρη, για τα πρόσφατα πολιτικά χρονικά, ατμόσφαιρα. Το τέλος του μεταπολιτευτικού κύκλου συμπίπτει με την αυξανόμενη δυναμική της τάσης γενικευμένης απαξίωσης του πολιτικού συστήματος. Εάν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε, τα ακραία συνθήματα στο προαύλιο της Βουλής συνιστούν μια έκφραση συσσωρευμένης κοινωνικής οργής.
Σε συνθήκες οξύτατης οικονομικής κρίσης, οι πολίτες συνειδητοποιούν με οδυνηρό τρόπο ότι το βιοτικό τους επίπεδο βυθίζεται με ταχύτητα και μάλιστα χωρίς ελπίδα γρήγορης επανόδου. Εύλογα, το νέο αρνητικό περιβάλλον στρέφει την κοινωνία στην αναζήτηση υπευθύνων, για τους οποίους απαιτεί να «ριφθούν στην πυρά». Στο στόχαστρο τοποθετείται κυρίως, ίσως όχι άδικα, ο πολιτικός κόσμος, για τις λανθασμένες επιλογές που μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα. Η πολιτική τάξη κατηγορείται για την αναποτελεσματικότητα των στρατηγικών της και για ζητήματα διαφθοράς και σκανδάλων.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, το οποίο και για λόγους αύξησης της θεαματικότητας υποδαυλίζεται από πολλά μέσα ενημέρωσης, «τσουβαλιάζονται» οι πάντες. Η χρεοκοπία της χώρας αποδίδεται συλλήβδην στον πολιτικό κόσμο.
Αναμφίβολα, η ευθύνη πρωτίστως βαραίνει τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας τα τελευταία 36 έτη. Από εκεί και πέρα, όμως, ουδείς αναμάρτητος. Ας βάλουμε το δάκτυλό μας επί των τύπων των ήλων και να εξετάσουμε το ρόλο των ταγών της κοινωνίας. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνω τον πνευματικό κόσμο, τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, τα κόμματα της ήσσονος αντιπολίτευσης. Θα διαπιστώσουμε ότι και εκεί επιμερίζονται ευθύνες είτε δια των πράξεών τους είτε ακόμη και δια της σιωπής τους.
Οι παθογένειες που μας οδήγησαν στη σημερινή απαξίωση είναι γνωστές: οι πελατειακές σχέσεις, το υπερτροφικό κράτος, η διαφθορά, οι συντεχνιακές αντιλήψεις, που λειτουργούν ως τροχοπέδη σε κάθε μεταρρύθμιση, η νοοτροπία της «αρπαχτής» που διατρέχει όλη την ελληνική κοινωνία.
Οι διαπιστώσεις αυτές δεν στοχεύουν να σμικρύνουν τις πολιτικές ευθύνες, όπου υπάρχουν. Επιδιώκουν να αναδείξουν με ρεαλισμό όλο το δίχτυ των προβλημάτων που μας περισφίγγει μέχρι ασφυξίας. Τον πρώτο λόγο, πάντως, για την φυγή στο μέλλον την έχει ο πολιτικός κόσμος, ο οποίος βρίσκεται ενώπιον μιας κρίσιμης για το μέλλον του τόπου επιλογής. Να τολμήσει να σπάσει τα δεσμά του με το παρελθόν ή να βουλιάξει στο βούρκο των αμαρτιών του παρελθόντος.
Όσοι ασχολούμαστε με τα κοινά από θέσεις ευθύνης οφείλουμε να δείξουμε ότι λάβαμε το μήνυμα της κοινωνίας και το μετατρέπουμε σε πράξεις με θεσμικές αλλαγές ουσίας, για να ανακτήσει και πάλι η πολιτική την αξιοπιστία της.
Να δεσμευτούμε ότι στην αναθεώρηση του Συντάγματος θα αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Δεν χρειάζεται να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά και να δημιουργούμε την εντύπωση ότι οι πολιτικοί τυγχάνουν ιδιαίτερης μεταχείρισης από τη Δικαιοσύνη. Θα πρέπει, ωστόσο να υπάρχει δικλείδα ασφαλείας έτσι ώστε να μην βρεθούν τα πολιτικά πρόσωπα αντιμέτωπα με μια βιομηχανία αγωγών και μηνύσεων, που απώτερο στόχο μπορεί να έχει την τρομοκράτησή τους.
Να αλλάξουμε, επίσης, τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το θέμα της ασυλίας των βουλευτών. Θα μπορούσε να λειτουργεί μια επιτροπή δικαστικών παραγόντων που να ξεκαθαρίζει ποια αδικήματα δεν έχουν καμία σχέση με την άσκηση πολιτικών καθηκόντων και αυτά να μην έρχονται καν στη Βουλή.
Επιπλέον να ξαναδούμε τη λειτουργία των κομμάτων, τη δημοκρατική τους οργάνωση και τη χρηματοδότησή τους.
Χρειάζεται να στείλουμε το μήνυμα ότι ο πολιτικός κόσμος αντιλαμβάνεται τη δύσκολη συγκυρία που περνάμε. Η παρατεταμένη απαξίωση της πολιτικής από τους πολίτες, εκτός από το επικίνδυνο για το δημοκρατικό πολίτευμα κενό που θα δημιουργήσει, αποτρέπει και την προσέλκυση στα κοινά νέων ανθρώπων, έντιμων, με δεξιότητες και γνώση, που η πατρίδα τους έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ.
